Cinevox Le cinéma vu par les belges
Tot spijt van Joëlle Milquet en van al wie het benijdt, hebben we aan Vlaamse kant heel veel uitstekende acteurs. Maar even goed zijn er aan Franssprekende kant heel veel supergetalenteerde acteurs die we eigenlijk allemaal moeten kennen. Dat zagen we onlangs nog in ‘Les Premiers, Les Derniers’, in ‘Des nouvelles de la planète Mars’ en in ‘Saint-Amour’, dat zien momenteel ook in ‘La route d’Istanbul’ en ‘Un homme à la auteur’, en in tal van films waar het Belgische talent van over de taalgrens aan het werk wordt gezet. Ongelooflijk ook hoe weinig we van mekaar weten. En dat is zo’n doodzonde. Frankrijk weet veel meer over het Franstalig Belgisch talent dan wij dat aan Vlaamse kant doen. De schermen worden er gevuld met Franstalig Belgisch talent. Het is een rare zaak. Bij ons wordt vaak gezegd : we spelen geen Franstalige films want daar komt toch geen volk naar kijken. Maar misschien komt het volk niet omdat er geen traditie is. Omdat Vlamingen de kans niet krijgen om het Franstalige talent te ontdekken. Geloof ons, wij kunnen het weten en we verzekeren u, aan de andere kant van de taalgrens is de kwaliteit absoluut niet minder dan aan onze kant. Ziehier alvast een overzicht van 20 acteurs en actrices die je eigenlijk zou moeten kennen. Wegens steengoed.
1) Benoît Poelvoorde
Een levende schande is het dat ‘Saint Amour’, die heel geestige prent waarin hij het scherm deelde met Gerard Depardieu, wel goed genoeg werd bevonden voor de Berlinale, maar niet voor de Vlaamse zalen. Hoewel ook Vlaanderen hem hilarisch vond in ‘Le tout nouveau testament’ , in ‘Le Vélo de Ghislain Lambert’,of heel populaire titels als ‘Rien à déclarer’, ‘Podium’ en ‘Asterix aux Jeux Olympiques’, vond de Franstalige Belgische distributeur dat er niets te rapen viel in Vlaanderen. En met ‘Les rayures du zèbre’, waarin hij nochtans Tom Audenaert als tegenspeler had, was het ook al van dat.
Poelvoorde, die voor het eerst van zich liet spreken door zijn spraakmakende rol in de controversiële film ‘C’est arrivé près de chez vous’ heeft niet alleen in heel veel films gespeeld maar ook heel veel goeie. Poelvoorde is in de eerste plaats een komiek, maar toont zich ook alsmaar vaker in zeer geslaagde dramatische vertolkingen. Wisselt films als ‘Rien à declarer’, ‘Mammuth’ of ‘Le grand sir’, moeiteloos af met prenten als ‘Coco avant Chanel’ en ‘Trois Coeurs’. Maar wij vonden hem dan persoonlijk vooral weer fenomenaal in ‘Les Convoyeurs attendent’ en ‘Cowboy’. In ieder geval, de man is een levende legende.
2) Cécile De France
Woont ondertussen al een tijdje in Frankrijk, maar is wel degelijk een Belgische. In een recent interview zei ze trouwens dat ze ook een woonplaats in Brussel heeft waar ze regelmatig vertoeft, samen met echtgenoot en muzikant Guillaume Siron en hun twee kinderen. De grote doorbraak van De France kwam er met een Franse film, ‘L’auberge espagnole’, en nadien keerde ze nog wel geregeld naar ons land terug, om er onder meer ‘Soeur Sourire’ te draaien met Stijn Coninx, en ‘Le gamin au vélo’, met de gebroeders Dardenne, maar doorgaans is ze in Franse films te zien. En zelfs heel af en toe in een Amerikaanse, zoals ‘Around the World in 80 Days’ met Jackie Chan en Steve Coogan. In 2006 won ze de Cesar voor beste vrouwelijke bijrol voor haar rol in ‘Poupées russes’. Intussen werd ze nog een drietal keren genomineerd voor een Cesar, waaronder dit jaar voor haar rol in “La belle saison” van Catherine Corsini, een film die door de regisseuse werd bestempeld als een vrouwelijke ‘Brokeback Mountain’. Cécile De France is een superster in Frankrijk. Ze was enkele keren de presentatrice van de uitreiking van de Gouden Palm in Cannes.
