Hasta La Vista : prettig weerzien met Geoffrey en Mariano

Mooi dat het zo kan.  Mariano Vanhoof en  Geoffrey Enthoven hebben al jaren een bedrijfje waar ze als kleine middenstanders producten vervaardigen waar de mensheid beter van wordt.  Ze maken films.  Hebben ze beiden geleerd aan het KASK in Gent.  Mariano kwam uit Keerbergen, Geoffrey uit Kapellen. Ze zijn in Gent blijven hangen.  Om er films te maken.  Niet zomaar films.  Ze maken films die ergens over gaan. Het soort films dat mensen gerust even aan het denken mag zetten.  Hun eerste, ‘Les Enfants de L’Amour’ ging over kinderen uit gebroken gezinnen, hun tweede ‘Vidange Perdue’ had het over een man die zich op zijn oude dag niet beter voelde dan waardeloos leeggoed, ‘Happy Together’ was een film over een man die zijn gezin uitmoordde en de film die in september uitkomt ‘Hasta La Vista’ heeft het over drie fysiek gehandicapte mannen die samen naar de hoeren willen.   ‘Fobic Films’ heet hun bedrijf.  Niet toevallig.  Hun verhalen, zo kwamen ze elf jaar geleden overeen, toen ze na hun schooljaren hun bedrijfje oprichtten, zouden ingegeven zijn door hun angsten.  Uiteraard willen we meteen weten welke angsten hen geïnspireerd hebben tot het maken van ‘Hasta La Vista’.

Geoffrey : “Nee, we willen met onze films onze angsten overwinnen.”

Welke angst overwin je deze keer?

 

Geoffrey : “De angst voor je fysieke beperktheid.  En angst om als maagd te sterven.  Angst voor kanker. Angst voor het einde van het leven.  En angst voor de vrijheid.

Mariano : “De angst om naar de hoeren te moeten gaan.”

 

Jullie zijn elf jaar bezig, en dus al lang de fase voorbij ieder project autobiografisch is. Hoe kom je bij dit project terecht?

 

Geoffrey : “O pas op, als ik vroeger op stap ging met mijn maten, ging ik eigenlijk maar om één reden op stap : om te scoren.  Ik had een reportage gezien over Mykonos, dat je daar moest zijn om mooie meiden te versieren en ik was niet tegen te houden.  Nu kan ik dat vertellen. Omdat er tijd genoeg is over gegaan.  Nu zie ik daar ook de charme van in.   Maar dat is niet de reden waarom we dit project gekozen hebben. We zijn eigenlijk op het idee gestoten doordat Mariano regelmatig eens tv kijkt.  En zo had hij een fantastische reportage gezien van een man die effectief zo’n reis had gemaakt. Ik zag er meteen een film in. Mariano heeft toen de eerste stappen gezet en samen met Pierre De Clercq, de fantastische scenarist, hebben ze dat verhaal vervolledigd.”

 

Mariano : “Dat was een Engelse documentaire die uitgezonden is op Eén in ‘Koppen’ en daarin werd Asta Philpot opgevoerd, een gehandicapte man die effectief een reis is gaan maken om naar de hoeren te gaan, en ik heb die man gemaild.  En ik heb gezegd : ‘Ik heb de documentaire gezien en ik vroeg me af of we eens zouden kunnen praten, want ik heb het idee om een langspeelfilm over hetzelfde onderwerp te schrijven.  Uiteindelijk is het verhaal voor 95 % fictief.’”

 

Zoals vaker bij jullie films zou je weer met het probleem kunnen zitten : krijg het maar verkocht. Jullie maken films over oude, eenzame mensen, over mislukkelingen, over ongelukkige mensen…

 

Mariano : “Nee, dit is anders. Het was echt het eerste project waar men klaar stond met de centen, om het even waar we het pitchten.  Overal ging de portemonnee letterlijk open.’

Geoffrey : “Wat de doorslag gaf in de pitch was niet de gehandicapte, maar wel de seks : gehandicapten die seks willen hebben en die daarvoor een heel lange reis willen afleggen om hun droom in vervulling te zien gaan.  Eigenlijk moet die reis niet, maar het is ook de factor ‘exotiek’ die hen aantrekt.  Het zijn drie goeie vrienden, en ze zijn nog nooit verder geraakt dan…”

Mariano : “Gent. De film is begroot op een kleine 2 miljoen euro. Dat is eigenlijk volledig gefinancierd op 9 maanden tijd.  Met ‘Happy Together’ was dat niet het geval. Toen waren er heel weinig taxshelter-investeerders die zich wilden associëren met een verhaal over gezinsdoden.  Die film kostte maar 1 miljoen euro, maar ik heb tweemaal zoveel tijd nodig gehad om de financiering rond te krijgen.  ‘Hasta La Vista’ is ook doordrenkt van humor.”

Geoffrey : “We hebben de pitch ook op een lichte manier geformuleerd : drie jonge kerels zijn zot van wijn en vrouwen, maar ze hebben nog nooit een vrouw gehad…”

En ze hebben nog nooit wijn gedronken?

Mariano : “Jawel, ze zitten samen in een wijnclub.”

Geoffrey : “Maar onder het mom van een wijntoer ondernemen ze op eigen kracht een reis tot in Spanje, in de hoop om daar van de grond te komen.  En niets zal hen tegenhouden, ook niet het feit dat één van hen blind is, één in een rolstoel zit, en één …”

 

Dus dat is ‘Sideways’ en ‘Little Miss Sunshine’.

 

Mariano : “Nee, Fobic.”

Geoffrey : “We hebben naar ‘Little Miss Sunshine’ gekeken, maar het is echt een ander verhaal.”

Mariano : “We hebben dat ook gebruikt als ‘Look and Feel’ om het feelgood-aspect over te brengen naar potentiële investeerders.  Dat was de film die we altijd naar voor schoven.”

Geoffrey : “Het is doordrenkt met menselijke beperktheden en miserie en de kleinheden van een mens.  Maar je kunt er mee lachen, maar het geeft je ook een gevoel van goedheid.  Je weet wel, je komt de film uit en je kijkt een gevoel van allesomvattende liefde en medelijden naar je medemens.  Ineens valt alle vijandigheid weg, want we proberen allemaal dat klein beetje uit het leven te halen.”

 

Dat klein beetje seks.

 

Geoffrey : “Seks, maar naarmate de reis vordert, wordt die seks alsmaar minder belangrijk.  Ze gaan er nog wel voor en dat is ook belangrijk.  Die mensen met hun handicap gaan ervan uit : ‘Als wij dit gehad hebben, dan voelen wij ons normaal.’  Het is gewoon een recht, zoals een mens ook recht op drinken en eten heeft.  Die mensen hebben ook recht op seks. Je kunt seks weigeren en dan is dat een eigen keuze, maar je kunt je medemens niet zeggen : ‘In jouw toestand gaat dat niet, dat is vreselijk.’”

 

In jouw toestand is dat niet vreselijk Mariano.

 

Mariano : “Ik heb te veel seks (lacht).”

 

Dat kan ook een verhaal zijn.

 

Mariano : “Seksstress.  Neen vrouw, niet weer (lacht).”

 

Bij ‘Meisjes’ was de toon ook al licht en luchtig.  Heb je daar je ware stem gevonden?  Wordt alles wat Geoffrey Enthoven voortaan doet licht en luchtig?

 

Geoffrey : “Neen, de luchtigheid moet de aantrekkingskracht zijn. Maar de echte boodschap is natuurlijk hoe met het harde leven om te gaan.  En een manier om daarmee om te gaan is humor.  En als je dat in een film kunt steken, kan je veel meer mensen bereiken.  En ze slikken ook die zure boodschap door en ze zijn er ook iets mee.  Als je met dingen kunt lachen, kun je ze relativeren.   Als je iets kunt relativeren, heb je al heel veel inzicht.”

 

En jullie doen het weer samen.  Zijn jullie mekaar nu nog niet beu?

 

Mariano : “Een beetje.”

Geoffrey : “Als je mekaars positie kent, dan is er geen probleem.  En weten wanneer je even weg moet.  Dat je samen fris kunt herbeginnen.  Het voordeel is dat we mekaar goed kennen.  Maar gelukkig hebben we allebei andere levens, zodat we elkaar kunnen blijven inspireren.”

Mariano : “En het is ook niet dat ik alleen met Geoffrey werk. Ik heb de afgelopen jaren ook met andere regisseurs gewerkt, maar we begrijpen mekaar goed en voor het grotere en betere werk keren we naar elkaar terug.”

 

En wordt de samenwerking beter met de jaren?

 

Geoffrey : “Wij vinden ‘Hasta La Vista’ onze beste film. En we zijn niet de enigen die er zo over denken.  Voordien hoorden we de ene zeggen : ‘Wij vinden dit goed en dat minder en dat is dan weer…’  Maar nu is iedereen het erover eens, zowel de fans van ‘Happy Together’, de fans van ‘Vidange Perdue’ en ‘Meisjes’ zijn over het algemeen dezelfde en ook zij vinden onze laatste de allerbeste.  En ook en vooral de fans van ‘Les Enfants de L’Amour’ zijn zeer tevreden. Dat was een clubje apart.  Die begonnen te denken dat die eerste film een toevalstreffer was.  Zij vonden die film zo goed dat ze tegelijk ook vonden dat we die nooit meer zouden kunnen overtreffen.  Maar zij zeggen nu : ‘Nee, ‘Hasta La Vista’ is minstens zo goed, zoniet beter.”

Mariano : “Dus nu zijn al die clubjes één grote club geworden (lacht).”

 

Zijn de fans van ‘Les Enfants de L’Amour’ vooral Franstalig?

 

Mariano : “Nee, ik denk dat die film meer geapprecieerd is dan in Wallonië.  Het is ook de Vlaamse Gemeenschap, het VAF, die destijds de film mee heeft helpen ondersteunen.“

Geoffrey: “Spijtig genoeg blijft er een torenhoge muur tussen Vlaanderen en Wallonië.  Hoe hard we ook ons best doen om dat te ontkennen.”

Mariano : “Nu ook, nu zit er ook Waals geld in de film.  Het is een maandenlange job geweest, een kwelling werkelijk, om die twee dossiers op mekaar af te stemmen, terwijl beide fondsen elk aan de andere kant van de straat zitten.”

Geoffrey : “Ze doen beiden alles omgekeerd, achterstevoren, ondersteboven…”

Mariano : “De berekeningen, noem maar op, alles is anders.”

Geoffrey : “De films die ze maken zijn anders, de films die scoren zijn anders, alles is gewoon anders.”

 

En hoe ga je dan de fans van ‘Les Enfants de L’Amour’ kunnen bekoren?

 

Geoffrey : “’Les Enfants de L’Amour’ is echt in alle vrijheid gemaakt.  We waren toen echt nog onschuldig.   We wisten niet aan wat de film moest beantwoorden. Alles was nieuw.”

Mariano : “We begonnen contracten te maken met mensen die in de sector zaten, zonder dat we wisten hoe dat moest.”

Geoffrey : “We volgden maar één piste, dat was die van het verhaal.  En we hebben die vrijheid nu deels teruggevonden. We zijn nu elf jaar verder en we hebben gezegd : ‘Foert, al is dit het laatste wat we maken, we willen ons tenminste amuseren.’  En dat was ook zo op de set.  We zaten met de eerste maand met de hele ploeg voor de helft in Frankrijk en dan in Spanje, onder de zon, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en dat heeft zo’n band gecreëerd.  Elke avond zit je na het eten nog samen pinten te pakken, wordt er een paar flessen wijn gekraakt en je praat nog over de film…”

Mariano: “En over hoe je hem beter kunt maken. Je merkte duidelijk het verschil toen we weer in Vlaanderen draaiden. Toen haastte iedereen zich na de werkuren naar huis.”

Geoffrey : “Maar de sfeer was wel al gezet.  Gelukkig hebben we eerst in het buitenland gedraaid.”

Mariano : “Terwijl ik het eigenlijk andersom wou.  Ik had graag chronologisch gedraaid…”

Geoffrey : “Dat is niet gelukt en daardoor moesten we wat met de seizoenen klooien.”

Mariano : “Maar je moet al goed opletten om daar iets van te merken.  Wat mij vooral beviel was het feit dat het gevoel van vrijheid ook kon bij zo’n grote productie.  ‘Les Enfants de L’Amour’ is gemaakt voor 300.000. euro, ‘Vidange’ is gemaakt voor 700.000. euro, ‘Happy Together’ is gemaakt voor op de kop 1 miljoen en nu zitten we aan 2,1 miljoen, dat is meer dan een verdubbeling.”

 

We zijn ‘Meisjes’ vergeten.

 

Mariano : “Die heb ik niet geproduceerd.”

 

Juist, dat was ‘A Private View’.  Maar jij hebt die geregisseerd, Geoffrey.

 

Geoffrey : “Die heeft 1.650.000. euro gekost.”

Mariano : “Nu dus meer dan 2 miljoen euro, gewoonweg omdat die film dat ook wel nodig had. Hij is technisch heel complex. Alleen nog maar dat busje technisch uitrusten om erin te kunnen filmen.  Dat moest allemaal 300 keren worden gecheckt op de veiligheidsvoorschriften.  Die film had die extra budgettaire ruimte echt wel nodig. En als je wat meer budget hebt, heb je ook wat meer vrijheid.   Wat meer comfort om eens iets te proberen.   Terwijl je met een beperkt budget weet dat je in de problemen komt, van zodra dat er iets misloopt. En nog altijd waren er vijf draaidagen te kort.”

 

Hoeveel draaidagen waren er nu?

 

Mariano : “37,5.”

 

Dat is niet slecht voor een Vlaamse film.

 

Geoffrey : “Dat is al fatsoenlijk.  Maar je kunt niet anders met een roadmovie.”

Mariano : “Alles was op steadycam, alles was zo complex.”

Geoffrey : “Altijd andere locaties.”

Mariano : “Er is ook geproduceerd zonder het verhaal in het gedrang te brengen.  Bij ‘Happy Together’ hebben we ons afgevraagd : hoe kunnen we dit verhaal zo economisch mogelijk vertellen?  Door alles in één ruimte te draaien.  Met ‘Hasta La Vista’ staan er op elke pagina van het script twee verschillende locaties.”

Geoffrey : “Locaties zoeken, dat was ook een helse job.  Waar begin je?  Welke weg leg je af?”

Mariano : “Je begint hier in Vlaanderen, maar je moet tot in Bordeaux, daar de streek verkennen en dan verder naar Spanje.  Die afstanden zijn gigantisch.”

Geoffrey : “We hebben uiteindelijk nog enkele scènes in België gedraaid die zich in het verhaal in Spanje afspelen.  Je kunt in de polders, in de streek rond Veurne, perfecte Spaanse landschappen vinden (lacht).”

Mariano : “Iedereen dacht: je komt daar nooit mee weg, maar…”

Geoffrey : “Trek het wat geler…”

Mariano : “Iets dorder, en hopla.”

 

En is de muziek opnieuw van jullie vaste componist, Tom Kestens?

 

Mariano : “Nee, niet meer Tom. Deze keer doen we het met Papermouth onder toezicht van Stijn Meuris.”

Geoffrey : “Papermouth is een groep van de belangrijkste muzikanten van Monza en Meuris samen. Die hebben die opdracht in handen genomen.  En Meuris werkt nu aan de plaat die geïnspireerd is op de film.”

En de acteurs? Eerst wou je met echte fysiek gehandicapten werken?

Geoffrey : “We zijn inderdaad eerst op zoek gegaan.  Eerst dachten we eraan om alle drie de acteurs door fysiek gehandicapten te laten spelen.  En na verloop van tijd vonden we dat de lichtst gehandicapten door professionele acteurs konden gespeeld worden, maar dat we voor de man die geheel verlamd was iemand moesten vinden die echt gehandicapt was.”

Mariano : “We hebben een vereniging aangeklampt, het VFG, en via hen hebben we een boodschap naar alle fysiek gehandicapten van Vlaanderen verstuurd,…”

Geoffrey : “Ja, onze oproep is in een krantje gekomen dat iedereen leest, en we hebben eerst een selectie gemaakt op basis van foto’s. Daarna hebben we een honderdtal mensen gezien. Daar is één van overgebleven die we oké vonden.   Iedereen vond die top, maar we dachten : we moeten objectief blijven, we gaan er eens echte acteurs naast zetten die een handicap faken. En we hebben toen zeven acteurs gecast en Robrecht Vanden Thoren stak met kop en schouders boven de rest uit.  Dat was iemand waar je naar bleef kijken.  Terwijl de echte gehandicapte wel goed was voor de camera en het was een supertoffe kerel, maar hij had helemaal geen ervaring.”

Mariano : “En hij had gezondheidsproblemen, had een klaplong, mocht maar vier uren per dag werken.  Dat zou betekend hebben dat we onze draaitijd moesten verdubbelen.”

Geoffrey : “En iedereen die Robrecht ziet, gelooft echt dat hij fysiek gehandicapt is (lacht). Met de blinde is dat ook gelukt.  We hadden een testpubliek en iedereen schrok toen we aan het eind zeiden dat hij niet echt blind was.”

Bekijk hier de gefilmde interviews met

Mariano en Geoffrey

Robrecht Vanden Thoren


Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …