Fabrice du Welz vreet tegenstand met huid en haar op in Austin

Een bericht dat al een paar dagen oud is, maar dat we u niet willen onthouden : Op het befaamde Filmfestival van de Fantastische Film in Austin, Texas heeft Fabrice du Welz met zijn tweede deel van zijn Ardeense trilogie alle prestigieuze prijzen gewonnen die er te winnen vielen : Beste Film, Beste Regie, Beste Acteur en Beste Actrice.  Wat er verder nog kon gewonnen worden, zullen troostprijzen geweest zijn.  De tegenstand moet uitgeteld in de hoek van de ring hebben liggen puffen.

Naast prijzen voor hemzelf dus, prijzen voor zijn hoofdrolspeler Laurent Lucas en zijn actrice Lola Dueñas.

‘Alleluia’ van Fabrice du Welz, is het tweede deel van zijn Ardense trilogie, nadat hij jaren geleden al ‘Calvaire’ maakte waar toen ook Laurent Lucas de hoofdrol in vertolkte. ‘Alleluia’ is even bloederig als die ‘Calvaire’, maar het is een heel andere film geworden. Wij hadden al een korte babbel met de regisseur, ook bekend van de film ‘Vinyan’.

Du Welz baseerde zich op waar gebeurde feiten die zich afspeelden tussen 1947 en 1949, toen een vrouw genaamd Martha Beck en een man met de naam Raymond Fernandez in het Zuiden van de Verenigde Staten 20 vrouwen vermoordden. De film werd geproduceerd door Vincent Tavier van Panique, die ook het scenario hielp schrijven. De Vlaamse coproducent is Bart Van Langendonck van Savage Films.

‘Alleluia!’ is de tweede film van een trilogie, maar is een heel andere film geworden dan de eerste.

Du Welz : “Absoluut. Het is trouwens de bedoeling om drie heel verschillende films te maken. Het enige wat ze gemeenschappelijk zullen hebben is Laurent Lucas, die ook in de derde film de hoofdrol zal spelen. En iedere keer krijg je hem in twee verschillende gedaantes te zien. En de Ardennen dienen als decor. Zij het niet op een realistische manier.”

Er zit ook in deel 2 veel humor, maar ook anders dan in deel 1.

Du Welz : “Ik vind persoonlijk dat de humor eerder gelijkaardig als in ‘Calvaire’ : zwart en nogal sarcastisch. Maar dat is maar een mening. Het is allemaal subjectief hoe je zoiets aanvoelt. De film is er, dat is het allerbelangrijkste, en wat de mensen ervan denken, dat maakt niet uit.”

Een veel realistischer film ook dan ‘Calvaire’.

Du Welz : “Dat zeg jij. Dat maak je voor jezelf uit. Ik heb daar geen mening over. Het is hoe je het zelf aanvoelt. Ik respecteer je mening. Ik streef in ieder geval geen realisme na. Ik hou niet van realisme in de cinema. Ik ben heel cinefiel, maar de Franse cinema van na de nouvelle vague verveelt me. Ik ga niet naar de bioscoop om de realiteit te zien, ik wil barokke opera, barbaars indien nodig, vol kreten, woede, bloed, heftigheid, seks,… Realisme ja, maar dan van het heftige soort. Ik weiger om de daden van mijn personage te verantwoorden met de sociale context, de psychologie of wat dan ook. Mijn personages hoeven zich niet te verantwoorden. Ik heb het veel meer voor het magisch realisme. Vandaar dat ik me ook veel meer verwant voel met de André Delvaux dan met de gebroeders Dardenne.”

Aanvankelijk wou u Yolande Moreau voor de hoofdrol in ‘Alleluia!’ Heel goeie actrice, maar ik ben blij dat ze afgehaakt heeft. Want moeilijk in te beelden dat ze dezelfde seksuele spanning in haar vertolking had kunnen leggen als Lola Dueñas.

Du Welz : “Het zou gewoon een heel andere film geweest zijn. Weet je, toen Yolande besliste om de film niet te doen, stond ik op het punt om het hele project in de steek te laten. Ik dacht dat ik nooit een andere actrice kon vinden met dezelfde buitengewone kwaliteiten. Maar alles veranderde toen ik Lola voor het eerst ontmoette. Zij heeft een blik die zo speciaal is dat ik meteen ingepakt was. Het kwam er toen vooral op aan mijn producenten te overtuigen. Die waren eerst niet enthousiast : “Fabrice, je maakt het ons echt niet makkelijk. Je komt met een project aanzetten dat extreem en gewelddadig is en op de koop toe wil je nu ook nog een Spaanse actrice in de hoofdrol die niemand hier kent.” Maar ik heb het been stijf gehouden. En ik heb er geen spijt van. Want ik vind haar ongelooflijk in de film. Het script was klaar voor zij bij het project betrokken geraakte, maar we hebben het achteraf nog heel erg aangepast. Eigenlijk heb ik het tijdens de opnamen voortdurend nog herschreven. Niemand van de acteurs mopperde daarover. Er hing een hele sfeer.”

Het feit dat ze Spaans is, maakt haar nog vuriger. En het is ook grappig. Lola Dueñas en Laurent Lucas geven zich uit voor zus en broer, en zij is Spaans en hij is Frans.

Du Welz : “En toch blijft het geloofwaardig. Of liever : zij maken het geloofwaardig. Echt verbazingwekkend, vind ik persoonlijk. Er was niet alleen het probleem dat ze als koppel een homogene indruk moesten maken, ik moest die casting ook zien te verdedigen bij het filmfonds in Wallonië. Ze hadden daar kunnen struikelen over het feit dat niet één iemand van dat koppel Belgisch was, maar ik zei : ‘Ik doe het het met Lola en Laurent’. En iedereen heeft dat aanvaard. Gelukkig, want ik had geen van beiden kunnen vervangen.”

Zegt u nu. U hebt toch ook Yolande Moreau kunnen vervangen?

Du Welz : “Nu vind ik ze beiden onvervangbaar. Ik wou sowieso die trilogie altijd met Laurent maken.”

Wat is het in hem dat u zo geweldig vindt dat u drie films aan hem wilt ophangen?

Du Welz : “Het is mijn favoriete acteur, omdat hij iets troebels in zich heeft, iets mysterieus. En bovendien is hij heel aangenaam om mee te werken. Hij velt geen oordeel over zijn personage. Is bereid om te investeren in dat personage. Hij geeft veel. Het is een man die me geweldig fascineert.”

Het verhaal werd in het verleden al verfilmd door Leonard Kastle in 1969 (‘The Honeymoon Killers’), door Arturo Ripstein in 1996 (‘Profundo Carmesi’) en recent door Todd Robinson in ‘Lonely Hearts’ (2006). Hebt u zich op die eerdere versies gebaseerd?

Du Welz : “Heel weinig. Ik ken de eerste twee films heel goed, voor het overige zijn er nog enkele films gedraaid die eigenlijk te verwaarlozen zijn, ook die van Todd Robinson. Ik heb eigenlijk alleen het verhaal overgehouden van Martha Beck en Raymond Fernandez. En doordat Ripstein zijn verhaal neerzette tegen een Mexicaans decor heb ik gezegd : ‘Dan doe ik dat ook.’ Ik ga de feiten gewoon verplaatsen naar de Ardennen, naar de streek die ik zelf goed ken. Het is de streek waar ik als kind ben opgegroeid. Maar het resultaat is dus helemaal geen bewerking van de eerdere films. Ik wou vooral een liefdesverhaal vertellen. Het verhaal van de obsessie van dat koppel.”

 

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …