‘Ceres’ is niet toevallig een internationaal succes. Deze week in de zalen.

Na eerder geselecteerd te zijn voor de Berlinale en ’s werelds belangrijkste documentairefestival Hot Docs komt ‘Ceres’ op 16 mei ook in de Belgische zalen uit. ‘Ceres’ is een documentaire van het Belgische Diplodocus, een jong productiehuis dat in handen is van de documentairemakers Bram Conjaerts, Lennart Stuyck en Maarten Bernaerts. Geregisseerd en geschreven door Janet Van den Brand, een jonge Nederlandse filmmaakster die in Brussel woont en werkt en eerder al de korte films ‘Rosa, zusje van Anna’(2012) en ‘Hondsdagen’ (2015) regisseerde.  De film dompelt ons onder in een wereld die heel dicht bij ons staat en toch zo veraf.  Een confronterende film die weinig woorden nodig heeft om veel vragen op te roepen. 

We krijgen een wereld te zien die hier bij ons meer en meer in de verdringing geraakt, maar wel de toekomst is voor de vier jonge kinderen die we op de afgelegen boerderijen in Zeeuws-Vlaanderen zien opgroeien.  Ze dromen ervan om later boer te worden, net als hun vaders en grootvaders voor hen. Ze spreken hun hoop, hun verwachtingen, hun angsten luidop uit, terwijl we de natuur haar gang zien gaan. We verkennen de wereld door hun ogen, zien nieuw leven ter wereld komen. Spelenderwijs leren ze de gewassen, vogels en insecten kennen. We maken mee hoe biggetjes en kalfjes knuffeldiertjes zijn voor de jonge knaapjes die de beestjes verzorgen. Maar al snel worden ‘de knorries’ stevige varkens en het duurt niet lang voor de harde realiteit zich opdringt. De dood is op het erf aanweziger en misschien nog genadelozer dan erbuiten. “Ik heb het slachten nooit erg gevonden,” horen we het ene jongetje zeggen. Maar bij een ander knaapje zien we een traantje vloeien. De kip in de kinderhand moet er evenzeer aan geloven. Terwijl diezelfde hand in het achterste van de koe verdwijnt om alweer een geboorte in te leiden.

Wolken schuiven voorbij over de glooiende landschappen, en laten de menselijke kleinheid voelen. De klanken dringen even hard door. Het kletterende onweer, de zoemende bijtjes, het ruisen van de wind. Er zijn geen woorden nodig om duidelijk te maken dat ook de jongens slechts schakels zijn. in een eindeloze kringloop waarin ook de seizoenen passeren.  Net als met haar korte werk spreekt Janet van den Brand ook met ‘Ceres’ die mensen aan die met hun gevoel naar films kijken en luisteren. Wie bereid is zich te verliezen in de film, beleeft een bezinningsmoment dat lang kan blijven hangen. Vanaf 16 mei in de zalen.