Cinevox Le cinéma vu par les belges
Het belooft een schitterend najaar te worden voor de Belgische film. Omdat er werkelijk nog heel veel moois op ons af komt. Een deel daarvan hebben we al gezien, naar een ander deel zijn wij met jullie aan het popelen. Maar één van de allermooiste films van het jaar, zoniet de mooiste komt van over de taalgrens. Wat een geweldige, zachte, tedere, ontroerende film is die ‘Drôle de père’ van Amélie Van Elmbt. Echt, dit moet je zien. Misschien zal het weer zoeken zijn naar een zaal waar ze die tonen – zoals dat helaas wel vaker gaat met films van over de taalgrens – maar deze beschikt wel over enkele heel serieuze troeven om breder te gaan. De film is geproduceerd door de gebroeders Dardenne, niemand minder dat Martin Scorsese is uitvoerend producent en de muziek is van Michael Andrews, een man van wiens muziek we al geweldige fans zijn sedert ‘Donnie Darko’ en ‘Me and You and Everyone We Know’. Maar de grootste troef is het vijfjarige kind dat de hoofdrol speelt. Lina Doillon is de dochter van regisseuse Amélie Van Elmbt.
Wat er zo zalig is aan ‘Drôle de père’? Wel, zowat alles. Om te beginnen de slimme pitch. We zien Camille, een vrouw die de benedenverdieping bewoont van een statig Brussels herenhuis zoals je die in de betere wijken van de hoofdstad aantreft. Haar kind, Elsa, is een zorgeloos meisje van vijf dat druk aan het spelen is. De tingelende muziek van Andrews erop en je hebt onversneden geluk. Intussen is Camille — een vrouw van begin de dertig — nerveus aan het bellen naar haar babysitter. Die had er al moeten zijn, want Camille staat op het punt te vertrekken op zakenreis. Als eindelijk de deurbel rinkelt, praat ze zelfs niet in de parlofoon en drukt gewoon op de knop om de persoon aan de deur binnen te laten. Maar het is niet de babysitter die aanbelt, zo blijkt. Wel Antoine, haar ex, de vader van het kind, die zijn kind nooit gekend heeft. Een bedeesde man. Hij blijft aan haar deur staan. En zegt dat hij terug is en wil bijpraten. Zij gelooft haar ogen niet en slaat de deur dicht. Helemaal in de war. Twee seconden later opnieuw de bel. Haar zakenpartner laat een taxi stoppen voor de deur en vraagt waar ze blijft. Tevergeefs probeert ze haar babysitter nog te bellen. Ene Aurore. Even is er twijfel bij Camille : zal ze de zakenreis afblazen? Ze rent naar buiten en vraagt Antoine of hij eventjes op Elsa kan letten tot de babysitter er aankomt. Maar de babysitter komt niet. En Antoine zit met het kind opgescheept, in het huis van zijn vroegere geliefde tot wie hij weer toenadering zocht.
Het vervolg is geweldig. Alle figuren zijn zo mooi geschetst, zo oprecht getekend, warm in beeld gebracht. Alsof de man even in een bubbel is terechtgekomen waarin een droomfiguurtje als Elsa hem helemaal wegrukt uit de realiteit. Zelf is hij ook al een dromerig figuur. Dat kom je te weten als je zijn wereld ontdekt. Hoe die in beeld gebracht is en verklankt, het klopt allemaal. Antoine wordt meesterlijk vertolkt door Thomas Blanchard, die in een ander indrukwekkende film van over de taalgrens, ‘Préjudice’, ook al een figuur neerzette die op een heel andere manier niet in de realiteit thuishoorde. Maar nogmaals, de grote troef van de film is de kleine Lina Doillon, dochter van regisseuse Amélie Van Elmbt. Haar moeder regisseerde de film puur chronologisch en liet haar de wereld ontdekken zoals Elsa dat in de film doet. Slim bekeken, slim geregisseerd en slim verteld.
De film komt uit op 22 november en we raden u aan om titel en datum nu al aan te stippen. Het zou zonde zijn mocht u deze missen. Intussen won ‘Drôle de père’ de prijs van de kritiek en de Cinevox-prijs op het Filmfestival van Namen. Voor Van Elmbt is het de tweede langspeler na haar ook al bejubelde debuut ‘La tête la première’.
Zie ook :
