Het Grote Ongeduld : Emilie Plouvier over ‘La Femme, c’est Nous’

Eén van vele mooie films die u tijdens ‘Het Grote Ongeduld’ kunt bekijken, op 8 mei in The Actor’s Studio in Brussel, is ‘La Femme, c’est Nous’. Een boeiende, bij momenten grappige en ontroerende documentaire over vrouwelijkheid. Het eindwerk waarmee Emilie Plouvier aan het RITS afstudeerde. Vrouwelijkheid, een onderwerp dat ze kent, ben je geneigd te denken. Maar Emilie heeft niet gewoon in de spiegel gekeken. Ze is bij heel veel verschillende vrouwen gaan aankloppen. We hebben Emilie onze vragenlijst voorgelegd.

Waarover gaat uw film?

“’La femme, c’est nous’ is een film met negen openhartige getuigenissen, over de grote en kleine dingen des levens. Ondanks de verschillen in afkomst en leeftijd vormen ze samen een herkenbaar en intiem portret van een hedendaagse, taboeloze vrouwelijkheid. Ik probeer de kloof tussen hoe vrouwen worden afgebeeld en hoe ze in werkelijkheid zijn, te verkleinen.”

Beschouwt u uw eigen film als een studentenproject of kijkt u verder? Hoopt u hiermee ook al het festivalcircuit te kunnen aandoen?

“Uiteraard wens ik een zo groot mogelijk reikwijdte voor de film die ik met zoveel liefde heb gemaakt. Ik zie mijn film als een kans om bepaalde ondervertegenwoordigde stemmen te laten horen. En natuurlijk zijn er ‘studentikoze foutjes’ in geslopen, daar moet je mee leven. Je kan je er maar best uit leren want fouten ga je altijd maken. Want als je erop terugkijkt weet je het toch altijd beter, net zoals nu, haha! Maar liefst wil ik natuurlijk dat mijn film wordt gezien: je maakt tenslotte een film vanuit je eigen universum, maar wel in de hoop dat mensen daar ergens een stukje van zichzelf in kunnen vinden.”

Beschouwt u zichzelf al als een filmmaker?

“Ik ben eigenlijk aan die opleiding begonnen vanuit een oprechte interesse in menselijkheid, in al z’n vormen en maten, alle gekke beweegredenen en hoe dat geheel zich vertaald in een persoonlijkheid en gedrag, dat vind ik onuitputtelijk boeiend. Op een gegeven moment diende het medium film zich aan, waarvan ik nog niets kende, en plots viel er een heleboel op z’n plek. Tegelijkertijd voel ik wel dat het verlangen uitdrukking te geven aan hoe de wereld bij mij binnenkomt zich niet beperkt tot het medium film. Ik schrijf ontzettend graag, ik ben gek op muziek en maak al sinds mijn vierde muziek. Ik ben eigenlijk altijd bezig met het vertalen van wat er vanbinnen zit. Ik beschouw mijzelf dus eerder als een soort van vertaler …. of ‘maker’ tout court, ofzo. Bestaat dat?”

U bent filmstudent. Hebt u uw vak op school geleerd?

“Haha, je moest eens weten! Ik wist van toeten noch blazen, ongeveer halverwege mijn eerste jaar kwam ik erachter wat pellicule was. Ik was die studie niet begonnen vanuit een specifieke passie voor film, dan wel voor verhalen en menselijkheid. Ik viel daar aanvankelijk enorm mee uit de boot, en begon werkelijk van nul af aan, alles stapje voor stapje te leren. Gaandeweg ben ik erg van film gaan houden, zeker mede dankzij het vertrouwen dat mijn docenten wél in mij hadden, waar ik hen nog steeds erg dankbaar voor ben!”

Tevreden over uw opleiding?

“Absoluut! Op het RITS zitten een paar ongelooflijk geëngageerde vakmannen die mij op veel verschillende manieren hebben weten inspireren en passioneren – ik had eerlijk waar geen betere begeleiding kunnen dromen.”

Wie zijn uw grote voorbeelden in de filmwereld?

“Dat is een hele moeilijke vraag omdat ik voor veel verschillende facetten van het maken bewondering kan hebben: Woody Allen en The Coen Brothers voor hun unieke humor, Tim Burton voor zijn excentrieke vertellingen, Louis Theroux voor zijn schaamteloze durf, …”

Waarom moeten we uw film zien?

“Omdat de vrouwen heel eerlijk zijn en er een stukje intimiteit wordt getoond die je anders niet zou zien. Je voelt je misschien verbonden of begrepen zonder dat je iemand iets hebt moeten vertellen.De film is doodeerlijk, soms taboedoorbrekend, of simpelweg herkenbaar. Ik wil mensen laten weten dat ze, ondanks hun unieke verhaal, nooit alleen zijn. Ik hoop met mijn film(s) een klankbord te zijn voor mensen die niet durven spreken, hen (h)erkenning te bieden. Even een klein wereldje maken waarin mensen en hun geheimen kunnen gedijen.”

Zijn er films van collega-studenten die we volgens u niet mogen missen?

“Ik geloof dat elke film op zeer verschillende manieren inspirerend kan zijn, dus ook hier weer, moeilijke vraag… Ik zou zeggen: zoveel mogelijk films zien, onbevooroordeeld kijken en dan kan elke film onmisbaar zijn.”

Wat is voor u het belang van ‘Het Grote Ongeduld’?

“Het is en blijft een topformule om mensen die dezelfde kunde of passie delen samen te brengen. Hier op Het Grote Ongeduld kunnen mensen elkaar en elkaars werk ontmoeten, dat zijn wat mij betreft essentiële ingrediënten tot het maken van goede films: blijven uitwisselen met makers en kijkers.”

Plannen, dromen voor de toekomst?

“Ik hoop verhalen te kunnen blijven vertellen en thema’s aan te snijden waarvan ik voel dat ze nog in de taboesfeer zitten. Met wat mij ontroert hoop ik mensen te kunnen raken, inspireren of engageren, op welke manier dan ook. En dan liefst over de vrijheid beschikken om dat met mijn verschillende ‘vertaalsystemen’ de wereld in te kunnen sturen.”

zie ook :

– de site van het Grote Ongeduld

– Maithé Franco over ‘Half Day Tour Soweto’

– Ischa Van Ekert over ‘Mi Abuela Raquel’

– Koen De Gussem over ‘Rebird’

– Willem Leyssens over ‘Lulu du Lac’

– Leni Huyghe over ‘Do You Know What Love Is’

– Nick De Vucht over ‘Face It’

– Emilie Plouvier over ‘La Femme, c’est Nous’

– Emmy Storm over ‘Disclosure’

– Bavo Croes over ‘Over Kurken en Snavels’