Tim De Keersmaecker en zijn overpeinzingen bij de overgang (2016 – 2017)

Documentaires maken alsmaar meer hun opgang in de filmwereld.  En terecht.  Tegenwoordig is de realiteit helaas vaak veel straffer dan alle mogelijke fictie.  Tim De Keersmaecker weet dat al een tijd.  Zijn ‘No Man Is An Island’ kan best als een tweeluik beschouwd worden met ‘Fuocoammare’, twee documentaires die stilstaan bij het leven van mensen op het Italiaanse eiland Lampedusa.  Het was de docu van Gianfranco Rosi die met de prijzen aan de haal ging, maar met zijn verhaal opende De Keersmaecker evenzeer de ogen voor een realiteit waarvoor we vaak liever blind blijven. En tegelijk toonde hij aan dat de realiteit op veel verschillende manieren kan bekeken worden. Een man met ogen in zijn kop die hopelijk nog vaak zijn camera zal neerzetten op plekken waar anderen niet kijken.

 

1) Was 2016 een goed filmjaar voor u en voor de Belgische film en waarom of waarom niet? (hoogtepunten, laagtepunten…)

2016 was het jaar van de vluchteling. Ik zou me dan ook gelukkig moeten prijzen dat ik net nu, na vier jaar stilte, twee documentaires (‘No Man Is An Island’ en ‘Passe-Partout’) heb uitgebracht die iets trachten te vertellen over dit fenomeen. Maar zo cynisch ben ik nog net niet. Het is een Annus Horribilis geweest voor de mensheid. Film verandert daar helaas weinig aan, maar ik ben blij dat er hier en daar in de wereld mensen naar mijn films zijn komen kijken en daar  geanimeerde, verrijkende gesprekken hebben over gevoerd.

 

 

2) Wat zijn uw filmplannen voor 2017?

Ik draai momenteel een episode van ‘Reset’, een documentaire reeks  in het UZ Gasthuisberg. Geproduceerd door Lionheart/De Wereldvrede voor Canvas. Die zou moeten worden uitgebracht in het najaar van 2017.  Tussen de pampers (ben net vader geworden) en het zoeken naar een job (moet die pampers ook kunnen betalen) door, ben ik ook aan het nadenken over een nieuwe film. Daar kan ik nog weinig over zeggen uiteraard, behalve dan dat ik hem –weinig verrassend- ga opdragen aan mijn pasgeboren zoon.

 

3) Wie waren voor u de figuren van het jaar op filmvlak (Vlaanderen, België…)? (dat kunnen acteurs, producers, regisseurs, scenaristen, D.O.P’s, gaffers of om het even wie zijn uit de filmwereld)

Peter Monsaert en Sara Vertongen voor ‘Le Ciel Flamand’. Sterk. Tim Mielants die een heel seizoen ‘Peaky Blinders’ mocht regisseren.  Benoît Debie, DOP, die Nick Cave’s tranen van dichtbij heeft gezien, maar toch nooit op die rode knop heeft geduwd. Al mijn collega documentairemakers, die trachten de juiste vragen te stellen zonder er zelf het antwoord op te geven. Gewoon omdat ze dat graag doen.

4) Wie worden voor u de figuren van volgend jaar? Wie moeten we in de gaten houden?

Gilles Coullier die sterk gaat debuteren met ‘Cargo’; Fien Troch die met ‘Home’ een film met ballen heeft gemaakt waar iedereen nu eens wel moet naar gaan kijken. En Elias Grootaers en Bram Van Paesschen, als ze er eindelijk in slagen om hun films af te maken.

 

5) Welke vraag zou u zelf gesteld willen krijgen aan het eind van 2016 en/of het begin van 2017 en wat zou u er op antwoorden?

Vraag: Is de wereld nog hetzelfde in 2017?

 

Antwoord: Ondanks alles. Ja.

 

6) Is er een vraag die je aan iemand uit de Vlaamse filmwereld gesteld zou willen zien?  Zo ja, welke?

Absoluut, maar dat doe ik wel onder vier ogen.

 

Zie ook : 

Anderen die onze nieuwjaarsvragen beantwoord hebben