De scharniermomenten van Geert Van Rampelberg

In lange acteercarrières ontdek je altijd momenten waarop een acteur of een actrice een stap gezet heeft. Soms is het een sprong. Of een reuzensprong zelfs. Bij Matthias Schoenaerts is er duidelijk een voor en na als je het over ‘Rundskop’ hebt, en hetzelfde kan je zeggen met Veerle Baetens en Johan Heldenbergh met ‘The Broken Circle Breakdown’. Voor Matteo Simoni zal ‘Marina’ altijd een scharnierpunt zijn en Tom Audenaert zal nooit ‘Hasta La Vista’ kunnen vergeten. Geert Van Rampelberg, binnenkort te bewonderen in de Argentijnse film ‘La Tierra Roja’ en momenteel on the road met Christophe Van Rompaey om ‘Vincent en het einde van de wereld’ te draaien, moet ook van die scharniermomenten hebben. We kunnen er zelf wel enkele noemen, maar we vroegen hem wat hij als de scharniermomenten in zijn carrière ziet.

foto KVdm – Cinevox

“Met ‘Dubbelleven’ heb ik dat voor de eerste keer gehad. Dat was voor de eerste keer dat ik binnen de fictie een langere boog mocht maken. Niet een gastrol waar je één aflevering even je ding mag doen en dan wordt opgepakt of afgeschoten. Dat niet. Aflevering na aflevering, met een personage dat een evolutie ondergaat. Dat was met Joël Vanhoebrouck toen, dat was zo’n fijne conversatie en zo’n fijn samenspel. Ruben Impens stond achter de camera. Cameraman, regisseur, acteur, dat was een hele fijne driehoek. Toen heb ik het plezier van het filmen ontdekt. Tot dan toe had ik altijd kleine rolletjes gehad.  Dan kom je altijd op de set in een groep waar de anderen mekaar al kennen.  En tegen het moment dat je een beetje je draai vindt, moet je alweer inpakken.  Maar in ‘Dubbelleven’ moest ik niet inpakken. En toen merkte ik voor het eerst dat er zoiets als een groepsgevoel was op een set. Dat je samenspant om iets te maken. Het was ook en vooral een scharnierpunt, omdat ik het plezier van het spelen voor de camera ontdekte.”

‘De Behandeling’ was in die zin een andere ervaring.  Ik speelde echt in de spits. Ik zoek normaal niet rap naar de positie waarin je verondersteld word om te scoren.  ‘Tot altijd’ was ook heel fijn, dat was omdat dat samen met Koen (De Graeve) was, en heel dicht bij onze vriendschap zat.  En dan dat verhaal!  Maar eigenlijk maakt het niet uit wat je eerder gedaan hebt.  Je moet toch altijd opnieuw van nul beginnen.”

foto KVdm – Cinevox

“Bovendien moet je er ook rekening mee houden dat er heel veel is waar je als acteur geen vat op hebt. Alles staat of valt nog altijd met de kwaliteit van een film.  Mocht ‘The Broken Circle’ echt een kutfilm zijn geweest, dan mocht iedereen daar nog zo goed staan spelen, dan was dat een kutfilm geweest.  Punt. En dan had niemand gesproken over die vertolkingen van Veerle en Johan en hadden ze daar ook niet bepaald veel zelfvertrouwen uit geput. Dus het is een samenloop van een goed verhaal en een goed scenario in combinatie met een acteur die zich volledig geeft. Als die regisseur ziet wat daar allemaal aan het gebeuren is en die kan dat in zijn montage nog eens allemaal naar boven tillen, dan is het een heel mooi medium. Als elk stukje van de puzzel op zijn plek valt. Maar het is niet gemakkelijk om iets goed te maken. Daar ben ik intussen achter. En je hebt geen controle. Je moet loslaten. Ik vind dat heel moeilijk.  Ik heb altijd een andere film in mijn hoofd dan de film die ik uiteindelijk te zien krijg.”

foto KVdm – Cinevox

Zie ook :

De scharniermomenten van Koen De Graeve

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …