Vlaamse langspeelfilmregisseurs A-B

Bijna 200 regisseurs staan er op de lijst van mensen die volgens ons in staat moeten geacht worden om in de komende jaren (nog) een fictielangspeler af te leveren.  Makkelijk namen op een lijstje te zetten natuurlijk, als je die lijst ook niet kunt stofferen.  Maar ze kunnen het wel degelijk. Producenten kunnen de namen maar beter opslaan voor als ze nog eens een passende regisseur zoeken voor een nieuw project.  We zijn al in de lengte gegaan, met de lijst, de komende dagen gaan we in de diepte en de breedte en kom je ook te weten wie de mensen achter de namen zijn. We werken alfabetisch.  En we beginnen bij A en vervolgens bij B.  Want wie A zegt, moet B zeggen, zo werd ons altijd verteld.

Toon Aerts : is al lang met bewegende beelden bezig. Maar zijn obsessie met de muziek zorgde ervoor dat hij vooral videoclips ging regisseren. Voor groepen als Millionnaire, Fence en El Guapo Stuntteam. ‘Back from the Grave’, de clip die hij regisseerde voor die laatste band, won in 2009 nog de prijs voor de beste clip op Leuven Kort.En hij hield zich ook met verbluffende kunstprojecten bezig. Maakte daar installaties, die in minder kunstmatige kringen gewoon ook kortfilm zouden genoemd zijn. En er was enkele jaren geleden nog zijn hele maffe kortfilm ‘Perfect Drug’, veelvuldig bekroond en nog een bewijs dat hij 100 % zeker tot een even goeie langspeelfilm in staat is. Dat die langspeler er ooit komt, hopen we niet alleen, we zijn er zeker van. En we reserveren nu al een ticket.

R. Kan Albay : naast zijn carrière als acteur heeft deze man ook een filmcarrière. Hij maakt jarenlang kleine, goedkope Turkse films in ons land. Maar doordat hij als acteur alsmaar vaker in Vlaamse mainstreamproducties opdaagt, kreeg hij alsmaar meer voet aan de grond in de wereld van de Vlaamse film. In die mate zelfs dat hij intussen zijn eerste langspeler heeft ingeblikt. ‘Isra en het magische boek’ wordt een jeugdfilm geschreven door zijn echtgenote Valerie Deridder en met onder meer Joke Devynck in de cast.

Pim Algoed : de schrijver en regisseur van ‘How to Enrich Yourself by Driving Women into Emotional and Financial Bankruptcy’ won in 2009 al de Humo Award voor beste kortfilm op het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven. De film van Algoed, over een installateur van verwarmingen die een goudmijn ontdekte in het opknappen van klusjes voor alleenstaande vrouwen, was grappig en origineel van toon en toen al wist hij acteurs te strikken als Ben Segers, Adriaan Van den Hoof en Sien Eggers. Het was een tijdje stil rond Algoed, maar hij is de voorbije maanden in India een nieuwe kortfilm gaan draaien : ‘Hampi’, een droogkomisch verhaal over Thomas, een jongeman die noodgedwongen zijn spirituele excursie in India moet afbreken door geldgebrek. Met financiële ondersteuning van zijn vader slaagt hij erin een ticket te kopen om naar huis terug te keren.

Adil El Arbi : de helft van een duo waarvan Bilall Fallah de tweede helft is. Ze draaiden hun tweede langspeelfilm nog voor hun eerste uit was. We moeten dubbel hard werken, zo zeggen ze, want we zijn met zijn tweeën. ‘Image’ maakten ze met een minuscuul budget, maar haalde toch de zalen en lokte flink wat volk. Zij het dat de massa vooral de weg naar de bioscoop vond, door het charme-offensief van Adil in ‘De slimste mens’. Dat hij het uiteindelijk haalde, verwonderde ons niet. Je kunt geen goeie filmmaker zijn zonder over een goed pak hersenen te beschikken. En dat die hersenen werken, bewezen ze met hun tweede film ‘Black’, die een reuzenstap vooruit was, en hen meteen in de richting van Hollywood hielp, hun droombestemming. Maar dat ze na ‘Beverly Hills Cop 4’ ook nog Vlaamse en goeie films zullen draaien, daar zijn we van overtuigd. ‘Patser’ bijvoorbeeld, de volgende Vlaamse film op hun lijst.

 

Jonas Baeckeland : ‘All Eyes on Me’ wordt een project dat door het productiehuis van Peter De Maegd, Potemkino, zal geproduceerd worden.  De scenariosteun van het VAF kwam goed van pas.  Fikry El Azzouzi heeft zich samen met Jonas aan het schrijven gezet. Onlangs waren ze nog samen op een notoir lab in Scandinavië.  Terwijl ze hard blijven werken aan dat script, is het nu hopen en wachten op ontwikkelings- en productiesteun.  Voor een ander project, dat Jonas met Sieber Marly maakt, is er wel al productiesteun, van het Filmlab.  ‘Zus zonder zus’ wordt een middellange film, van een uur ongeveer. Een dansfilm.  Derde deel van een trilogie die 12 jaar geleden begon met een videoproject, over drie dansende meisjes van zes.  6 jaar later werd het een intussen befaamde kortfilm, ‘Blauwhuis’, over diezelfde drie meisjes die dansten. Ze waren inmiddels 12. En nu zijn ze dus 18. ‘Blauwhuis’ werd ook het productiehuis waarmee Sieber en Jonas veel jeugdtheater gingen produceren.  Dat doen ze nog.  En Jonas is ook geregeld bezig met video-en reclameclips. Of je kunt hem tegenkomen op filmsets als eerste assistent. Een bekend parcours, voor wie naar een langspeelfilm toewerkt.

Veerle Baetens : Hoe ze het doet, we begrijpen het niet. Maar dat zal wel de verklaring zijn waarom Veerle Baetens een topper is.  Als ze er voor gaat, dan gaat ze er helemaal voor.  Als er nu één boek was waarvoor tal van regisseurs in de rij stonden om het te mogen regisseren, dan was het wel ‘Het smelt’ van Lize Spit.  Dat het een vrouw moest zijn, werd gezegd. En terstond vielen rijen namen van mensen met naam en faam.  En dan opeens het grote nieuws : Veerle Baetens zou regisseren en ook het scenario schrijven. Mochten het iemand anders geweest zijn, er zouden wenkbrauwen gefronst worden.  Maar het gaat hier om Veerle Baetens, die niets aan het toeval overlaat. Winnares van de Europese Filmprijs, die intussen in het Engels en zeker ook in het Frans geschitterd heeft. Wees er maar zeker van dat dit regiedebuut van haar niet onopgemerkt voorbij zal gaan.

Vincent Bal : dat hij talent heeft, staat als een paal boven water. Dat mensen in de sector weten dat hij talent heeft, daar twijfelt ook niemand aan. Zijn ‘Minoes’ ging destijds door het dak, ‘Nono het Zigzagkind’ was een minder uitgesproken kassucces, maar won wel de Europese Filmprijs voor beste jeugdfilm en werd in een hele reeks landen verdeeld. De waslijst festivals waar de film te zien was, is oneindig. ‘Brabançonne’ was een gedurfd project, een tweetalige romantische, komische musical, en kon rekenen op zeer goeie kritieken, maar de massa vond niet echt de weg naar de kassa. Maar dat er meer Bals volgen, dat weten we zeker.  Want zoals hij zelf zei bij de jaarwisseling : “Ik schrijf in alle stilte aan een tv-serie en aan een nieuwe film. Alle twee met veel muziek en fijne mensen.” Daar twijfelen wij niet aan. En we kijken er naar uit.

Kadir Balci : ‘Trouw met Mij’ heette de tweede film van deze Gentenaar waarmee hij het vermoeden bevestigde dat hij met zijn eerste, ‘Turquaze’, had gewekt: dat hij kan regisseren. Door de keuze van zijn onderwerpen, in zijn twee films draaide het om gemengde huwelijken, kreeg hij telkens af te rekenen met het conservatisme van de Vlaamse kijker die toch blijkbaar niet zo ruimdenkend is als hij zelf graag wil geloven. In ieder geval, Balci laat het niet aan zijn hart komen. Hij doet verder. Zo was hij verantwoordelijk voor verschillende afleveringen van de serie ‘Amigos’. En wat die langspeelfilms betreft. Derde keer, goeie keer dan maar. Jawel, deze man verdient een groter publiek.

