Er zijn namen die in het wereldje al bekend zijn.  Namen die in het kortfilmcircuit in de gaten worden gehouden op basis van wat ze eerder gepresteerd hebben.  Zo’n naam is bijvoorbeeld Kenneth Mercken.  Ons verwondert het niet dat hij zijn nieuwe film tijdens de openingsavond mag voorstellen.  Het verwondert ons wel een beetje dat hij de tijd vond om onze vraagjes te beantwoorden. Maar kijk, hij maakte er zijn werk van. En wij zijn hem daar zeer dankbaar om.

1)    Waarom hebt u deze kortfilm gemaakt?  Wat wilde u vertellen?

De helden van mijn jeugd waren mijn oudere broer en mijn vader. Van hen leerde ik dat je alleen maar een ‘echte man’ kon zijn als je stevig kon drinken, goed met wapens en je eigen vuisten kon omgaan en snel met een wagen kon rijden, het liefst van al ook dronken. Uitblinken in een sport was ook een vereiste. En als je nog te jong was om een man te zijn, restte je er alleen maar verveling, lange zomervakanties en crapulestreken.

Wat mij nu vooral fascineert aan deze zo primaire, door testosteron gedreven wereld is de schijnbare afwezigheid van affectie of liefde. Door dat gemis wordt de behoefte aan tederheid des te groter. De film onderzoekt hoe je tederheid kan uitdrukken als geweld de enige taal is die je geleerd hebt.

2)    Wat is de synopsis/pitch van uw film?

Remy, 12 jaar oud, kijkt erg op naar zijn oudere broer Bruno die hem alles aanleert wat het leven zo spannend maakt: roken, drinken, vrouwen versieren en schieten met het geweer van hun vader. Remy is verliefd op hun au pair Mihaela. Wanneer Bruno ook een oogje laat vallen op Mihaela dreigt alles mis te lopen tussen de twee broers.

 

3)    Hoe hebt u uw cast en crew gevonden?

Het script heb ik samen geschreven met de Roemeense scenariste Monica Stan. Naar haar heb ik niet lang moeten zoeken want zij is ook mijn lief. Dit maakte het schrijfproces niet altijd even eenvoudig maar het leverde wel een persoonlijk script op waarin we veel van ons beiden hebben gestoken.

Voor het hoofdpersonage heb ik ruim vijftig kinderen gecast. Arthur Masson stak er echt bovenuit. Het was zijn allereerste casting maar meteen raak. Vooral tijdens een improvisatieoefening wist hij me echt te verbluffen van zijn talent. Het is een uiterst beleefde en gevoelige jongen maar toen ik hem vroeg me uit te schelden voor de camera, ging hij zo tekeer dat zijn oogleden trilden en hij zijn tranen moest bedwingen. Ik wist meteen dat hij het getormenteerde, crapuleuze joch kon spelen dat ik voor ogen had.

Nog een topper is DOP Menno Mans, met wie ik ooit mijn eerste reclamespot draaide. Zijn rauwe, donkere stijl en sensibele handheld cameravoering was precies wat ik in mijn hoofd had voor deze film. Daarnaast was het decor voor mij een heel belangrijke factor. Ik was dan ook heel blij dat Geert Paredis meteen enthousiast was over het script en graag wou meedoen. Ik wist dat hij als geen ander de trashy sfeer en look kon creëren die ik in mijn hoofd had.

Verder mag ik mezelf gelukkig prijzen dat er zo een getalenteerde en uiterst professionele cast en crew bereid is geweest om mee te werken aan deze film. Dat heb ik vooral te danken aan line producer Koen Fransen, productiehuis Czar en de ruime talentpool waaruit ze kunnen putten. En dan vooral ook aan Koen Mortier, die zijn functie als Wildcard’coach’ wel heel letterlijk heeft waargemaakt.

4)    Hoe bent u er in geslaagd uw film te financieren? 

Ik had nog een VAF Wildcard liggen die ik in 2012 voor mijn masterfilm ‘The Letter’ in ontvangst mocht nemen. Bijkomende subsidies werden opgehaald via Tax Shelter.

 

5)    Waar hebt u gedraaid?

In een oud rommelig huis net buiten Brussel, helemaal omgeven door mooie, wilde natuur. De locatie reflecteert voor mij bij uitstek het rauwe karakter van het verhaal en de personages. Toen we het huis gingen bekijken moesten we ons letterlijk een weg banen tussen kleren en andere spullen die overal op de grond verspreid lagen. De eigenaar was een gepensioneerde set dresser. Iemand met een hart voor cinema dus. Hij wilde dan ook graag zijn fascinerende universum ter beschikking stellen gedurende 5 dagen. Op een bepaald moment hebben we zelfs wat kleren van hem geleend omdat die er net zo doorleefd uitzagen als zijn huis. Ik heb het gevoel dat de locatie cast en crew echt geïnspireerd heeft.

6)    Wat betekent voor u de selectie voor het IKL?

Het is een geweldige start voor de film en ook een hele eer dat de première plaatsvindt tijdens de openingsavond van het festival.

7) Is er eerder een film van u geselecteerd voor het festival in Leuven?

Neen.

8)    Waarom moeten mensen uw film zien?

Eigenlijk gaat de film over verveling, maar u zult ervan versteld staan hoe mooi en ontroerend verveling kan zijn.

9) Wat is voor u het droomparcours voor uw film?  Waar wilt u hem nog vertoond zien?

Een vertoning op een A-festival zou heel mooi zijn maar in de eerste plaats wil ik vooral dat zoveel mogelijk mensen hem zien en hoop ik dat de film een boeiend parcours aflegt, zowel in binnen- als in buitenland.

10) Is het maken van een kortfilm een stap in de richting van het langere werk? Of wat is uw uiteindelijke ambitie?

Mijn langspeelproject ‘Coureur’ is al een tijd lang in ontwikkeling, ook een productie van Czar. ‘Feel Sad for the Bunny’ zie ik niet als louter voorbereiding op die langspeler. Al is een kortfilm een goede oefening om je eigen stem en metier verder te ontwikkelen, vind ik dat hij op zichzelf moet kunnen bestaan. Het formaat heeft mij uitgedaagd om narratief te experimenteren. Ik wilde geen klassieke kortfilm maken met een eenvoudige narratieve ontwikkeling die zich voltrekt volgens een beperkt, chronologisch tijdsverloop en zich afspeelt in een vastomlijnde ruimte. Ik wilde een complexe wereld scheppen met losstaande momenten uit het leven van het hoofdpersonage, waarbij de kijker geacht wordt die momenten met elkaar te verbinden en die wereld zelf deels in te vullen. Eerder een ervaring dan een verhaal. Daarom worden ook veel elementen opengelaten. In die zin hoop ik dat het een film is die je mee naar huis neemt als kijker.

 

11) Hebt u een site?  Een facebookpagina? Zo ja, welke?

https://www.facebook.com/FeelSadfortheBunny

Zie ook :

de trailer van de film

 

Je kan ‘Feel Sad For the Bunny’ bekijken tijdens de openingsavond van het IKL, en verder in Programma 1 waarvan er 3 verschillende vertoningen zijn :
VERTONINGEN
Zat 28 November (20u00) in Soetezaal
Ma 30 November (22u15) in Soetezaal
Vrij 4 December (15u00) in Soetezaal