Cinevox Le cinéma vu par les belges
De Waalse regisseur David Lambert liet al van zich spreken met zijn eerste film ‘Hors La Loi’ en ook zijn tweede zal niet onopgemerkt voorbij gaan. Want hij heeft het opnieuw zonder gêne en zonder scrupules over relaties tussen mensen die het niet makkelijk hebben. ‘Je suis à toi’ gaat over een bakker in het Waalse Hermalle die een Argentijnse escortjongen laat overvliegen om hem in zijn bakkerij te laten werken, en om met hem het bed te delen. Maar al vlug laat de jonge Lucas een oogje vallen op de Canadese verkoopster. En zo ontwikkelt zich een bizarre driehoeksrelatie. Onze jonge stagiaire Emma De Vleeschauwer had op het Filmfest Gent een gesprek met regisseur David Lambert.
Waarom deze film ?
“‘Je suis à toi’ komt voort uit de frustratie om in cinema telkens dezelfde types prostituees en klanten te zien, die altijd gelinkt worden aan criminaliteit. Ik ken prostituees en klanten in het echte leven, maar zag geen enkele film die kon vertalen wat die mensen voelen aan emoties, verdriet, en soms plezier. Ik zag in de films geen prostituees en klanten die ik in het echt kon ontmoeten. De cinema gebruikt teveel clichés en is niet menselijk genoeg.”
“Ik wilde binnendringen in de intimiteit van de personages en twee eigenaardige personen neerzetten, Henry en Lucas. De prostituee, Lucas, is in het begin verloren maar wint zijn onafhankelijkheid terug. Hij komt ertoe om niet louter een seksobject te zijn. Dit in het bijzonder door zijn liefdesrelatie met de verkoopster van de bakkerij, Audrey.”
Op welke manier kent u prostituees?
“Het volstaat om de juiste internetsite of de juiste straten op te zoeken, en je kan ze ontmoeten. Het zijn de mensen die je misschien wel het gemakkelijkst ontmoet op deze wereld. Ik ben benieuwd naar het leven, hoe alles zich afspeelt, en dus ben ik ook benieuwd naar prostituees. Wanneer ik prostituees in mijn leven tegenkwam, was ik niet bezig met film, maar met de mensen zelf. De film is later gekomen.”
Hoeveel tijd heeft u voor deze film genomen?
“Sinds 4 jaar zit hij in mijn hoofd, en ik heb er 2,5 jaar actief aan gewerkt. Het draaien gebeurde vorig jaar en heeft 6 weken in beslag genomen. De film werd bijna integraal in hetzelfde dorp opgenomen, Hermalle-sous-Argenteau, op 15 kilometer van Luik. In dezelfde bakkerij waar ik al mijn eerste kortfilm heb gedraaid (‘Vivre encore un peu…’). Met mensen van het dorp, in het bijzonder mensen van het comité van de Cramignons (traditionele dans in de regio Luik). Zij hebben ons uitzonderlijk goed ontvangen en hebben de film verrijkt met hun folklore. In het bijzonder de bakker Pierre, die heel gastvrij was, en die ook een coach was voor de acteurs als het ging over brood bakken.”
Is het een actieve bakkerij ?
“Ja, het is een echte bakkerij. De bakker werkte ’s nachts, hij was klaar met zijn broden rond 7 uur ’s ochtends en dan liet hij de ruimte aan ons voor de rest van de dag. En als wij gedaan hadden met draaien, kwam hij terug om brood te bakken. In die bakkerij was er gedurende 10 dagen 24 uur op 24 leven.”
Jean-Michel Balthazar komt uit Luik maar Nahuel Pérez Biscayart uit Argentinië en Monia Chokri uit Canada. U zoekt uw acteurs niet echt bij de deur.
“Voor Nahuel was het evident, want mijn personage moest een Argentijn zijn. Maar Nahuel kan veel beter Frans dan zijn personage. Dus moest hij zichzelf eigenlijk het Frans afleren, wat heel moeilijk is voor een acteur.”
“En wat betreft Monia: tussen de vele Franse actrices die ik bekeken had vond ik niet de Audrey die ik zocht. Ik had Monia gezien in de film ‘Les Amours Imaginaires’ van de Canadese regisseur Xavier Dolan. Het interessante aan de foto’s die ik van haar zag op internet vond ik dat ze in het gewone leven iets wilds had, en in de films dan weer erg opgemaakt was. Ik heb dan gevraagd haar te ontmoeten. En toen ik met haar sprak in Montréal bleek dat we op dezelfde golflengte zaten. Monia heeft een mooie bijdrage geleverd aan haar personage. In de tekst was het personage iets te lief, en Monia heeft haar iets meer uitdagend gemaakt. Ik heb met de acteurs uitgebreid de personages herwerkt.”
En hoe heeft u de kleine Jeff gevonden (zoontje van Audrey)?
“Hij viel op tijdens een uitgebreide casting. Hij is zeer aandoenlijk.”
Ik denk dat de kijkers ook smelten. Is het begin van de film – webcambeelden van de Argentijnse Lucas die zo van een pornosite kunnen komen – niet iets te expliciet?
“Ik begrijp dat de kijker zich er niet aan verwacht. De beelden zijn dan nog eens zeer lelijk gefilmd, met een webcam van 30 euro. Maar als dat niet kan in cinema dan heeft het niet veel zin. Ik wou niet choqueren, maar een personage creëren. Lucas evolueert van een louter seksobject naar een personage met een echt gezicht, die in staat is om van iemand te houden, die zijn seksualiteit en zijn emoties terugwint.”
Is het niet moeilijk om zulke intieme scènes te filmen?
“Het was echt niet moeilijker dan andere scènes opnemen. Misschien was het voor mij iets spannender dan voor de acteurs, omdat ik hen moest begeleiden. Maar alles was goed voorbereid, en er was veel respect.”
Wilt u een boodschap meegeven met uw film?
“Ik wil niet moraliseren, maar er zit een boodschap in van respect. Het gaat over mensen die, ondanks hun verdriet en hun beperkingen, elkaar leren respecteren in deze harde wereld. Het is beter om de ander te zien zoals hij is, dan hem te idealiseren.”
‘Je suis à toi’, iedereen wil bij iemand horen?
“Iedereen hoort bij iemand op de één of andere manier. Mijn film gaat over een driehoeksrelatie waarin Lucas bij Henry hoort, Henry bij Lucas, Lucas bij Audrey, Audrey bij Lucas. In de film krijgen de personages geleidelijk aan meer autonomie over zichzelf, en op die manier zijn ze beter in staat om van elkaar te houden. Je moet dan ook eerst zelf goed in je vel zitten vooraleer je van iemand anders kan houden.”
Ondanks het feit dat de wereld en de liefde hard kunnen zijn, blijft u toch optimistisch.
“‘Hors les Murs’ (Lamberts’ eerste langspeelfilm) is een liefdesverhaal dat goed begint, maar dat slecht afloopt. In ‘Je suis à toi’ loopt het omgekeerd. Daar gaat het van donker, – lelijke, seksuele beelden – naar licht.”
En wat komt er voor u na het Film Fest Gent? Heeft u al een nieuwe film in uw hoofd?
“‘Je suis à toi’ komt in België uit op 26 november. En voor een nieuwe film heb ik al het scenario geschreven, en wacht ik nog op de financiering. Het zal een film worden die zich afspeelt tussen het eiland Martinique en Parijs. Het verloop zal veel minder lineair, veel meer gefragmenteerd zijn. Er zullen weer drie personages zijn, een man en twee vrouwen, en daarnaast meerdere kinderen. En het zal weer een intieme film zijn. Want de intimiteit van personages naar de kijker brengen, dat beschouw ik als mijn job.”
Zie ook :
