Overpeinzingen bij de overgang : Brit Van Hoof over het oude en het nieuwe filmjaar

Het was al een tijdje dat we haar naam af en toe hoorden passeren. Het is ook een naam die blijft hangen. Er zijn weinig Belgen die zich Brit kunnen noemen. Zelfs weinig Britten. Want Britten krijgen er meestal een T bij als ze als Britt door het leven gaan. Maar Brit dus niet. Ze zat vorig jaar nog in ‘De Behandeling’ en het was toen dat ze zodanig opviel dat ze de gevolgen niet konden uitblijven. Niet dat er geen andere films te noemen zijn waar u haar van kunt kennen, maar soms moest ze zich daar tevreden stellen met rolletjes waar haar personage zelfs geen naam had.  ‘Vriendin van norse man’, zo werd bijvoorbeeld haar personage in ‘Brasserie Romantiek’ omschreven. Maar er komt verandering in. We waren er zelf getuige van op de set van ‘D’Ardennen’.  Waar we haar dit weekend nog in dialoog zagen gaan met Veerle Baetens. We hebben haar daar ook stiekem wat foto’s van haar genomen.  Niet uiterst flatterend, hoewel…  Maar ze speelt er wel een ex-verslaafde die zoals de andere aanwezigen deel uitmaakt van een zelfhulpgroep. Brit Van Hoof, onthou die naam.  U zult meer van haar zien en horen.  En u leest hier haar antwoorden op enkele van onze nieuwjaarsvraagjes. Het is tenslotte nog geen Pasen.

1) Was 2014 een goed filmjaar voor u en voor de Belgische film en waarom of waarom niet? (hoogtepunten, laagtepunten…)
De jonge garde die onbevreesd haar opkomst maakte verdient het om vermeld te worden. Erg trots was ik dit jaar op Adil en Bilall die samen met Kobe en Hendrik van A team Productions, puur door gedrevenheid, hun eerste langspeelfilm Image uit de grond stampten. Ik hoor ze nog met veel verve en baldadigheid hun toekomstplannen en dromen verkondigen die nu ondertussen werkelijkheid aan het worden zijn. Ben zo blij voor hen dat hun harde werk loont. Ook Jonas Govaerts durfde met ‘Welp’ risico’s nemen en maakte de eerste Vlaamse horrorfilm, die ook in het buitenland stof deed opwaaien.
Daarnaast maakte ‘The Broken Circle Breakdown’ de oversteek met een Oscarnominatie, net als Michaël Roskam met ‘The Drop’. Twee films met fenomenale acteerprestaties en intrigerende personages, waardoor ik goesting kreeg om te spelen; altijd een goed teken.
De vertoning van ‘De Behandeling’ op het Internationaal Filmfestival van Palm Springs zorgde ervoor dat de rechten werden verkocht aan de Verenigde Staten, ook zeer fijn nieuws. Zelf mocht ik in deze film een erg donker en complex personage gestalte geven. De originele boeken van Mo Hayder gaven me de nodige voeding, Hans Herbots gaf me enorm veel vrijheid en vertrouwen, een prachtig cadeau en voor mij een persoonlijk hoogtepunt dit jaar.
De kers op de taart was de Ensor-nominatie die ik hiervoor kreeg, totaal onverwacht en irreëel.

Het afgelopen jaar gingen we met een select clubje de film vertegenwoordigen op het Ramdamfestival, we werden daar ongelofelijk ontvangen. Dat we er de hoofdprijs in ontvangst mochten nemen van de even beroemde als beruchte Gérard Depardieu staat voor altijd in m’n geheugen gegrift. Hij gaf schaamteloos zijn ongezouten mening en kwam erg beangstigend over, gelukkig was hij enthousiast over onze film. Een klein dieptepuntje wel toen hij tijdens de staande ovatie, voor een hele meute fotografen het niet kon laten m’n poep even te betasten.
Het festival durft kiezen voor een niet voor de hand liggende programmatie, en bouwde in een korte tijd reeds een trouw publiek op. Jammer genoeg heeft dit aftasten van grenzen, hen de afgelopen dagen de das omgedaan en moest Le festival du film qui dérange door de terreurdreiging noodgedwongen worden afgelast tegen de zin van de organisatoren. Nu alvast een filmisch dieptepunt voor 2015.
Het Schrijfpaleis had zijn eerste editie in België, in samenwerking met Filmfestival Oostende, een fantastisch concept om te leren kennen en erg fijn om met Marijke Pinoy en de Nederlandse acteurs veelbelovende nieuwe Belgische en Nederlandse scenario’s te mogen lezen.
Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat ‘Waste Land’ van Pieter Van Hees, ‘Violet’ van Bas Devos, ‘Billy the Bully’ van Wannes Destoop en ‘Deux jours, une nuit’ van de gebroeders Dardenne nog steeds op mijn verlanglijstje staan om in de nabije toekomst mee te pikken.

 
2) Wat zijn uw plannen voor 2015?

Momenteel speel ik één van de vriendinnen van Tom Vermeir die samen met Stef Aerts de hoofdrollen vertolken in ‘Belgica’, de nieuwe van Felix Van Groeningen. In de langspeler ‘D’Ardennen’ van Robin Pront zal ik te zien zijn in een bescheiden tragikomische rol. In het verleden was het fijn om met Robin te werken en het scenario van Jeroen Perceval is ijzersterk.
Daarnaast zal ik het komende jaar enkele gastrollen spelen in nieuwe series en kreeg ik een heel fijn aanbod voor een hoofdrol in een nieuwe thrillerreeks.
Bij Cie Manneke speel ik weer theater, de voorstelling Antoine komt in 2015 in de zalen.
Dit jaar wil ik mezelf uitdagen, nieuwe terreinen opzoeken die ik tot nu toe nog niet aandurfde. Vandaar dat ik volop aan het schrijven en musiceren ben voor een eigen voorstelling. De eerste try-outs speel ik deze zomer met acteur Rik Van Geel.

4) Wie worden voor u de figuren van volgend jaar? Wie moeten we in de gaten houden?

Volgens mij wordt 2015 een heel straf jaar. Sowieso ben ik benieuwd naar ‘D’Ardennen’ en ‘Belgica’, ‘Equator’ van Hans Van Nuffel, ‘Le Ciel Flamand’ van Peter Monsaert, de kortfilm van Jan Van Dyck, ook naar wat voor verrassingen Sanne Nuyens & Bert Van Dael in petto hebben. Hopelijk slaat ‘Black’, de nieuwe film van Adil en Bilall, aan en kunnen ze blijven groeien. De wildcardprojecten van Deben Van Dam en het debuut van Anke Blondé en Raf Reyntjens‘ ‘Paradise Trips’ prikkelen mijn verbeelding. Jeroen Perceval die nog maar pas zijn eerste kortfilm ‘August’ opnam, met ontwapenend talentje Mo Bakker, gaat hoogstwaarschijnlijk nog heel sterk uit de hoek komen. Naast Jan Bijvoet zal hij sowieso de pannen van het dak spelen in ‘D’Ardennen’. Ik hoop dat Hans Herbots, na het VS verhaal nog extra kansen krijgt het komende jaar en mooie keuzes maakt. Het meest kijk ik uit naar Nathalie Teirlinck haar eerste langspeelfilm die uitkomt eind 2015, begin 2016. Ik werkte erg graag samen met haar, ze heeft een goeie smaak, weet erg goed wat ze wil, is een doorzetter die koppig genoeg is om altijd haar eigen ding te blijven doen, een vrouw naar mijn hart. Volgens mij heeft ze net lang genoeg gewacht om ons weg te blazen met haar debuut ‘Tonic Immobility’.

Zie ook : 

Anderen die onze nieuwjaarsvraagjes al beantwoordden