Belgisch voor Beginners, maar dan wel in ’t Frans

Het zou kunnen druk zijn vandaag in de Belgische bioscopen waar Franstalige films vertoond worden.  Komt er een Belgische film uit?  Niet echt.  Maar wel een co-productie die heel erg Belgisch aanvoelt: ‘Il Etait Une Fois, Une Fois’, een zeer geestige komedie met twee van de grappigste Belgische acteurs die momenteel aan de andere kant van de taalgrens actief zijn : Jean-Luc Couchard (‘Dikkenek’) en Charlie Dupont (één van de heren achter de grappige korte kortfilmpjes  Qui est là?. Beiden heren worden geregisseerd door Christian Merret-Palmair, een Fransman die ons op enkele van de betere momenten van Benoit Poelvoorde trakteerde, want hij was ook de regisseur van ‘Les Portes de la Gloire’ en enkele legendarische sketches, die bekend staan als  Monsieur Manatane.

Eigenlijk is het een beetje het verhaal van de domme Belgen, zoals ze bekeken worden door de foute Fransen — want de goeie Fransen weten intussen dat de Belgen slim, hip en grappig zijn — en die domme Belgen trachten aan werk te geraken in Parijs.  En dat valt niet mee.  Ondanks het feit dat Belgen hip, grappig en slim zijn.  Maar je kunt een Belg niet zomaar afschrijven.  Want onze wraak zal zoet zijn.

 

 

Jean-Luc Couchard, helemaal in kostuum en voorzien van de glimlach van een hyena, zit in een personage dat hij zelf omschrijft als ‘borderline’.  Frank Vrut heet hij.  Dik Brussels accent, een wapenfanaat, fan van Kevin Costner in ‘The Bodyguard’ en bezeten van de Zwarte Leeuwen, Vlaamse terroristen die voor niets terugdeinzen.  Je kent ons hé, als we beginnen.

Frank en Serge (Charlie Dupont) wonen in Frankrijk. Of liever, Frank hokt in een kamer boven het café van zijn maat.  Plots daagt daar ene Cassoulet op, een man die een mix blijkt te zijn van bloed dat de kleuren van Toulouse en ons dierbaar België draagt.  In de huid van die vriendelijke , om niet te zeggen wat simpele man huist de Franse komiek  François-Xavier Demaison. Hij is naar de hoofdstad gekomen omdat hij aan de slag wil in een prestigieus hotel.  Zijn cv is perfect, maar hij heeft zijn naam niet mee.  Geen sprake van dat je in een Parijs paleis de gasten kunt ontvangen met een naam als ‘mijnheer Vanderbrook’.  Los van het feit dat dit een naam is die je hier ook niet aantreft.  Maar goed, dat kunnen de Fransen niet weten.

Dit trio komt dus niet aan de bak in ons buurland.  En wij blijken niet zo braaf als andere allochtonen die bepaalde rechten worden ontzegd.  We zijn op wraak uit. Onder de chaotische leiding van Frank Vrut.  Terwijl het trio de nodige voorbereidingen treft voor mogelijke repressailles ontmoeten ze Jessica  (Anne Marivin), een jongedame die veel ambitieuzere plannen heeft om de boel op stelten te zetten. Maar om haar plannen te laten slegen, moet zij zich helemaal omvormen in een… Belgische.  Geen makkelijke taak, want Sire kan het weten, je vindt ze zelfs nauwelijks in België, de echte Belgen.  En toch laat Frank Vrut zich niet afschrikken.  Hij zal de klus op zich nemen.

 

 

Het scenario is van de hand — of moeten we zeggen : de handen? — van Matthieu Delaporte en Alexandre de la Patellière, twee heerschappen die zich in het Franse theater blijkbaar lieten opmerken met een stuk genaamd ‘Le Prénom’ (dat vorig jaar genomineerd werd voor de Molières — de tegenhanger van de Tony’s, als u dat al iets zegt). Niet dat het verhaal in steen gebeiteld was.  Want toen regisseur Christian Merret-Palmair er voor en tijdens de opnamen de Belgen op losliet, Charlie en Jean-Luc verdwenen veel bladzijden in de vuilnisbak en werden vervangen door moppen die ze zelf verzonnen hadden.  Om je een idee te geven, even kijken naar de twee teasers (ici en ici), zonder ondertitels, maar zelfs dan nog zijn ze best grappig, net als de trailer, die u hier ziet, hier dus of zoals men zegt in het Frans (ici) : je zou bijna kunnen zeggen : een hilarische cursus Belgisch voor Beginners!

 

U ziet het al : verfijnde humor is het niet echt.  De makers van de film verwachten zich dan ook aan een frontale aanval van de recensenten die met ‘de betere film’ bezig zijn.  Een plaag die nogal welig tiert in Frankrijk.  De heren kunnen zich verheugen op het soort warme ontvangst dat wij hier destijds veil hadden voor de betere humor uit het Noorden, die toentertijd van ‘Flodder’ kwam.  Maar stiekem lachten onze ‘betere recensenten’ natuurlijk ook mee.  Charlie Dupont en Jean-Luc Couchard waren zich natuurlijk ten volle bewust van de zonden die ze begingen.  En dus maakten ze er een sport van om tijdens de opnamen de minder verfijnde momenten op te dragen aan hooggewaardeerde criticasters.  Iedereen zijn lolletje.  En als er één ding is dat je de heren van ‘Il Était une Fois une Fois’ niet kunt verwijten, dan is het dat ze te voorzichtig zijn.  Persoonlijk zouden wij ze niet loslaten in de buurt van een porseleinenkast.

 

Vandaag, 15 februari, opent de film in zowel de Franse als de Belgische zalen en ons zou het niet verwonderen mocht er een stormloop op de kassa plaatsvinden. Het is maar dat je weet wat er aan de hand is, in het geval je geen woord Frans spreekt. En mocht u zelf nog twijfelen : Prins Laurent en Prinses Claire waren reeds schuddebuikend te zien op een Brusselse avant-première en verklaarden achteraf zeer van de film genoten te hebben.  Of zou dat aan hun Frans liggen?