Nic Balthazar : Tv-presentator en BV Balthazar had eigenlijk maar één film nodig om zich een plek als vaste waarde in het Vlaamse filmlandschap te versieren. ‘Ben X’ was zijn veelbesproken debuut, ‘Tot altijd’ werd een bevestiging. Momenteel is hij volop bezig met zijn nieuwste film die zich in de comedywereld situeert. ‘Say Something Funny’ zal die film heten en Peter Van den Begin speelt er de hoofdrol in. Balthazar draait uitsluitend films over zieke mensen, wordt wel eens gelachen, en na een film over autisme en euthanasie was het dan ook zeer de vraag of ook zijn derde over een mens zou gaan die toch niet helemaal gezond zou blijken te zijn. En jawel hoor, ‘Say Something Funny’ gaat over mensen met een burn-out. Je kan er eens mee lachen, maar je kunt natuurlijk ook zeggen dat Balthazar zijn films tenminste ergens over gaan.

Tom Barman : Als je een film als ‘Any Way the Wind Blows’ kunt maken, als debuut dan nog, dan moet er met elk project dat je indient bij het VAF rekening worden gehouden. Deze man is niet alleen een topmuzikant, ook als filmmaker heeft hij talent. Wij verlangen al lang naar zijn tweede. Al veel te lang. Maar hij komt er. Hij werkt er aan.  Toen het internationaal project scenariosteun kreeg van het VAF heette het nog ‘The Alcoholics’, op de site van Savage Film wordt intussen van ‘The Hab’ gesproken. Het gaat over John Carrol, een 41-jarige conciërge van een nachtclub in Miami die met een grote drugsmokkel zijn slag denkt te kunnen slaan.  Maar in plaats daarvan krijgt hij een moordzuchtige gangsterbende achter zich aan, en in zijn vlucht belandt hij in een Spaans ontwenningsoord voor alcoholisten, waar een heel nieuw avontuur begint.

Nathalie Basteyns : Nathalie Basteyns was regisseuse en producente voor de ziekte MS haar aan een rolstoel vastkluisterde, en ze is dat ook gebleven.  Dapper, moedig en optimistisch zijn adjectieven die heel vaak in inleidende teksten voorkomen, waarin de dame ter sprake komt.  Getalenteerd en gedreven zijn andere veelgebruikte adjectieven.  Samen met haar partner Kaat Beels regisseerde ze de televisieseries ‘Jes’ (2009) en ‘Clan’ (2012).  Nathalie richtte in 2000 met ‘Visjes Films’ al haar eigen productiekantoor op.  Dat werd ook het huis van waaruit ze haar vele documentaire werk verrichtte dat tal van tv-stations te zien was.  Maar sinds het succes in de wereld van de tv-fictie, blijft ze tv-series maken. Zoals ‘Beau Séjour’, dat ze opnieuw samen met Kaat Beels draaide, en ‘Chaussée d’Amour’, een serie die ze ontwikkeld heeft als ‘creative director’, en die nu al de meest bekeken serie is die Telenet heeft meegemaakt. Binnenkort gaat ze haar langspeelfilmdebuut maken met ‘Façades’, zij het dat ze voor een deel kan terugvallen op haar vaste partner, die samen met haar zal regisseren.

Kaat Beels :Kaat Beels draaide de langspeelfilm ‘Swooni’, die goeie kritieken kreeg, op een moeilijk moment in de zomer werd uitgebracht en pech had dat op de première van haar film nauwelijks tv-ploegen en camera’s aanwezig waren, omdat iedereen verslag moest uitbrengen van de storm op Pukkelpop. ‘Swooni’ was goed en werd ook geselecteerd voor enkele grote festivals. Met ‘Clan’, de serie die ze draaide met haar partner en medevennoot, Nathalie Basteyns, bevestigde Beels al het goede wat we in haar zagen. Intussen draaide ze nog een serie mét Nathalie, ‘Beau Séjour’, een moordverhaal dat zich afspeelt in een bestaand hotel met dezelfde naam in het het Limburgse Lanklaar. En ze deed er ook één zonder Nathalie (maar met Jonas Govaerts), ‘Tabula Rasa’, een mysterie over een vrouw met geheugenverlies die de sleutelfiguur blijkt te zijn in een verdwijningszaak. Die vrouw is niemand minder dan Veerle Baetens.  En intussen kregen Nathalie en Kaat ook ontwikkelingssteun én productiesteun voor een nieuwe film die ze samen gaan regisseren, ‘Façades’. waarvan Jan Pepermans het script geschreven heeft.

 

 

Dirk Beliën : werd voor zijn kortfilm ‘Fait d’Hiver’ genomineerd voor een Oscar, en regisseerde de langspeelfilm ‘De Zusjes Kriegel’. Tegenwoordig is hij adviseur aandelenhandel bij KBC Banking en er zou dus weleens een instorting van de aandelenmarkt nodig kunnen zijn om Beliën terug naar de bron te leiden. In de huidige conjunctuur is dat best een mogelijkheid. Maar zelf wacht de regisseur daar niet op.  Hij werkt nu aan een comeback kortfilmproject, dat hij eind augustus hoopt in te zenden naar het VAF. Verder heeft hij twee langspeelfilmideeën, verklapt hij ons die “in een te embryonaal stadium om daar nu al mee uit te pakken.” Maar dat hij niet verloren is voor de filmwereld, zoveel moge duidelijk zijn.  “Na de studies aan het RITCS (1988) heb ik mezelf beloofd om films te maken al zou ik moeten wachten tot mijn pensioen. Met nu al drie kortfilms en een langspeelfilm prijs ik mezelf gelukkig. Maar met mijn 53 wordt die belofte stilaan terug actueel en wakkert het smeulende vuur terug aan,” zo geeft hij ons nog mee.

Gene Bervoets : heeft samen met zijn jeugdvriend Roger Meeusen, in het Antwerpse beter bekend als de Gowie, een script geschreven over ‘De Ratten van het Kiel’. Gene wordt dit jaar zestig en droomt ervan om dit jaar het jaar te maken waar dit project het licht ziet. Benieuwd of hij het van de grond krijgt. Maar nu hij een Ensor als beste acteur op zak heeft, waarom niet? Bervoets zelf is er alvast van overtuigd dat hij er iets kan van maken dat uniek en anders is. “De wereld die we proberen te scheppen heb ik tot nu toe nog in geen enkele film gezien. Het wordt iets heel apart. We hebben een aantal heel extreme keuzen gemaakt. Het heeft ook veel met onze eigen jeugd te maken, maar ook met hoe we nu tegen de wereld aankijken. Het is heavy, maar ook om te lachen. Er zit veel humor in,” zo wist hij ons eerder te vertellen.

 

Kristof Bilsen : Geen gewone jongen, die Kristof Bilsen. Nadat hij eerst film had gestudeerd aan het Narafi in Brussel belandde hij vooral in het theater en de danswereld. Hij leverde er beelden aan die een productie moesten dienen. Maar hij wou zijn ambities als filmmaker niet helemaal opzij zetten en maakte de documentaire ‘Three Women’ die meteen als geloofsbrief diende om een stek te bemachtigen op een workshop van Werner Herzog in Los Angeles. Maar Kristof wou zichzelf nog meer bijscholen. En eigenlijk was het pas nadat hij in Londen aan de National Film en Television School had gestudeerd, dat hij zijn eigen stem vond. Een tijd lang bleef hij vanuit de Britse hoofdstad werken. Zijn kortfilm ‘Nzoku ya Pembe’ werd wereldwijd zo goed ontvangen dat hij gelanceerd was. Terug in eigen land begon hij aan een lange documentaire te werken die hij in… Kongo ging draaien. Met ‘Elephant’s Dream’ bewees hij dat hij veel meer is dan alleen maar een documentairemaker. Het is enkel nog wachten op de dag dat hij klaar is om een verhaal in een gepaste vorm te gieten dat niet aan een bestaande realiteit vastzit. Dat is nog niet voor morgen, want zijn volgende project moet een documentaire worden die hij in Thailand gaat draaien.

 

Moon Blaisse : Moon Blaisse is een naam die opvalt, een verschijning die opvalt en ze maakt films die opvallen. Een paar jaar geleden liet ze zich tijdens het Film Fest Gent al opmerken met de lange documentaire ‘Maarten Vanseveren : addicted to every possibility’ en het afgelopen jaar werd ze bekroond met de persprijs op het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven voor haar mijmerende film ‘Guest’, waarin het personage van Peter Van den Begin vooral geconfronteerd wordt met zichzelf. Een film die ze maakte met de VAF Wildcard die ze eerder versierde.  Momenteel is ze samen met regisseur Thomas Bellinck bezig met een documentaire reeks, en daarnaast is ze volop aan het schrijven aan mijn eerste langspeelfilm die ze ontwikkelt bij het productiehuis van Gilles, Gilles en Wouter.  En dan hebben we het over De Wereldvrede, het productiehuis van Gilles Coulier en Gilles De Schryver, en ook van Wouter Sap .

Anke Blondé : zal ‘Ouders van Nu’ draaien voor Menuet. Anke is iemand die film ademt. Ze is de andere helft van Ruben Impens. Anke regisseerde eerder drie kortfilms (‘Buiten Adem!’, ‘Mijnheer Frits’ en ‘Dura Lex’), ze ontwierp installaties voor theaterstukken, regisseerde videoclips en reclamespots en werkte mee aan castings voor onder meer ‘De helaasheid der dingen’ en ‘The Broken Circle Breakdown’ van Felix van Groeningen en van ‘Trouw met mij’ van Kadir Balci. Het scenario van ‘Ouders van nu’ heeft ze zelf geschreven samen met Bert Van Dael, Geert Verbanck en Sanne Nuyens.

Ivan Boeckmans : Deze man draaide als co-regisseur de langspelers ‘Kassablanka’ en ‘Suspect’  met Guy Lee Thys. Maar na al die jaren in de schaduw toonde hij al enkele keren de intentie om met persoonlijke projecten uit te pakken. Zo kreeg hij in 2009 samen met auteur Joris Vermassen (ook bekend als Fritz Van den Heuvel) scenaristen om het stripverhaal ‘Het Zotte Geweld’ van Vermassen tot een film te bewerken, maar dat project kreeg hij niet van de grond en intussen is het stil rond Boeckmans.  En wordt de kans kleiner dat we nog een langspeler van hem zien.

Jeroen Bogaert : de regisseur van kortfilms als ‘Cocoon’ en ‘Early Birds’ ging na zijn filmstudies in ons land, verder studeren in Engeland en vatte daar de plannen op om voor zijn eerste langspeelfilm uit te pakken met een romantische komedie die zich moet afspelen in het pornomilieu. Maar voor hij aan ‘The Big Tender’ kan beginnen, zoals dat project moet gaan heten, is Jeroen zowel in Engeland als in België aan de slag als assistent regisseur en neemt hij hier en daar nog wat betaalde opdrachten aan. Want een coproductie opzetten tussen België en Engeland kan wel even duren. Maar de plannen zijn er in ieder geval.

Lukas Bossuyt : pakte vorig jaar uit met een heel ambitieus langspeelfilmdebuut ‘Terug naar morgen’. In de hoofdrollen zagen we Koen De Graeve, Robrecht Van den Thoren en Matteo Simoni. Bossuyt is  van opleiding burgerlijk ingenieur en trok later naar Londen om er filmregie te studeren. Daar bleef hij hangen en maakte er enkele kortfilms voor hij aan de slag ging in de internationale reclamewereld. Terug in België draaide hij aanvankelijk ook vooral pubs. Maar de laatste jaren was hij ook alsmaar vaker actief als scenarist voor series als ‘Aspe’ en ‘De Rodenburgs’. En op zijn veertigste begon hij aan die eerste langspeler die een jaar later in première ging.  ‘Terug naar morgen’ presteerde minder goed dan wij hadden verwacht, maar zeker goed genoeg om te verwachten dat Lukas Bossuyt binnen afzienbare tijd met een nieuwe komt aanzetten.

Douglas Boswell : de regisseur van ‘Labyrinthus’ is nog altijd een jonge snaak, en heeft intussen laten zien dat hij wel wat in zijn mars heeft. Zelden voorheen was er in onze contreien een jeugdfilm met die ambities gedraaid. De kassa rinkelde in eigen land iets minder dan verhoopt, maar in vele buitenlanden bleek men razend enthousiast en kon Zijn debuutfilm was in ieder geval overtuigend genoeg om hem nieuwe kansen te gunnen. intussen draaide hij de 50-delige tv-serie voor VTM KZoom ‘Kattenoog’ en heeft hij de opnamen achter de rug van ‘Les choses en face’, een nieuwe kortfilm in afwachting van die volgende langspeler die er vast nog zal komen.

 

Wouter Bouvijn : de regisseur van ‘Tweesprong’, de film die brons haalde op de Studentenoscars in Los Angeles, heeft zijn ambitie nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij was één van de acht regisseurs die dit jaar mochten deelnemen aan Ateliers d’Angers, een workshop georganiseerd binnen het kader van het filmfestival Premier Plans in Angers, Frankrijk. Doel van het programma is om jonge regisseurs te begeleiden bij hun overstap naar een eerste speelfilm. En er is al een concreet project. ‘(V)lucht’ is het project waar hij in maart scenariosteun voor kreeg. Het betreft hier een script dat hij samen met Wouter Van Haver aan het schrijven is.  En in afwachting doet hij wat hij wel vaker doet om zijn vakmanschap aan te scherpen : muziek-en reclameclips regisseren en hier en daar een aflevering van een serie als ‘Vermist’.

Peter Brosens : maakte met zijn zakenpartner, co-regisseur en echtgenote Jessica Woodworth tal van films die vooral in het internationale festivalcircuit bijzonder goed scoorden. Selecties en prijzen in onder meer Venetië en Cannes waren hun deel.  Na ‘Khadak’, ‘Altiplano’ en ‘Het vijfde seizoen’, heeft het tweetal met ‘Kebab Royal’ een komedie gedraaid, waarin onder meer Peter Van den Begin en Titus De Voogdt te zien zullen zijn.  Intussen is dat project herdoopt tot ‘King of the Belgians’  en maakte het furore op tal van festivals. In de eerste plaats op het Festival van Venetië waar een afgeladen volle Sala Darsena de 1400 aanwezigen compleet uit de bol zag gaan.

Jan Bucquoy : Oproerkraaier van beroep, maar ook een man met verstand in zijn hoofd. Dat laat hij niet altijd blijken. Maar ‘La vie sexuelle des Belges’ was een echte goeie film. Dat hij daarna altijd maar vlugger en slordiger ging draaien, kwam de kwaliteit van zijn producties niet ten goede. Er zijn tijden geweest dat hij een viswinkel binnenstapte om sponsoring voor zijn films te vinden. Tijden ook dat hij een film aan het draaien was nog voor hij een script of een uitgewerkt idee had. Toen hij uiteindelijk ‘Vrijdag visdag’ draaide, stonk de film als een rotte vis. En toch zouden we nog wel eens willen meemaken dat hij zich herpakt. Want ergens diep in hem zit nog een verhaal dat we willen horen. Herman Brusselmans verklapte ons dat Bucquoy interesse heeft om diens laatste trilogie te verfilmen.  Brusselmans verdient het om na ‘Ex Drummer’ nog eens verfilmd te worden, en oudere regisseurs die films draaien bij ons, daar zijn er sowieso te weinig van. Dus duimen voor Bucquoy.

Zie ook : Waanzinnig veel Vlaamse regisseurs