Dominique Van Malder over Albatros!

Op Telenet en Streamz kon je al langer kijken, maar vanaf nu is Albatros ook te zien op Canvas. Dominique Van Malder, die voor zijn rol onlangs nog genomineerd werd voor De Ensor voor Beste Acteur in een Tv Serie, is ook maker van de reeks.

Ik heb Albatros samen met Wannes Destoop bedacht en geschreven, ik speel ook mee. Raf is een gezette leraar die wel eens gepest wordt. Hij is gescheiden en zijn moeder woont terug bij hem in, hij moet dringend vanonder haar vleugels vandaan. En ja, hij sleurt ook al jaren iets met zich mee.

Letterlijk en figuurlijk.

Absoluut. Hij heeft een zwaarte in zijn leven, die zwaarder is dan zijn lichaam kan dragen.

Welke zwaarte is het zwaarst?

In Raf zijn geval of in het mijne?

Hoe dicht ligt het personage bij jou?

Het voordeel van schrijver zijn van deze reeks is dat ik al mijn herinneringen, kwetsbaarheden of pijnlijkheden kan verspreiden over tien personages. Natuurlijk zijn er wel dingen herkenbaar, maar het staat gelukkig ook ver genoeg van me af. We hebben dat fort van een lichaam gemeenschappelijk en daar moeten we alletwee mee dealen. De ene dealt er al wat beter mee dan de andere, denk ik.

Ben je nu door het schrijven van die reeks letterlijk of figuurlijk wat kilo’s kwijt?

Ik heb al lang een goede therapeut en was dus al wat verlost van mijn mentale kilo’s, maar voor de rol ben ik zelfs een beetje verzwaard. Of ja, een beetje… Wannes heeft me dat ‘gevraagd’, of mij eigenlijk ‘gefeed’, tijdens het schrijven.

Ik was dus best wat aangekomen en heb toen gezegd: “Na de opnames ga ik eens een groot onderhoud doen en een voedselconsulent opzoeken”. Dat heb ik dan ook gedaan en ik ben na de opnames zo’n 26-tal kilo verloren. Corona heeft er terug een beetje meer balans in gebracht.

Op mentaal vlak is het een thema dat ik al heel lang ken, het is dus niet dat het mij andere inzichten heeft gegeven. Ik ken het gevecht met mijn lichaam al jaren, maar we hebben wel ook veel research gedaan en dat helpt om uw eigen verhaal te vertellen. We zijn met mensen gaan babbelen in het UZ, obesitas patiënten. We hebben veel gelezen, veel slechte realityprogramma’s gezien, maar ook wel schone documentaires.

Heeft het enigzins therapeutisch gewerkt, het van u ‘afschrijven’ zoals ze dan zeggen?

Schrijven is niet meer of minder therapeutisch dan theater of acteren al voor mij is. Het beroep dat ik mag en kan uitoefenen is altijd wat therapeutisch. Als ze me dat afpakken, dan komt het niet goed met deze jongen.

Wat mag de reeks teweeg brengen bij de kijkers?

Het zou leuk zijn dat we het in deze, toch wel vaak uiterlijke tijden, eens kunnen hebben over de achterkant van een veel te schone foto met veel te gelukkige mensen. Maar ook dat we iets kunnen vertellen over hoe het is om in een lichaam als dit te wonen. Dat het over meer gaat dan: “Eet wat minder en sport wat meer”, dat er iets aan de grondslag ligt en dat we die dingen meer mogen laten zien.

Wat zijn die dingen dan die ‘wij’, de mensen die dat probleem niet echt kennen, niet kennen?

Daarover gaat het natuurlijk net: wij zijn niet wij en jullie zijn niet jullie. Het gaat over dissectie van de mens. Hier is het decor een vreselijk groot en breed lichaam, maar iemand die in een smal lichaam woont, heeft misschien dezelfde problemen: kan bijvoorbeeld z’n scheiding niet verwerken of heeft andere issues. Iemand kan troost vinden in eten, de andere in alcohol. De andere vlucht in zijn werk, een ander in net niets meer eten. In die zin gaat dat alleen maar over ons allemaal, over wij als samenleving. Je moet niet dik zijn om de zwaarte van het leven te voelen.