3) François Damiens
is al jaren een superster in Frankrijk door de vele fratsen die hij op tv uithaalde met verborgen-camera-programma’s waarin hij als ‘François L’Embrouille’ de mensen in het ootje nam. Zijn personage werd zo populair dat hij te bekend was om nog onherkenbaar door het leven te gaan en de fratsen met de verborgen camera niet meer werkten. Het was een geluk dat hij een paar filmrolletjes kreeg aangeboden. Eerst komische rollen, vervolgens een paar serieuze en tegenwoordig is hij een vaste klant op de Cesars, heeft hij met belangrijke rollen in ‘La Famille Bélier’ (goed voor 7,5 miljoen verkochte tickets), ‘Le tout nouveau testament’ en ‘Les Cowboys’ (het regiedebuut van scenarist Thomas Bidégain), een geweldig jaar achter de rug. En ook 2016 is hij goed begonnen, met een schitterende hoofdrol in de prachtige film van Dominik Moll, ‘Des nouvelles de la planète Mars’, over een man die zoals zovelen tegenwoordig, constant onder hoogspanning staat. Een beetje zoals Damiens zelf. Op het recentste filmfestival van Cannes was hij ook te zien in de film ‘La Danseuse’ aan de zijde van Soko en Lily-Rose Depp. Damiens won nog nooit een Magritte. Daar maakten enkele Franssprekende Belgen ons op attent die verontwaardigd waren dat Wim Willaert wél en Damiens geen Magritte in zijn heeft.
4) Emilie Dequenne
Misschien wel de beste actrice ter wereld. Zo dachten wij er alleszins over toen we haar bezig zagen in ‘A perdre la raison’ van Joachim Lafosse. Zo subtiel, zo krachtig, zo breekbaar. En zelfs als ze in een licht komedietje als ‘Pas son genre’ zit, zie je hoe een personage waar eigenlijk niet veel meer dan bordkarton in zat, door haar tot leven kwam. Was nog een tiener toen ze met ‘Rosetta’ van de gebroeders Dardenne een Gouden Palm won. Toen dacht men nog dat het om een toevalstreffer ging, maar intussen weet men veel beter. Momenteel zit ze volop in de opnamen van ‘Chez nous’, de nieuwe film van de Belgische regisseur Lucas Belvaux die voornamelijk in Frankrijk werkt. hij was ook al de regisseur van ‘Pas son genre’. Zijn nieuwe film is een politieke thriller waarin Dequenne een verpleegster speelt die tijdens de gemeenteverkiezingen een extreem-rechtse lijst aanvoert. Haar tegenspelers zijn André Dussolier, Anne Marivin en Catherine Jacob.
5) Jérémie Renier
Nog een acteur die zijn carrière grotendeels aan de gebroeders Dardenne te danken heeft. Hij was nog een tiener toen hij schitterde in hun ‘La Promesse’. Wanneer hij dit jaar in hun nieuwste, ‘La fille inconnue’, zal te zien zijn, wordt dat meteen zijn vijfde film die hij met de Dardennes doet. Een andere uitschieter uit die reeks was ‘L’enfant’. In Frankrijk is Renier misschien nog iets meer gekend omwille van de rol van Claude François die hij speelde in ‘Cloclo’. Bij ons was hij recent nog te zien in ‘Waste Land’ van Pieter Van Hees. Andere films waarin je hem recent kunt gezien hebben, zijn ‘Ni le ciel, ni la terre’, ‘Elefanto blanco’ en ‘Sint Laurent’. Binnenkort is hij ook te zien in ‘Eternité’, de Vietnamese grootmeester.
6) Olivier Gourmet
Het kan als een afgezaagd liedje klinken, maar hier is nog een product van de gebroeders Dardenne. Toont natuurlijk hun impact. Zoals Almodovar in Spanje, Lars Von Trier of Thomas Vinterberg in Denemarken, en destijds Paul Verhoeven in Nederland tillen ze het hele filmgebeuren in hun contreien naar een hoger niveau. Olivier Gourmet is de absolute fetisjacteur van de Dardennes. Zonder hem doen ze geen film. Hij won in Cannes trouwens de prijs voor de beste acteur voor zijn rol in ‘Le fils’. En uiteraard is hij er ook weer bij in hun nieuwste, ‘La fille inconnue’. Maar ook los van hen heeft Gourmet intussen een indrukwekkende filmografie neergezet. Want in Frankrijk weten ze intussen ook dat ze niet kunnen missen met een acteur die schittert bij regisseurs die intussen een plekje bij de wereldtop hebben verdiend. Twee van zijn recentere topfilms die hij niet met de Dardennes deed zijn ‘L’exercice de l’état’ en ‘Grand central’.
7) Marie Gillain
Het is intussen tweeëntwintig jaar geleden dat de Luikse tiener die ze toen was een imposante Gérard Depardieu in ‘Mon père ce héros’ bijna van zijn voetstuk blies. Het was meteen de grote doorbraak van Marie Gillain. Haar naam was gemaakt. Intussen zijn we 25 films en een vier nominaties voor een César verder. Twee kinderen en twee mannen. Dankzij het succes van die film kon de talentvolle Marie zich bewijzen in de betere Europese film. Het is de laatste jaren wat stiller geworden rond Marie Gillain, maar ze blijft bezig. Haar recentste film was ‘Mirage d’Amour’ van Hubert Toint.
8) Yolande Moreau
Ze maakte God overbodig in ‘Le tout nouveau testament’, dus dat wil wat zeggen. En dat was lang niet haar eerste wapenfeit. Yolande Moreau draait al een eeuwigheid mee. Ze mag zich een lid noemen van het gezelschap dat met Jean-Pierre Jeunet films als ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’ en ‘MicMacs à tire Larigot’ draaide. Ze won twee Césars, één voor ‘Seraphine’, een andere voor haar rol in ‘Quand la mer monte’, waarvoor ze samen met haar co-regisseur Gilles Porte ook de César voor de beste regie mocht in ontvangst nemen. ‘Henri’, de film die ze in haar eentje regisseerde, werd ook geselecteerd voor het Festival van Cannes. En in haar eigen Brussel werd ze als actrice met een Magritte bekroond voor haar rol in ‘Camille redouble’. Straffe madame.
9) Erika Sainte
In ‘Elle ne pleure pas, elle chante’ overtuigde Erika Sainte nieuwsgierige filmfans én Belgen uit het vak, die haar in 2012 een Magritte voor best nieuw vrouwelijk talent gaven. Een zeer terechte onderscheiding voor haar overrompelende vertolking in de eerste fictie langspeelfilm van Philippe de Pierpont, gecoproduceerd door Iota en Serendipity, waarin Erika de dochter speelt van Marijke Pinoy.
De actrice werkte daarna mee aan enkele kortfilms en was vooral te zien in het theater, haar tweede passie.
Onlangs konden we haar in ‘Sauvez Wendy’ aan het werk zien als vrouw van Sam Louwyck, in het Vlaams-Waalse ‘Brabançonne’ zag je haar bezig op de trombone en intussen zat ze ook in een Ierse film, ‘You’re Ugly Too’, de eerste langspeelfilm van de Ier Mark Noonan.
10) Virginie Efira
Een verrukkelijke blondine die een heel eigen parcours volgde. Ze nam ooit deel aan Miss Belgian Beauty, zat even op de schoolbanken van het INSAS in Brussel, en probeerde het ook aan het conservatorium, maar een diploma bleek niet aan haar besteed. Maar het duurde niet lang voor ze haar weg vond. Die liep via RTL, waar ze als presentatrice aan de slag kon. En indruk maakte. Ze werd opgepikt door de Franse zender M6 en na verloop stroomden de filmaanbiedingen binnen. Wat Meg Ryan, Julia Roberts of Reese Witherspoon waren of zijn in Amerika, dat is zij in Frankrijk : de geliefkoosde ster voor de romantische komedies. Haar films gaan vlot over het miljoen bezoekers, maar je voelt dat deze dame nog meer in haar mars heeft. Ze wil meer cinefiele keuzes gaan maken. Het Festival van Cannes richtte uitvoerig de spots op haar : ze is te zien in een klein rolletje in ‘Elle’ van Paul Verhoeven, en in ‘Victoria’ speelt ze de hoofdrol. De film opende de Quinzaine des réalisateurs, en ze ontving er niets dan lof. Maar die ‘Victoria’ is hier natuurlijk nog niet uit. Kan je niet zolang wachten, dan moet je haar vooral aan het werk zien in ‘Un homme à la hauteur’, aan de zijde van Oscarwinnaar Jean Dujardin.
11) Natacha Régnier
Was op het voorbije Festival van Berlijn nog te zien in ‘Le fils de Joseph’ van Eugène Green. Natacha is van het Brusselse Elsene en schreef zich in aan het INSAS in de hoop actrice te worden. Maar na een jaar werd ze er aan de deur gezet met de boodschap dat ze niet uit het juiste hout gesneden was om actrice te worden. Op dat moment was ze net een kortfilm aan het draaien waarin Pascal Bonitzer haar aan het werk zag en haar prompt engageerde voor zijn langspeler ‘Encore’. Twee jaar later won ze de prijs voor beste actrice in Cannes voor haar vertolking in de film ‘La vie rêvée des anges’. Régnier trouwde met de componist Yann Tiersen met wie ze een dochter heeft. Intussen woont ze samen in Parijs met fotograaf Guillaume Boyaud met wie ze een tweede dochter heeft. En als actrice blijft ze aan de slag en heeft ze intussen enkele tientallen films op haar naam. Binnenkort begint ze aan de opnamen van ‘Au-dessus des lois’, waarin ze aan de zijde van onder meer Kevin Janssens, Lubna Azabal, Olivier Gourmet en Bouli Lanners te zien zal zijn.
12) Déborah François
Déborah François zat nog in het middelbaar toen de gebroeders Dardenne haar casten in hun film ‘L’Enfant’ die in Cannes de Gouden Palm won. François had wel wat acteerlessen gevolgd op school, maar had tot dan toe nooit een acteercarrière overwogen. Maar opeens ging het allemaal heel snel. Haar tweede rol in de subtiele Franse thriller ‘La tourneuse de pages’ was meteen een bevestiging van haar groot talent en voor ‘Le premier jour du reste de ta vie’ was meteen goed voor een César als vrouwelijke belofte. De gerenommeerde regisseurs en tegenspelers bleven zich aandienen. Ook de Vlaamse filmmaakster Dorothée van den Berghe wist François te strikken als tegenspeelster van Matthias Schoenaerts in haar jaren zeventig krakersdrama ‘My Queen Karo’. Haar volgende films zijn ‘Fleur de tonnerre’ waarin de Belg Jonathan Zaccaï haar tegenspeler is en ‘Ma famille t’adore déjà’ met Arthur Dupont en Thierry Lhermitte. Binnenkort begint ze aan de opnamen van de miniserie ‘3X Manon’ die op Arte zal lopen.
13) Pauline Burlet
Ze werd op 9 april 20, dat meisje uit Bergen dat al acteert sinds ze vijf was. Ze was negen toen ze de jonge Edith Piaf speelde in de film ‘Le môme’ van Olivier Dahan, waarin Marion Cotillard de volwassen Piaf speelde. Cotillard werd daarvoor bekroond met een Oscar. Toen Burlet in ‘Dead Man Talking’ aantrad, van Patrick Ridremont, hield ze er een nominatie voor de Magritte voor het meest beloftevolle talent aan over. Een prijs die ze iets later won toen ze de rebelse tienerdochter van Berenice Béjo speelde in ‘Le Passé’ van Asghar Farhadi. Dit jaar zien we haar onder meer in ‘La Route d’Istanbul’ van Rachid Bouchareb, die geselecteerd was voor de Berlinale en waarin die andere Belgische actrice Astrid Whetnall haar moeder speelde.
14) Lubna Azabal
Nog zo’n topactrice. Dochter van een Marokkaanse vader en een Spaanse moeder die naar Brussel emigreerden. Lubna Azabal is in Brussel geboren (op 15 augustus 1973) en heeft hier ook school gelopen. Eerst aan de internationale theaterschool in Schaarbeek , nadien aan de Franstalige afdeling van het Koninklijk Conservatorium. In 1997 speelde ze aan de zijde van Olivier Gourmet haar eerste rol in een kortfilm van regisseur Vincent Lannoo. Daarna volgden zo’n 20 filmrollen waaronder in 2001 een rol in Loin en in 2004 een rol in Les temps qui changent, beide films van haar mentor André Téchiné. In 2005 volgde een opgemerkte hoofdrol in het Palestijnse Paradise Now van Hany Abu-Assad als Suha. In 2008 had ze een kleinere rol in de film van Ridley Scott, Body of Lies, met scènes met Leonardo DiCaprio. Zij is wellicht over de hele wereld één van de bekendste Belgische actrices. Die wereldfaam heeft ze in de eerste plaats te danken aan haar ronduit indrukwekkende vertolking in ‘Incendies’ van de Canadees Dennis Villeneuve. Een film die internationaal hoge ogen gooide. Ze heeft lange tijd in Parijs gewoond, maar is even vaak naar Brussel teruggekeerd. Deze zomer draait ze een film, ‘Au-dessus des lois’ waarin naast Olivier Gourmet en Bouli Lanners ook Kevin Janssens één van haar tegenspelers is.
15) Annie Cordy
De woede om de overwinning van Veerle Baetens tijdens de Magrittes had deels te maken met het feit dat Annie Cordy naast die lang verhoopte Magritte pakte. Want ondanks het feit dat Annie Cordy in 2004 de titel van barones werd toegekend door Koning Albert, sloeg die erkenning voor de meesten op haar zangcarrière die haar in Frankijk tot een levende legende maakte. Maar ze was ook in een 25-tal films te zien. Meer dan 60 jaar geleden was ze al te zien in kaskrakers aan de zijde van Bourvil en Luis Mariano. Ze deelde de affiche met Jean Gabin en Simone Signoret in ‘Le Chat’, had in de loop der jaren Michel Piccoli, Philippe Noiret en Michel Serrault als tegenspelers, maar heel Franssprekend België had dus gehoopt op die Magritte voor Cordy voor haar vertolking in ‘Les Souvenirs’. Tal van bekenden in Frankrijk hadden al gepleit voor een Cesar voor Cordy. In ‘Les Souvenirs’ speelt ze een grootmoeder die uit het rusthuis ontsnapt en met haar kleinzoon op avontuur gaat. Onlangs was Cordy in Cannes nog te zien in een bijrolletje in de film ‘Le Cancre’ waarin Catherine Deneuve de hoofdrol speelt.
16) Bouli Lanners
Wij kennen hem in de eerste plaats als regisseur van prachtfilms als ‘Eldorado’, ‘Les Géants’ en onlangs nog ‘Les premiers, les derniers’. Maar intussen heeft de man zeker meer dan 50 langspelers op zijn naam. Op de recentste uitreiking van de Magritte’s was hij als acteur twee keer genomineerd, voor zijn rollen in ‘Tous les chats sont gris’ en voor ‘Je suis mort, mais j’ai des amis’, waar zijn goeie copain Wim Willaert voor won. Maar ook in zijn eigen film ‘Les premiers, les derniers’ had hij een belangrijke rol. Die film won verschillende prijzen op de Berlinale, terwijl ‘Grave’, een Franse film waarin hij te zien is, dan weer prijzen won in Cannes. Hij is al jaren in tal van Franse films te zien. Zat in twee afleveringen van ‘Astérix en Obelix’, maar evengoed in ‘De rouille et d’os’ en ‘Un long dimanche de fiançailles’
17) Fabrizio Rongione
Hij studeerde nog aan het conservatorium in Brussel, toen hij door de gebroeders Dardenne werd opgemerkt en in ‘Rosetta’ belandde als de engelachtige Riquet. En van Italiaanse afkomst zijnde, belandde hij vervolgens in enkele Italiaanse films, zoals ‘Le parole di mio padre’ van Francesca Comencini en ‘Nema Probleem’ van Giancarlo Bocchi. Hij richtte intussen zijn eigen productiemaatschappijtje op, Elketik Productions, en speelde min of meer zichzelf als Fabrizio in ‘ça rend heureux’ van Joachim Lafosse, waarin hij gestalte gaf aan een werkloze filmmaker. Maar zijn carrière kwam in een stroomversnelling toen hij het scherm mocht delen met Marion Cottilard in ‘Deux jours, une nuit’. Ook in de nieuwste van de Dardennes heeft hij een rol. Meteen zijn zesde samenwerking met de broers. Eerder dit jaar kon je hem ook al zien in ‘Le coeur régulier’ van Vanja d’Alcantara en mocht hij de Joseph spelen in ‘Le fils de Joseph’ waarmee Eugène Green in Berlijn uitpakte.
18) David Murgia
Vraag eens aan Matthias Schoenaerts of hij hem nog kent. Hij was de jongeman die de jeugdige versie van Schoenaerts’ Jacky Vanmarsenille in ‘Rundskop’ voor het leven verminkte en hem tot zo’n woedend beest maakte. Zonder de jonge Bruno Schepers — dat was de naam van Murgia in de film — zou Matthias Schoenaerts niet geworden zijn wie hij is, zou je eigenlijk kunnen stellen. Maar zelf is deze jongeman ook aardig zijn weg aan het vinden.
Hij is al vaak onderweg geweest sinds die rol in ‘Rundskop’. In ‘La tête la première’ mocht hij als komiek aan de hand van een jonge deerne on the road, en in ‘Le premier, le dernier’ van Bouli Lanners, dwaalde hij alweer in vrouwelijk gezelschap een verlaten landschap af en kwam er Jezus tegen. Terwijl hij zelf Jésus Christ was in in ‘Le tout nouveau testament’. Blijkbaar straalt hij iets vrooms uit, want in ‘Alleluia’ van Fabrice DuWelz was hij dan weer Père Luis. David Murgia zullen we ook aan het werk kunnen zien in ‘Dode hoek’ van Nabil Ben Yadir.
19) Astrid Whettnall
Soms kan het raar lopen in het leven. Astrid Whettnall is al 25 jaar bezig als actrice, maar het is nog maar een goeie vijf jaar dat haar filmcarrière van de grond komt. Het is eigenlijk Vincent Lannoo die het voor haar allemaal in gang heeft gezet. Eerst met een klein rolletje in ‘Vampires’, vervolgens met een mooiee bijrol in ‘Little Glory’ en uiteindelijk met een film die hij speciaal voor haar schreef : ‘Au nom du fils’. Vooral na die laatste film werd ze opeens een veel gevraagde actrice in Frankrijk. Daar heeft ze sindsdien ook een eigen agente. Waardoor ze in ‘Le Capital’ van Costa-Gavras belandde, in ‘Yves Saint Laurent’ van Jalil Lespert en ‘Maguerite’ van Xavier Giannoli aan de zijde van Catherine Frot. Maar haar mooiste rol tot nu toe was die in ‘La route d’Istanbul’ van Richard Bouchareb, waarin ze een moeder vertolkt die in haar eentje naar Syrië trekt op zoek naar haar dochter die zich aan de jihad heeft toegewijd. Een film die op de recentste Berlinale een opgemerkte beurt maakte.
20) Marc Zinga
Wellicht is alleen Matthias Schoenaerts de enige Belgische acteur die zijn carrière nog feller zag ontploffen dan die van Marc Zinga. Want de zwarte acteur die aan de zijde van Benoît Poelvoorde te zien was als de jonge voetballer die het in België wou maken in ‘Les rayures du zèbre’, was het voorbije anderhalf jaar in enkele heel prestigieuze internationale films te zien. Hij had een belangrijke rol in ‘Dheepan’, de film van Jacques Audiard die vorig jaar de Gouden Palm won en zat ook in ‘Spectre’, de recentste James Bond, in het kamp van de slechteriken. Het begon eigenlijk allemaal voor de Belg van Congolese origine, toen hij voor zijn hoofdrol in ‘Qu’Allah bénisse la France’, meteen genomineerd werd voor een César voor beste debuut. Daarvoor had hij al eens repliek mogen geven aan Gerard Depardieu in ‘Diamant 13’. Binnenkort is hij te zien in de Franse komedie ‘Bienvenue à Marly-Gomont’ waarin hij een huisdokter speelt uit Kinshasa die zich met zijn gezin in een klein Frans landelijk dorpje vestigt waar men een huisdokter kan gebruiken. Maar het is 1975 en een gekleurde medemens, daar moet men toch aan wennen. Wij zijn blij dat we intussen hebben mogen wennen aan Zinga.
En nog namen die je misschien iets zeggen :
Christelle Cornil won in 2011 een Magrritte voor de beste vrouwelijke bijrol in ‘Illégal’. En sindsdien werd ze ook nog genomineerd voor haar hoofdrol in ‘Au cul du loup’ en haar bijrollen in de films ‘Landes’ en ‘Deux jours, une nuit’. Ook in ‘La fille inconnue’ heeft ze een mooie bijrol.
Jonas Blocquet, de jongeman uit ‘Elève Libre’, die nu ook in ‘Elle’ van Paul Verhoeven te zien is, maar ook internationaler denkt. Hij had ook rolletjes in ‘Three Days to Kill’ met Kevin Costner en ‘The Family’ met Robert De Niro.
Jonathan Zaccaï is een gekend gezicht dat je onder meer moet kennen uit ‘De battre mon coeur s’est arrêté’ van Jacques Audiard.
Anne Coesens is al sinds halverwege de jaren ’80 te zien in Franstalige films. Maar het is vooral sinds haar hoofdrol in ‘Illégal’, het militante migrantendrama dat internationaal furore maakte, dat ze een naam is die overal meetelt.
Mehdi Dehbi heeft het sinds zijn filmdebuut in ‘Le soleil assassiné’ in 2003 meer en meer internationaal gezocht en zat onder meer in de Amerikaanse serie ‘Tyrant’ en in films als ‘A Most Wanted Man’, ‘London has Fallen’ en binnenkort ‘The Godmother’.
Catherine Salée : speelde een moeder in Gouden Palm-winnaar ‘La vie d’Adèle’, was ook te zien in ‘Le hête haute’, de film die vorig jaar het Filmfestival van Cannes mocht openen, was ook in Cannes met ‘Deux jours, une nuit’ en blijft aantreden in goeie films als ‘Keeper’, ‘Les chevaliers blancs’ en ‘L’économie du couple’.
Jean-Luc Couchard : bekend geworden met films als ‘Dikkenek’ en ‘Calvaire’ bestempelt deze man uit Verviers zich het liefst als een echte Brusselaar. Je kunt hem ook kennen van ‘Taxi 4’, ‘Les Barons’, ‘Rien à déclarer’ ‘Dead Man Talking’ en ‘Couleur de peau : miel’ .
Mourade Zeguendi : Deze Marokkaanse Brusselaar werd bekend met ‘Les Barons’, maar zat sindsdien vaker in Vlaamse films dan Franstalige. Denk maar aan zijn vertolkingen in ‘Offline’ en ‘Kampioen zijn blijft plezant’.
Serge Larivière : altijd met dat brilletje op, een heel bekend gezicht. Hij speelde nog de derde apostel Marcus in ‘Le tout nouveau testament’. Maar je zult vast en zeker nog wel enkele van de 40 langspelers gezien hebben die hij intussen deed. Hij heeft een gezicht dat je onthoudt.
Jan Hammenecker : is eigenlijk een Vlaamse acteur, onder meer bekend van ‘Welp’, ‘Ex-Drummer’ en ‘Het Goddelijke Monster’, maar is al even bekend in Wallonië en Frankrijk waar hij nog meer werk verricht dan bij ons.
Charlie Dupont : op het grote scherm te zien in films als ‘Largo Winch’ en ‘Joséphine’ of ook in ‘Belle comme la femme deunen autre’. Op tv zat hij in de serie ‘Hard’ van Canal+ en ook de webserie ‘Les Professionels’ maakte wel wat los.
Eric Godon : autodidact die eerst Germaanse studeerde aan de ULB en pas op zijn 43 zijn eerste stappen zette als acteur, in 2002. Sindsdien zat hij in tientallen films en series in binnen-en buitenland.
Erico Salamone : Waalse acteur die heel vaak opdaagt in rolletjes in Vlaamse films en series, zoals ‘Rundskop’ en ook in ‘Carlo’, een van de kortfilms van Michaël R. Roskam.
Laurent Capelutto : is een Belgisch acteur die je vooral in bijrollen in Franse films aan het werk ziet, films als ‘Un conte de Noël’, ‘OSS 117 : Rio ne répond plus’, ‘Amour’, ‘Le temps de l’aventure’, ‘L’enquête’ en ‘Je suis un soldat’ en ‘Je suis à vous tout de suite’.
Pascal Dequenne : acteur die aan het syndroom van Down lijdt en de hoofdrol speelde, naast Daniel Auteuil, in ‘Le huitième jour’ van Jaco Van Dormael. Auteuil en hij deelden toen de prijs voor de beste vertolking in Cannes. Eerder was hij ook al te zien in ‘Toto le héros’ en zou ook nog te zien zijn in ‘Mr. Nobody’ en recent nog in ‘Le tout nouveau testament’.
