Guy Lee Thys en zijn Overpeinzingen bij de Overgang van ’17 naar ’18

Er was een tijd dat de hele Vlaamse filmwereld bang was deze man. Zo gedreven was hij, dat hij bij momenten op geen manier te temperen was.  Hij verlegde constant grenzen, maar niet altijd in de juiste richting. Maar dat hij talent had, dat hij verstandig was en dat hij de Vlaamse filmwereld iets te bieden had, dat sprak vrijwel niemand tegen.  Nu is hij één van de weinige overblijvende rijpere Vlaamse filmmakers die de ambitie blijft koesteren om films te maken. Mensen van zijn generatie worden doorgaans gevraagd om achteruit te kijken, maar wij zijn blij dat er ook nog mensen zijn als Guy Lee Thys, die blijven vooruitkijken. Dit is wat hij antwoordde op onze vragen bij de overgang.

1. Waar hoop jij in 2018 op filmvlak mee bezig te kunnen zijn?

Begin 2015 was ‘The Barbary Conundrum’ blijkbaar te vroeg of te visionair om gefinanceerd te geraken. Bijna alles in dit hedendaags oorlogsverhaal is drie jaar later uitgekomen. De bloedige aanslagen in Europa. De uiteindelijke overwinning van de Peshmerga-strijders op IS. De louche rol van het Iraakse leger. De under-the-radar terugkeer van IS-krijgers. Maar bon. Wordt vervolgd. Herbronnen was aan de orde. En bijstuderen (je bent nooit te oud om te leren).

2018-2020: drie concrete, inmiddels gevorderde filmprojecten:

• ‘Daffodils’, een psychodrama/fantasy. Thomas, een zeer verlegen, introverte, door nachtmerries en dagdromerij getroubleerde negentienjarige tracht op vakantie bij zijn tante en twaalfjarige neefje Ricky in de idyllische Loirestreek ‘normaal’ te worden. Hij wil er zijn demonen die hij ondanks jarenlange therapie niet van zich af kon schudden, eindelijk kwijt raken. Zoë, het in hem zeer geïnteresseerde, exhibitionistische buurmeisje zou hem daarbij kunnen helpen maar Thomas lijkt eerder betoverd door de extraverte en spontane Ricky. Als Thomas geconfronteerd wordt met iemand uit zijn verwarde verleden, gaat het van kwaad naar erger. Thomas, die de wereld capteert via wazige polaroidfoto’s, ziet de realiteit niet zoals de anderen dit zien.
• ‘Radio Mi Amigo’, een mozaïek-biografie van Sylvain Tack. Sylvain Tack was de Vlaamse flamboyante selfmade radio tycoon met de Midas touch die in de jaren zeventig een muziekstudio, een popblad, een platenlabel en vooral de legendarische zeezender (aka piratenboot) Radio Mi Amigo uit de grond stampte, met op haar hoogtepunt 7 miljoen trouwe luisteraars. Zijn nemesis, een kuitenbijtende Vlaamse onderzoeksrechter met een politieke agenda zou hem naar Spanje doen vluchten waar Tack verder een neus zette tegen de Belgische Staat en van het kuststadje Playa de Aro een pelgrimsoord voor honderdduizenden Hollandse en Vlaamse Mi Amigo-fans maakte. Toch zou de onderzoeksrechter het laatste woord spreken en Tack in een sting operation met de hulp van Interpol en de Franse narcoticabrigade in een Parijse cel doen belanden.
• ‘Kassablanka 2020’, tragikomedie. Het vervolg op ‘Kassablanka’, mijn film uit 2002, die zich afspeelde rond Zwarte Zondag 2000 in Antwerpen, waar het Vlaams Blok toen 33% van de stemmen haalde. In 2020 is alles anders, bestaat het VB nog nauwelijks en zijn de personages twintig jaar ouder en wijzer (?) geworden. De aanslagen en de vluchtelingenproblematiek hebben de Antwerpse volksbuurt ‘Kassablanka’ grondig veranderd maar ook de personages?

2. Welke zijn de Belgische films waar jij naar uitkijkt?

Ik ben uiteraard zeer benieuwd naar de nieuwe Felix Van Groeningen, wie niet? En ik heb Le Fidèle nog niet gezien! Ben al een fan van Matthias toen hij negen was. En is Tom Barman niet bezig aan een nieuwe film? Eindelijk.

3. Is er een Vlaamse filmmaker, acteur, actrice, D.O.P., set designer, of iemand anders uit de branche, die we speciaal in de gaten moeten houden?

Ik houd de jonge acteur Spencer Bogaert al een tijdje in de gaten. Hij studeert echter geen theater maar filmregie… Jammer. Hij zou daarom verloren kunnen gaan als een nieuwe ‘shooting star’ zoals dat eerder al gebeurde met de uitstekende Elias Mentzel die nu ook niet meer acteert maar regisseert. Spencer heeft in ieder geval de juiste naam en looks maar mag meer zijn kwetsbaarheid naar voren laten komen.

4. Wie breekt er nationaal en internationaal door?

Internationaal? Ik gun het Sam Louwyck. Nationaal: Spencer Bogaert.

5. Pierre Drouot zal vermoedelijk nog lang niet stoppen met werken, maar zijn taak als directeur-intendant van het VAF zit erop. Wat heeft hij volgens jou als directeur- intendant betekend voor de Vlaamse film?

Pierre Drouot heeft het VAF gestroomlijnd tot een uiterst professioneel instituut. Beter dan in de ons omringende landen. Maar het was mijns inziens een beetje teveel een politiek-correcte voor elk-wat-wils oefening met in de laatste jaren de nadruk op (te) veel geld geven aan onervaren en vaak ongeïnspireerde filmmakers geproduceerd door daarin gespecialiseerde firma’s. Ik heb geen enkele subversieve of controversiële productie in die periode gezien. Met uitzondering van mijn ‘Mixed Kebab’ (2012)? Het lag misschien aan de talrijk bevolkte, immer veranderende commissies. Op enkele maanden tijd kon/kan een dossier kantelen daardoor. Of gewoon aan het op safe spelen van producenten/auteurs/ regisseurs?

6. Heb jij tips voor de nieuwe directeur-intendant van het VAF?

Als Erwin Provoost zich zijn eigen productie ‘Crazy Love’ (inmiddels al dertig jaar geleden, de eerste film van Dominique Deruddere) nog goed herinnert, zitten we juist. Van coming-of-age poëzie en tienerverdriet tot down-and-out necrofilie! In dezelfde film. We hebben terug nood aan “Film as a subversive art” (Amos Vogel). Misschien filmcritici, toch de grootste kenners van de cinemageschiedenis, toelaten tot de commissies? Ik weet het: critici zijn er om een film te beoordelen nadat hij gemaakt is en niet vooraf… maar toch.

7. Wie mag van jou de nieuwe master worden van het Filmfestival van Oostende?

Uiteraard Eric De Kuyper. Die moet dat ieder jaar doen. Of anders Harry Kümel, die er een New Queer Cinema Fest van kan maken. Dan is de cirkel rond, van ‘Daughters of Darkness’ (zijn lesbische vampierenfilm die nog in het Oostendse Thermae Palace Hotel voor een stuk is gefilmd) tot nu.

Zie ook : 

Anderen die vooruitkijken