Cinevox Le cinéma vu par les belges
Het kan geen toeval meer zijn : Na Berlijn eerder dit jaar, met ‘Nadie quiere la noche’ van Isabel Coixet, en Cannes, met ‘La tête haute’ van Emmanuelle Bercot, opent nu ook het Filmfestival van Oostende met een film die door een vrouw is geregisseerd : ‘Café Derby’ van Lenny Van Wesemael. Het kan bijna niet anders dan een statement zijn, bedacht ik me toen ik uitkijkend over het weelderige derrière van Dikke Mathille Oostende binnenreed, en mijn blik naar Maaike Cafmeyer afdwaalde die me als matroos uitgedost van op de affiche stond toe te kijken. Maaike is er dit jaar de master in Oostende. Na Barbara Sarafian de tweede vrouw in negen jaar die de programmatie mag helpen kleuren en de ceremonies mag dirigeren. Misschien zit zij er wel voor iets tussen dat het Filmfestival van Oostende eindelijk eens met een film opent die door een vrouw geregisseerd is.
We horen vaak gemopper opstijgen uit Hollywood waar er veel te weinig vrouwelijke regisseurs zijn. En ook in Cannes valt de laatste jaren alsmaar vaker die opmerking. Jane Campion schreeuwde het twee jaar geleden nog uit, toen zij voorzitter van de jury was in Cannes : er moeten dringend meer vrouwelijke regisseurs komen. Als we ‘Café Derby’ zien, dan kunnen we dat alleen maar beamen. Zulke films kunnen mannen niet maken. Die toon, die tederheid, die warmte, nee, het zijn kwaliteiten die geen deel uitmaken van het palet van de mannelijke maker. Het Festival van Cannes opende het jaar na de oproep van Campion weliswaar met een film van een vrouwelijke maakster, in de officiële competitie zaten weer slechts twee prenten die door een vrouw waren gemaakt. En dan denk je : Hier zijn we er beter aan toe.
Een overvloed aan vrouwelijke regisseurs
We hebben hier toch vrouwelijke regisseurs in overvloed. Tja, het is maar hoe je het bekijkt. Oké, we hebben hier Hilde Van Mieghem, Patrice Toye, Dorothée Van den Berghe, Fien Troch, Caroline Strubbe, Kaat Beels en Nathalie Basteyns, Ilse Somers, en ook Emilie Verhamme draaide al een langspeler. Er is de perfect tweetalige Vanja D’Alcantara, en wellicht kennen julllie Mieke Daneels niet, actrice en regisseuse die net als haar partner Kris De Meester zonder noemenswaardig budget films draait. Jozefien Scheepers had een hand in ‘Liebling’, dat langspeelfilmproject dat enkele theateracteurs die zelf de verfilming van een theaterstuk in handen namen. Jozefien had eerder furore gemaakt met de kortfilm ‘Marie’. En eerder dit jaar blikte Cecilia Verheyden haar eerste langspeler in met ‘Achter de wolken’, terwijl Nathalie Teirlinck op het punt staat aan de opnamen te beginnen van ‘Tonic Immobility’. Meikeminne Clinckspoor zal volgende zomer haar eerste langspeler ‘Cloudboy’ draaien en het is nog slechts een kwestie van tijd voor ook Anke Blondé, Eva Cools, Leni Huyghe, Maaike Neuville, Caroline De Maeyer en Frederike Migom met een langspeler komen aanzetten, terwijl we ook Joke Liberge, Lisbeth Marit en Julie De Clercq niet mogen vergeten. En dan zijn er mensen uit de documentaire sector, onder wie sommigen vast ook ooit fictie gaan draaien. Teodora Mihai is trouwens al met zo’n project bezig. En er is heel veel jong talent in de documentaires aan de slag. Denk maar aan Griet Teck, Sofie Benoot, Sien Versteyhe, Ellen Vermeulen, Liesbeth De Ceulaer, Isabelle Tollenaere, Ibbe Daniels en Klara Van Es. En dan vergeten we er wellicht nog een paar.
Nog altijd een fikse minderheid
En toch zijn de vrouwelijke filmmakers ook bij ons nog altijd ferm in de minderheid. Het viel onlangs nog op toen Flanders Image uitpakte met een prachtig promobeeld van Johan Jacobs, waarop tien langspeelfilmdebutanten stonden afgebeeld. Twee vrouwen stonden erbij. Wij vinden het dan ook een uitstekend idee van het Filmfestival van Oostende om te openen met een ‘Café Derby’. Chapeau. Proficiat daarvoor.
Het was dan misschien wel evident om met een Vlaamse film te openen, gezien de keuze die het festival al enkele jaren geleden maakte om de Vlaamse film in het zeezonnetje te zetten. Maar het Vlaamse aanbod is dit jaar zo rijk, met naast het geweldige ‘D’Ardennen’ dat binnen een maand het Film Fest Gent mag openen, andere indrukwekkende titels als ‘Terug naar morgen’, ‘Black’ en ‘Galloping mind’, die ook niet hadden misstaan als openingsfilms in Oostende. Zelden voorheen hebben we hier zo’n luxesituatie gekend. Maar ‘Café Derby’ is de juiste keuze. Niet alleen is het aandoenlijke mijmering over een durver wiens verhaal heel herkenbaar is voor de vele kleine middenstanders onder de Vlamingen, het is een film waar na een lach en een traan, een natje en een droogje er prima zullen ingaan. Vive les femmes! Proficiat Lenny, proficiat FFO.
