Bavo Defurne en zijn ‘Overpeinzingen bij de overgang’

Bavo Defurne draait al een hele tijd mee in filmland. Zijn kortfilms zijn zelfs ooit in een box uitgebracht door het British Film Institute.  En dan spreken we nog in de tijd voor er sprake was van de langspeler ‘Noordzee, Texas’ waar hij heel lovende kritieken voor kreeg. En in tal van landen prestigieuze prijzen voor won.  Als een actrice als Isabelle Huppert toehapt om je film te doen, dan wil dat toch wat zeggen.  Die film ‘Souvenir’ is natuurlijk iets om naar uit te kijken.  Op de filmmarkt in Berlijn pakten de Franse coproducent en verdeler er al mee uit. Maar wij moeten nog altijd wennen aan het idee dat het jaar nu echt wel begonnen is.  Het is geen 15 meer, maar 16.  En toch grijpen we nog even terug naar onze nieuwjaarsvraagjes.  Die stelden we ook aan Bavo Defurne. Hij stuurde ons zijn antwoorden toe terwijl hij in Portland met de mannen van Pink Martini aan de soundtrack zat te werken.

 

1) Was 2015 een goed filmjaar voor u en voor de Belgische film en waarom of waarom niet? (hoogtepunten, laagtepunten…)

Ik heb ‘Souvenir’ mogen draaien, de film waar ik al heel lang van droomde, en nog wel met een topcast. De lead, Isabelle Huppert, is volgens mij één van de beste europese actrices van haar generatie Ze was net klaar met Paul Verhoeven toen ze aan Souvenir begon. Het doet me nog steeds duizelen dat ze voor mijn film heeft gekozen. Isabelle heeft me veel geleerd, daar ben ik dankbaar voor.

Door te werken aan een complexe europese coproductie met sterren, agents en de meest verrassende uitdagingen, heb ik mijn negociating, leadership en human skills kunnen verbeteren. Ik ben daardoor -denk ik- een betere regisseur geworden. Dus 2015 was voor mij een goed jaar.

Ik vrees wel dat de besparingen op cultuur zwaardere impact zullen hebben dan we ons realiseren. Vlaanderen lijkt op zichzelf terug te plooien. De budgetten krimpen, zeker die van uitbreiding en internationalisering. Ik geloof daarentegen dat we net nu verder moeten gaan kijken dan onze neus lang is. En niet besparen, maar meer investeren. Over de grenzen heen, ook over taalgrenzen heen.

2015 was een jaar van crisis en terrorisme, en dat heeft velen bang gemaakt. Het voelt lekker om je dan op jezelf terug te plooien. Op korte termijn kun je daar als politicus ook garen van spinnen. Maar angst is onze grootste vijand. Het is door onze geest open te houden en te dùrven, dat we uit die crisis zullen komen, een antwoord zullen bieden aan bekrompenheid en beter zullen worden.
2) Wat zijn uw plannen voor 2016?

Mijn film afwerken. Momenteel monteren we. We hadden net een visie met de big shots en ze zijn blij. Al is er nog best wat werk aan de montage en de muziek. Pink Martini maakt niet alleen de liedjes, maar ook de score. Later dit jaar volgt de release. Ik weet ook niet wanneer. Ik kan gelukkig de release toevertrouwen aan mijn Sales Agent, Pathé. Zij hebben de power en geloven sterk in de film, wat van belang is voor een goede release.

Daarna, of liever nog eerder, wil ik terug gaan schrijven. Dromen van de volgende film vind ik heel ontspannend in drukke tijden. Ik wil een elegante film schrijven, met weeral een vrouwelijke lead, maar deze keer met misdaad, misschien wat moorden. Iets in de trant van ‘Marnie’ of ‘Whatever happened to Baby Jane’. Mijn vingers kriebelen al.

 

3) Wie waren voor u de figuren van het jaar op filmvlak (Vlaanderen, België…)? (dat kunnen acteurs, producers, regisseurs, scenaristen, D.O.P’s, gaffers of om het even wie zijn uit de filmwereld)

Ik dank al mijn collega’s die de Vlaamse film het laatste decennium een goede naam hebben gegeven in het buitenland. Vroeger waren we niet veel meer dan klein, nu zijn we klein en dapper. Dat er voor ‘Souvenir’ zoveel internationale interesse is, heb ik ook aan die collega’s te danken. De Europese filmindustrie kènt nu Vlaanderen – of vermoedt op zijn minst dat er hier talent leeft. Dat heeft voor ‘Souvenir’ het pad geëffend. Het is voor buitenlanders -eindelijk- hip om te werken met filmmakers ‘uit het land van Bullhead’.

Ik ben blij dat dit Schoenaerts-effect uitdeint. Veel lokale collega’s zijn in 2015 over de (taal-)grenzen heen gaan werken, waarvoor mijn achting. Een kleine greep uit de lange lijst: Michael Roskam zit in Berlijn, Vanja d’Alcantara filmde in Frankrijk en Japan, Nathalie Teirlinck werkte ook in het frans en Jakob Verbruggen heeft het zowaar geschopt tot ‘House of Cards’-regisseur. Als grote bewonderaar van die serie vind ik dat een topprestatie. Ook in andere métiers, vaak achter de schermen, werken er collega’s op internationaal topniveau. Ik ben bijvoorbeeld heel trots op mijn man, Yves Verbraeken, die met een bescheiden productiehuis een ambitieuze europese co-productie doet slagen en er zelfs een mini-major aan weet te verbinden. Ik vind dat een hele prestatie.

Nu is het zaak voor Vlaanderen om mee op die internationale boot te stappen en dat élan te zien als een opportuniteit, maar ook als een opdracht. Ik denk dat Vlaanderen deze export professioneel moet ondersteunen, zodat al die grote dromen waar worden mèt Vlaanderen. Maar als Vlaanderen nu nog meer gaat navelstaren, missen we de boot en wordt het een braindrain. Dan vertrekt hier de cinema en blijft uiteindelijk alleen nog de veredelde soap over.

 
4) Wie worden voor u de figuren van volgend jaar? Wie moeten we in de gaten houden?

 

Die dus, onze exportproducten. Klein en dapper.

Zie ook :

Anderen die onze nieuwjaarsvraagjes beantwoordden

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …