Aan het puntje van je stoel zal je genoeg hebben om ‘De premier’ te bekijken…

 

 

Erik Van Looy heeft met ‘De premier’ een zeer goeie film gemaakt.  Een genrefilm en ook niet. Een thriller en ook niet. Een melodrama… en ook niet.  Maar goed, als hij dan toch geklasseerd moet worden, zet hem dan maar in het vakje van de thrillers. Daar zal Van Looy zelf ook mee kunnen leven.  Het was trouwens zijn intentie om een film te maken waarbij je als kijker alleen het puntje van je stoel zou gebruiken. Of misschien moeten we een nieuw genre creëren : de emothriller, zoals de Amerikanen ze niet kunnen maken.

De meeste mensen gaan nog altijd naar de bioscoop om zich te ontspannen, om dingen te beleven die ze in realiteit nooit zullen meemaken. Om hun genot te verhogen, draaien ze bij het betreden van de zaal een knop om die hen in staat stelt hun ongeloof op te heffen en mee te gaan in een werkelijkheid die niet de hunne is. Zolang de geschetste realiteit haar eigen regels respecteert, voor een interne logica zorgt, dan mag de kijker zich verheugen op twee uur kijkgenot. Op voorwaarde wel dat hij zijn ongeloof even wil opheffen.

REALITEIT IS EEN REKBAAR BEGRIP

Dat er wat rek zit op de realiteit, is de laatste jaren al wel vaker gebleken.  Niemand is nog veilig.  Dat heb je met al die aanslagen, cybercrimes en machtsbeluste gekken die constant de wereldvrede bedreigen en zo uit stripverfilmingen kunnen weggelopen zijn. Hollywoodproducties laten ons graag geloven dat die gekken na de film gewoon terug in hun stripverhalen verdwijnen. Maar bij Van Looy komen ze uit de rekbare realiteit.  We kunnen ze ieder moment tegenkomen, the bad guys en zeker the good guys.

Heel eventjes een minder getormenteerd moment : Koen De Bouw op de première van ‘De premier’ (foto KVdm – Cinevox)

 

Je zit naar mensen te kijken in ‘De premier’.  Niemand kan er beter getormenteerd bij lopen dan Koen De Bouw, zegt Erik Van Looy wel vaker. De sterke man van het land moet zich heel stoer tonen, maar hij heeft zijn zwakheden. Hij is ook maar een mens. Blijkt al vlug uit de koortsdroom waar Michel Devreese — zo heet de premier —  bij het begin van de film uit wakkerschiet. Even later belandt hij echt in een nachtmerrie. Onderweg naar wat één van de meeste memorabele dagen van zijn leven moet worden, wordt hij gegijzeld. Hij blijkt in handen gevallen van boosdoeners die hem meteen duidelijk maken wat ze van hem verlangen : hij moet de president van Amerika vermoorden. Veel tijd om erover na te denken heeft hij niet. Zijn familie is gegijzeld, blijkt uit een skypebericht, en mevrouw de president van Amerika kan ieder moment landen. Ja, ze is vrouwelijk.  Zo visionair is Van Looy wel.  Voor de rest hoeft hij weinig vooruit te spoelen in de tijd. Het dure speelgoed waar het gespuis over beschikt, is intussen overal voorhanden.

 

Erik Van Looy levert met ‘De premier’ zijn beste film af sinds ‘De zaak Alzheimer’ (foto KVdm – Cinevox)

Volgt een helse rit op een rollercoaster waar je niet kunt of wilt afspringen. Een rit waarin je ogen te kort komt. Te danken aan de beelden van Danny Elsen, de waanzinnige afwisseling van indrukwekkende locaties en decors en boeiende mensen vooralHet is maar als je weer met je voeten op de grond staat, en de knop hebt omgedraaid dat er vragen komen. Kan dit wel? Maar nog veel meer vragen heb je over de mensen met wie je hebt meegeleefd. Je wil meer weten, ze beter kennen. Want ze zijn net als ons.  ‘Sorry, ik ben menselijk,’ zouden velen onder hen als motto of excuus kunnen hanteren.

 

Ze stonden er bescheiden bij op de première, terwijl velen net vonden dat de film hen toebehoorde : Charlotte Vandermeersch en Tine Reymer (foto KVdm – Cinevox)

Van Looy laat je meegaan in een avontuur waarin de mannen dan misschien wel de hoofdrol spelen, maar het zijn de vrouwen die ons het meest weten te ontroeren.  De moeder die vecht voor het leven van haar kinderen, de vrouw die vecht voor haar man, de vrouwelijke woordvoerder die haar job met hart en ziel uitoefent. Van Looy schreef het scenario met Carl Joos en ook Robin Pront had enige inbreng, om nog te zwijgen van Yves Leterme, maar de regisseur zegt zelf dat Charlotte Vandermeersch en Tine Reymer nog heel veel aan hun personages hebben toegevoegd.

 EEN ACTEURSFILM

Tine Reymer en Charlotte Vandermeersch hebben in ieder geval weinig nodig om ons de intensiteit en heftigheid van de situatie te laten aanvoelen.  Koen De Bouw kan je zonder woorden zijn angst laten voelen en Dirk Roofthooft is dan weer bijzonder efficiënt als de wreedaard van dienst.  Zijn handlanger Stijn Van Opstal moet voor de comic relief zorgen. Of misschien moet zijn sarcasme het mes nog dieper in de wonde planten. Van Opstal is geestig en uit de eerste reacties op te maken is hij voor velen het favoriete personage.  Een keuze van Van Looy die past bij zijn Woestijnvis-achtergrond, maar evenzeer een traditie is in Amerikaanse thrillers en misdaadsfilms. Van Opstal doet wat Steve Buscemi, Joe Pesci, John Malkovich en Nicolas Cage zo vaak doen : wreedaards grappig uit de hoek laten komen. Waardoor je je wat ongemakkelijk gaat voelen terwijl je aan het schuddebuiken bent.  Van Looy, die al de hele tijd een heel Europese thriller aan het neerzetten is, graait daarmee nog even in de Amerikaanse traditie. Een keuze die het grote publiek wellicht zal appreciëren, maar wat de premier overkomt is niet om te lachen.  Van Looy heeft de gewoonte om grapjes te maken omdat hij vreest dat hij anders verveelt. Niet zo.  Die obligate grapjes gaan soms vervelen. Minder is meer. Al bewijst hij in ‘De slimste mens’ dagelijks ons ongelijk.  En humor of niet, het maakt de film er niet minder geslaagd om.  En dat is in de eerste plaats te danken aan de acteurs.  Want hoe verbluffend het er allemaal uitziet, dat we het allemaal geloven hebben wij en Van Looy zelf te danken aan de acteurs die stuk voor stuk zo goed bezig zijn dat ze ons alles zouden kunnen wijsmaken. Hoeveel thrillers ken jij die je als acteursfilms zou kunnen beschrijven.

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …