Tom Geens over zijn kansen bij de BIFA’s morgen. Duimen allemaal!

We hebben het hier op Cinevox al eerder over ‘Couple in a Hole’ gehad, de bijzonder fascinerende Britse langspeler van de Belgische regisseur Tom Geens.  Een film die even in België te zien was op het Filmfestival van Brussel, maar nog altijd op een Belgische release wacht.  De donkere, maar zeer fascinerende prent gaat over een koppel dat na een dramatisch voorval beslist om zich terug te trekken uit de maatschappij en in een hol in een afgelegen Frans woud terechtkomt. De film legde eerst een indrukwekkende festivalparcours af, en maakt zondag kans op enkele BIFA’s, dat zijn de prijzen van de Britse onafhankelijke film. En daar zitten heel wat kleppers tussen. Een belangrijke ceremonie die gepresenteerd wordt door Jennifer Saunders. Eigenlijk is de film van onze landgenoot de rare eend in de bijt.  De uitzondering op de regel.  De verrassende outsider.  Dus allemaal duimen voor Tom.  Wij belden hem nog even op. Om hem succes te wensen en enkele vragen te stellen.

 

Je hebt al een fantastisch parcours afgelegd met de film. Wat betekent die nominatie nog?

 

Het was enorm boeiend tot nu toe, maar als je films maakt als ‘Couple in a Hole’, films die nogal ver van het normale, van het formulaire, het familiale staan, dan moet je aan het eind van je campagne vaststellen dat eigenlijk nog niet zoveel mensen de film gezien hebben. Eigenlijk is het bijna een nachtmerrie te moeten vaststellen, dat al wat van de mainstream afwijkt op de ene of andere manier wordt vergeten. Als filmmaker ben je jaren bezig met een film die uiteindelijk door een zeer kleine minderheid wordt bekeken. Ondanks alle festivals die deze film heeft aangedaan, ondanks de fantastische reviews. Bij de release in Engeland en Frankrijk kregen we ongelooflijke reacties en geweldige recensies in alle grote kranten en op alle belangrijke sites.  Maar het blijft moeilijk om de mensen naar de zaal te lokken. Omdat je natuurlijk niet met de budgetten zit voor het soort reclamecampagnes waar de majors mee uitpakken. Dat is hard en confronterend. En dus, nominaties als deze, op de British independent Film Awards, en ook de overwinning van actrice Kate Dickie op de Scottish Bafta Awards, gaan natuurlijk helpen. Want dat brengt die film opnieuw in de schijnwerper en in de aandacht van de mensen. Dus meer mensen zullen er van gehoord hebben en meer mensen gaan de film bekijken. Dus je wil meer van zulke zaken, want je wil dat meer mensen de film zien.

Dicht je jezelf winstkansen toe?

 

In feite niet. Eigenlijk hebben we al gewonnen door het feit dat we met zo’n kleine film, zo’n kleine productie tot dit niveau zijn doorgebroken.  We krijgen weer aandacht van de media, dat is op zich al een overwinning voor mij. Daardoor gaan hopelijk weer meer mensen de film zien. Maar winstkansen, neen, we gaan daar gewoon zitten en plezier maken. Eindelijk eens feestvieren. Want je moet eerlijk zijn, het kaliber van mensen tegen wie we het moeten opnemen, Andrea Arnold, Ken Loach, de mensen van ‘Under the Shadow’, ‘Notes on Blindness’, ja, die hebben intussen zo’n renommé, daar kan je niet tegen op. Volgens mij zal het Ken Loach zijn. Dat heeft enorme lovende kritieken gekregen, en dan nog eens de Gouden Palm gewonnen in Cannes, dat heeft een enorme impact gehad op politiek vlak in de UK. Ja,  ik denk dat het eigenlijk al vrij vast ligt dat het ‘I, Daniel Blake’ zal zijn. Kate dicht ik wat meer kansen toe. Zeker nu ze al de Bafta Scotland in de wacht heeft gesleept. Fingers crossed.

Wat waren de hoogtepunten tot nu toe uit je campagne met ‘Couple in a Hole’?

 

Zeker en vast de selectie voor Toronto, omdat dat één van de grote festivals is waar je wil zitten. Met een enorm goeie selectie, enorm goeie reputatie en enorm goeie smaak. Het is geweldig om daar te zijn en er je film te kunnen tonen. Het is ook zo’n geweldig festival omdat die prachtige stad ook helemaal meeleeft. Mensen nemen er anderhalve week verlof om films te kunnen bekijken. En de meest fantastische ervaring was het Brits festival in het Franse Dinart, waar we de 3 hoofdprijzen hebben weggekaapt. Dat was de kers op de taart. Dinart is een heel klein stadje, maar elke avond zaten de bioscopen er afgeladen vol. Mensen zaten tot op de trappen. Een beetje een hemel voor een filmmaker. Je had er fantastische Q&A’s voor volle zalen, en er hing een opwinding in de zalen bij de vertoningen. Iedereen liep daar met volle honger rond om films te zien.  En om daar dan alle prijzen te mogen winnen, dat was heerlijk. Een ongelooflijke bekroning. Ook geweldig was om de film te mogen tonen op het Filmfestival in Londen, waar ik intussen al 23 jaar woon. Mijn thuis.  Of mijn tweede thuis. Het is in die stad allemaal begonnen voor mij. Om mijn film daar te mogen tonen, alweer voor een volle zaal, dat was ook schitterend. Dat waren drie momenten in een periode van vier weken, en het leek als een een trip, een hallucinatie bijna, die ik beleefde. Dat was tof.

Je film was al even in België te zien tijdens het filmfestival van Brussel, maar we wachten nog op een release in de bioscopen. Komt die nog?

 

Ik hoop het echt. Ik ben er alles aan het doen om dat te realiseren, want ik wil echt dat die film in België vertoond wordt. En eigenlijk in de hele Benelux. Het distributiebedrijf Paradiso heeft de licentie voor de drie territoria. Ik kom uit België, ik ben nog altijd Belg en ik heb een soort vaderlandse trots. Je wilt je film tonen op de plek waar je vandaan komt. Natuurlijk, ik weet dat het momenteel heel moeilijk is voor distributeurs in België, dat het een kleine markt is en dat het moeilijk is om bij kleinere releases je kosten terug te verdienen, maar ik ga toch proberen om er alles aan te doen opdat de film ook op de Belgische schermen zou te zien zijn. Misschien kunnen de nominaties voor de BIFA’s wel helpen, of de winst van Kate in Schotland. Ik weet het niet. Ik hoop het echt.  En komt er geen reguliere release, dan ga ik toch zoeken naar een oplossing om de film op een bepaalde manier toch vertoond te krijgen.

Intussen al met een volgend project bezig?

 

Ja, zeker en vast. Bij ‘A Couple in a Hole’ heeft het na het schrijven van het script nog vijf jaar geduurd eer ik op de set stond. En je zit niet stil in die tijd. Ik ben intussen veel andere zaken aan het schrijven geweest. En je moet wel. Want één arthouse-film houdt je niet in leven voor vijf jaar. En zoals in een schaakspel ben je eigenlijk al vijf, zes stappen aan het plannen, nog voor je aan de zet bent. Dus ik ben nu al met drie, vier andere projecten bezig. Maar de volgende film die ik wil doen is gebaseerd op een novelle van Tolstoi. Een geweldig verhaal dat nog meer participatie vraagt van het publiek.  Dat is ook het soort film waar ik van hou.  Waar je de kijker uitnodigt om deel te nemen in het uitwerken van het verhaal. Het oorspronkelijke verhaal is een historisch drama, maar ik heb het verplaatst naar het heden en gesitueerd in de Britse middenklasse. Een vrij banaal verhaal.  Maar het gaat over de constructies onder het banale die de banaliteit in stand houden.

Zie ook : 

– de trailer van ‘Couple in a Hole’

– Tom Geens maakt kans op een BIFA

– Who the fuck is Tom Geens?

– ‘Couple in a Hole’ : een must-see