En als je ongezond bent, ben je ongezond. Of je nu dik bent of mager. Voor mezelf denk ik wel dat het er onbewust voor gezorgd heeft, dat ik beslist heb dat ik iemand anders wou zijn. Omdat ik me niet goed voelde in mijn lichaam, heeft het er onrechtstreeks wel voor gezorgd dat ik speler ben geworden. Dat ik doe wat ik graag doe in het leven.

Het zou ook kunnen dat het je een betere acteur maakt…door de bagage.

Ja, het heeft me wel bewuster gemaakt van mijn lijfelijkheid en fysiek, omdat je daar natuurlijk altijd wordt op aangesproken rechtstreeks of onrechtstreeks. Maar andere mensen, die buiten ‘de norm’ vallen, wat dan ook moge zijn, die worden daar ook op aangesproken. Het heeft er in de eerste plaats voor gezorgd dat ik acteur wóu worden, denk ik.

En trouwens, voor alle duidelijk: in Albatros zijn de acteurs niet gekozen omdat ze breed zijn, maar omdat ze goede spelers zijn. Natuurlijk is dit hun kostuum waarmee ze het moeten doen, maar dat heeft een magere acteur met een bult ook.

Ik vind dat het vooral authentiek aanvoelt, omdat iedereen effectief met die bagage zit en er niemand zwaar geworden is om de rol te spelen.

Dat is zo, we hebben letterlijk en figuurlijk op het lijf geschreven van de acteurs. We wisten voor 90% al voor wie we het schreven en dat helpt natuurlijk ook in de waarachtigheid. We hebben het natuurlijk ook wel teruggekoppeld, door lezingen te organiseren toen het nog niet helemaal af was, zodat zij konden feedbacken. Dat maakt ook wel dat serie van ons allemaal werd en niet: “Hier is het script, speel die rol maar”. Dat is het leuke, samen proberen om dat verhaal te vertellen, omdat we het thema wel kennen. Maar het is niet omdat je het thema kent dat je het ook kan spelen, hè.

Als je dan het scenario een beetje geschreven hebt op de acteurs, zijn er dan ook veel dingen ingeslopen die er niet ingeschreven waren?

Als je weet wie het gaat spelen, weet je vaak ook hoe een zin uit de mond ongeveer gaat klinken. Er zijn daar zeker dingen ontstaan, die wij niet hadden kunnen verzinnen aan de schrijverstafel. Door het feit dat we diep in de Ardennen draaiden, logeerden we daar ook. Niet in het decor zelf, maar een beetje verder. Na een intense lange draaidag gaat niet iedereen naar huis, maar konden we lekker samen eten en drinken. Op dat vlak was het dus extra geweldig om met deze bende zo’n mooie reeks te kunnen maken. Een kamp staat of valt met de groep.

Is er een mogelijkheid tot een tweede reeks?

Goh, het verhaal is afgerond. Of we moeten vertellen hoe het de personages verging in coronatijd maar daar wil geen hond naar kijken, vrees ik.

Wat ligt er nog in het verschiet?

Ik ben met mijn beste maat Joris Hessels van alles aan het voorbereiden. We zijn ook aan het schrijven aan een fictiereeks en nog wat human interest formats aan het bedenken. Met Studio Orka zijn we coronaproof voorstellingen aan het bedenken. Ik ben ook bezig aan een kinderboek, podcasts, …we weten dus wel wat te doen, alleen weten we niet wanneer.

Albatros was genomineerd voor veertien Ensors: Beste Regie en Scenario (Wannes Destoop), Beste Acteur Tv-serie (Dominique Van Malder en Benny Claessens) en Beste Actrice Tv-serie (Janne Desmet en Isabelle Van Hecke). 

Vanaf 15 februari is de reeks elke maandagavond te zien op Canvas om 21u20 en via VRT NU, op Streamz staat ze al.

Vanaf 3 maart kan je op Eén ook kijken naar het nieuwe seizoen van Radio Gaga. Van Malder en Hessels trokken dit keer naar het UZ Gent – een van onze grootste ziekenhuizen – en WZC Damiaan, het grootste woonzorgcentrum van ons land.

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …