Boeiende sprekers op het jaarverslag van het VAF

De dames en heren van het Vlaams Audiovisueel Fonds stelden gisteren hun jaarverslag voor.  Veel cijfers en getallen.  En tussendoor grafieken. En ook verhalen.  Waaruit blijkt dat het krioelt van het talent in ons land.  En dat de organisatie die al dat talent kansen moet bieden, haar keiharde best doet.

Een kanteljaar, noemde Pierre Drouot, directeur-intendant van het VAF , het jaar 14. En dan had hij het onder meer over de regeringswissel.  Maar ook en vooral over de nieuwe beheersovereenkomst die in voege ging.  Het VAF werkt op een andere manier, heeft meer bevoegdheden, maar krijgt alles opgeteld, minder geld. Er was veel goed nieuws, maar geen reden tot euforie.

Iedereen moet inleveren is het motto in de Wetstraat, terwijl wij het uiteraard geen zo’n goed idee vinden om een groeisector als de Vlaamse beeldindustrie ook aan banden te leggen.  Want al pakken alle media nu wel uit met de groeiende cijfers, wat wij onthouden na de voorstelling van het jaarverslag gisteren is dat er alsmaar meer kandidaten zijn om aanspraak te maken op minder geld.  Het VAF zelf moet het met 7% werkingskosten stellen en Screen Flanders kan dit jaar zelfs 30 % minder geld uitdelen.

 

Hoe divers het talent is, mocht gisteren nog eens blijken toen verschillende makers in de kans kregen om even uit de doeken te doen waar zij momenteel mee bezig waren. We kregen vier case-studies geserveerd.

 

‘EMERGENCY EXIT’

 

Producer Emmy Oost en regisseur Lieven Corthouts die even de Emergency Exit nam.

Lieven Corthouts en Emmy Oost kwamen vertellen over ‘Emergency Exit’.  Met een grappige opener.  Want Lieven Corthouts had eerst even een nooduitgang moeten nemen. Hij kwam naar het spreekgestoelte toegesneld waar producer Emmy Oost al had postgevat en zei : ‘Excuseer, ik heb diarree’.  Wellicht zullen nog maar weinig sprekers op die manier hun betoog hebben geopend.  ‘Ik kom net uit een vluchtelingenkamp’  ging hij verder. En onmiddellijk verging ons het lachen.  Ook al heette dat kamp Kakuma.  Daar draait Corthouts zijn documentaire.  In een kamp op de grens met Ethiopië en Soedan.  Hij woont er om er te kunnen werken.

Het kamp bestaat al 20 jaar en is intussen uitgegroeid tot een soort stad.  Er vertoeven 200.000. mensen en 14 nationaliteiten. Als Corthouts er niet aan het filmen is, geeft hij er les en werkt er ook in een Somalische winkel.  En zijn film vertelt het verhaal van enkele kinderen die er zonder ouders trachten te overleven.  Aan de toehoorders kwamen Emmy Oost en Lieven Corthouts vertellen dat ze meer willen maken dan een documentaire die een coming-of-age verhaal vertelt over jongeren die opgroeien in zo’n kamp. Ze zijn druk aan het werk om een eigen app te ontwikkelen die de vluchtelingen kan helpen om mensen uit hun streek terug te vinden in zo’n kamp.  Want blijkt dat alle vluchtelingen over een smartphone beschikken. Zo leerden we ook wat.  Oost en Corthouts maken niet alleen een film die, afgaande op de eerste beelden, heel boeiend blijkt te zijn.  Ze willen ook iets terugdoen voor de mensen over wie ze het hebben.  Crossmedia producenten verrichten pionierswerk. Prachtig initiatief.

 

‘CAFARD’

Arielle Sleutel en Jan Bultheel

 

Jan Bultheel en zijn producente Arielle Sleutel kwamen gisteren tijdens het jaarverslag van het VAF hun film ‘Cafard’ voorstellen, een animatiefilm voor volwassenen die in september in de Belgische bioscopen uitkomt. Een verhaal geënt op historische feiten uit W.O. I, dat onder meer gaat over de eerste pantserdivisie ter wereld.  Qua stijl sluit de film erg aan bij de graphic novel. Jan Bultheel, die de film geschreven, gedesigned en geregisseerd heeft – jawel, het is een echte auteursfilm – vertelde ons hoe hij te werk is gegaan bij het maken van zijn film.  Hij hanteerde het motion capture procédé, een techniek waarbij men de techniek gebruikt om bewegingen van mensen naar realistische animaties te vertalen. Enkele van die mensen zijn Wim Willaert en Sebastien Dewaele.  Zij mochten vrijuit acteren van Bultheel. Terwijl Hollywood-producties die gebruik maken van de techniek zich vasthouden aan een storyboard, deed Bultheel het zonder storyboard. Hij ging voor vrijheid en blijheid. Er werd geacteerd tot iedere scène dramatisch goed zat. Acteurs konden hun ding doen zonder dat ze door een camera werden bekeken, zonder dat ze geschminkt hoefden te zijn, zonder licht, zonder decor, zonder technische ploeg om hen heen. Ze zaten alleen in gekke zwarte pakjes, waarop lichtjes bevestigd waren. Bultheel is extatisch als hij het over de ervaring heeft. En de beelden en scènes die we mochten bekijken zien er alvast veelbelovend uit.  Duidelijk een film met internationale ambities.

 

‘IN WAKING HOURS’

Sarah Vanagt mocht vervolgens even een inkijk geven in het oog van de koe.  En daarmee waren we bij de experimentele documentaire beland.  18 minuten duurt haar film, die vertrekt van de geschriften van een 17-eeuwse arts, Vopiscus Fortunatus Plempius, die zich afvroeg hoe het komt dat we kunnen zien.  Niet onbelangrijk voor de filmkijker.  Een nicht van Sarah stootte op Latijnse geschriften van de man en kwam zo uit bij een experiment waar Plempius een oog van een koe ontleedde om tot de conclusie te komen dat het oog een soort camera obscura is. Een mechanisch ding dat ook los van het lichaam werkt. En dus wou die Katrien Vanagt, de dame die de tekst vertaald had, het experiment van Plempius nog eens overdoen. Vierhonderd jaar na datum. We kregen een fragment te zien waarin de dame op de trein zat met enkele bokaaltjes met koeienogen. En vervolgens mochten de kinderen die bij haar thuis aan het spelen waren, meekijken hoe ze het oog van een vlies ontdeed om er beter door te kunnen zien. We zeiden het : het betreft hier een experimentele documentaire.  En dat experiment gaat in alle richtingen. De ogen werden aangeleverd door professor Paul Simoens van de Gentse universiteit, zo vernamen we nog.  En hij had die persoonlijk verwijderd uit koeienkoppen die hij uit slachthuizen in zijn buurt had gekregen.  Ook hij stond open voor experiment.

 

MICHAEL ROSKAM

 

Dat investeren in de Vlaamse film een goeie zaak is, daar werden we nog eens aan herinnerd toen Michael Roskam zijn verhaal mocht komen vertellen over zijn ervaringen in Hollywood.  Meteen een andere manier van filmmaken. Terwijl hij hier uit een traditie kwam waar hij die het geld krijgt om een film te maken, de film bezit, moest hij zich daar al snel verzoenen met het idee dat hij die het geld heeft, de film bezit.  De macht over de film ligt dus bij de eigenaar.  Maar als je binnen die context leert werken, valt het best mee, volgens Roskam.

Roskam had zijn baseballpet op.

Hij wil een Noord-Atlantisch filmmaker worden, die pendelt tussen twee werelddelen. En dat het goed klikt met Amerika bleek meteen ook uit zijn voorkomen. Hij stond voor de zaal met een baseballcap op. De film waar hij nu aan werkt is Belgisch, zijn volgende moet weer een Amerikaanse worden. “Het is een andere cultuur, maar ik vind ze allebei interessant,” zei hij.  Al gaf hij meteen toe dat hij geluk had dat hij bij een ‘director’s label’ als Searchlight terechtgekomen was voor het maken van ‘The Drop’.  Hij vertelde dat het nuttig was om in Hollywood niet alleen een agent, maar ook een manager te hebben. En aan wie ooit een producent zoekt om in Amerika een film te draaien, gaf hij nog volgende tip : “Stel je voor dat je op een onbewoond eiland strandt.  Is hij de man met wie je je dagen wil delen tot iemand je komt redden?  Of je komt bij een hotel en er is nog één kamer met een dubbel bed.  Is hij de man met wie je het bed wil delen?”  Ja, Amerika is een ander land.  Of we moeten Felix Van Groeningen eens vragen of hij het bed wil delen met Dirk Impens.  En zou Vincent Bal de nacht willen doorbrengen bij Peter Bouckaert? En Bavo Defurne bij Yves Verbraeken?  En Gert Embrechts bij Jacqueline de Goeij?  Mmm, misschien is Amerika toch niet zo verschillend.

Zie ook :

De persmededeling bij het Jaarverslag

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …