foto Felipe Peixoto Brito

Laura Vandewynckel en haar overpeinzingen bij de overgang van ’17 naar ’18

Hadden we die reeks niet al lang afgesloten?  Het is bijna pasen.  Inderdaad, het is wat laat om het nog over de overgang van ’17 naar ’18 te hebben.  Maar Laura Vandewynckel was de voorbije maanden zo bezig, zo vaak in allerlei buitenlanden dat ze er nog niet toe gekomen was om onze vraagjes te beantwoorden. Nu net terug in het land stelde ze ons de vraag of het nog zin had dat ze de vragenlijst invulde. Zonder aarzelen zeiden we van ‘yes’, omdat we wilden weten wat ze in al die buitenlanden had uitgespookt en ook en vooral omdat we popelen van nieuwsgierigheid naar de plannen van deze jongedame die aan haar stopmotionfilm ‘Het paradijs’ niet alleen een VAF  Wildcard overhield, maar ook selecties voor tal van festivals, waaronder dat van Cannes. Erkenning die haar af en toe in de kijker zette, waar ze niet alleen goed aardde maar ook liet horen dat we geen kans voorbij mogen laten gaan om haar aan het woord te horen. 

 

1. Waar hoop jij in 2018 op filmvlak mee bezig te kunnen zijn?
2018 zal het jaar zijn waarin ik de vele ideeën die ik in 2017 heb bijeengedacht en- gepend concreet kan realiseren. Mijn wildcard script ‘Le Crépuscule’ is klaar, in de zeer goede handen van Eric Goossens en Toon Roebben van Walking The Dog. ‘Le Crépuscule’ wordt een geanimeerde loop van 5 minuten over angstpolitiek: over de angst veroorzaakt door politieke bangmakerij, over de besmettelijkheid van paniek, over hoe angst zijn eigen bestaansreden creëert. We mikken met deze film niet alleen op cinema, maar willen dit project ook inzetten als installatie in de openbare en museale ruimte en als VR-beleving. Het project werd geselecteerd voor Euro Connections, het pitching-event van het Clermont-Ferrand kortfilmfestival, en voor het Berlinale Short Script Station. De co-producenten zijn zo goed als gevonden. Ik popel om te beginnen bouwen.
Een onwaarschijnlijk boeiende ervaring was mijn residentie in Brazilië. Ik verbleef er twee maanden in Itaparica om de eerste beelden te draaien van mijn langspeeldocumentaire ‘Pharmakoi’, waarvoor ik scenariosteun kreeg van het VAF. Dit project bouwt verder op mijn laatste kortfilm ‘Pharmakos’ die ik in Griekenland draaide. Het thema is hier ook weer zondebokmechanismes. Samen met vier Itaparicanen zoek ik de (desalniettemin eigenzinnige) manieren waarop we ons kunnen troosten, zonder de verantwoordelijkheid op de Ander af te schuiven. We beleven de tragische reis van de zondebok die wordt verbeeld door de pop in steeds andere gedaantes. Tijdens de Berlinale heb ik contacten kunnen leggen met Braziliaanse talenten. Ik hoop er eind dit jaar opnieuw te gaan filmen.
Daarnaast ga ik in mei in première met mijn theatergroep D°eFFeKt en werk ik opnieuw samen met Anouk Fortunier voor haar eerste langspeler. Het wordt een druk jaar, het belooft geweldig te worden.

2. Welke zijn de Belgische films waar jij naar uitkijkt?

Wat is absoluut niet wil missen is de wildcard-film ‘Bloeistraat 10’ van Nienke Deutz, die het voorbije jaar bikkelhard heeft gewerkt, een 2D-stopmotionfilm over meisjes die seksueel rijp worden, de wildcard-film van Deben Van Dam, de documentaire ‘Borderline’ van Frederik Nicolai, Anna Savchenko en co over de relativiteit, soms absurditeit van grenzen, de documentaire ‘The Miracle of Almeria’ van Thomas Bellinck en Moon Blaisse, de documentaire van Gwendolyn Lootens, mede-oprichtster van Cinemaximiliaan, die een jaar lang het parcours van de Irakese jongeman Lubnan Al Wzny tijdens zijn eerste jaren in België heeft vastgelegd. Het nieuwe werk van Lieven Corthouts, waaronder zijn fototentoonstelling over zijn verblijf in Kakuma, de nieuwe documentaire van Pieter-Jan De Pue over twee Oekraïnse broers. Als Fien Troch naar buiten komt met nieuw werk, dan sta ik als eerste in de rij.

3. Is er een Vlaamse filmmaker, acteur, actrice, D.O.P., setdesigner, of iemand anders uit de branche, die we speciaal in de gaten moeten houden?

Ik blijf altijd heel erg uitkijken naar het acteerwerk van Lotte Diependaele en Femke Stallaert, die vaak met het straffe theatercollectief K.A.K sociaal zeer kritisch en tegelijkertijd smakelijk en ontroerend theater maken. Lotte en Femke zijn actrices die net zoals Kirsten Van den Hoorn en Marian De Schutter ook in film niet genoeg kansen kunnen krijgen.
Ik heb met erg veel plezier samengewerkt met monteurs Thomas Pooters en Robin De Praetere. Een componist met wie ik graag heb gewerkt en die we zeker in de gaten moeten houden is Alejandro Rivas Cottle, die met zijn composities voor ‘El Color del Camaleon’, een film van Andrés Lübbert internationaal hoge ogen scoorde.

Laura maakt de voeten nat om haar documentaire te draaien (foto Luan Campos)

5. Pierre Drouot zal vermoedelijk nog lang niet stoppen met werken, maar zijn taak als directeur- intendant van het VAF zit erop. Wat heeft hij volgens jou als directeur-intendant betekend voor de Vlaamse film?

Ik ben nog erg nieuw in het veld, maar heb wel ervaren dat ik als pas afgestudeerde animatiefilmmaker met een stevige ondersteuning en ontzettend veel kansen het beroep ben ingestapt. Initiatieven als de werkvloerstages, opleidingsateliers, de crashcourse ‘de zakelijke aspecten van het filmmaken’, de wildcard, de studiebeurzen, de vriendelijke en behulpzame aanwezigheid van Flanders Image, de initiatieven om Vlaamse talenten bijeen te brengen (oa Flandriens in Animation) het zijn cruciale stapstenen geweest om van mijn liefde ook mijn beroep te kunnen maken.

6. Heb jij tips voor de nieuwe directeur-intendant van het VAF?

Ik vraag mij af of wij als een groep van filmmakers op onze eigen verbeeldingsrijke manier die tegelijkertijd entertainend en bevragend kan zijn, een stem kunnen uitbrengen tegen het huidige asociale en xenofobe beleid.

Zie ook :

Vorig jaar keek Laura ook al vooruit

Anderen die ook vooruitkeken

 

Check Also

‘Skunk’ scoort!

Wat een vliegende start voor SKUNK in zijn openingsweek! De film heeft meer dan 10.460 toeschouwers …