IKL – Dimitri Sterkens over ‘On attend’

Dimitri Sterkens is met zijn kortfilm ook in Leuven aanwezig.  Of tenminste : zijn kortfilm is aanwezig. Hij zal er wellicht niet bij elke vertoning bij zijn, want Dimitri studeert tegenwoordig film in Londen en lijkt daar geweldig goed bezig.  Hij heeft er net een nieuwe kortfilm gedraaid, ‘Peeping Tom’. Maar in Leuven is hij ook thuis en stelt hij een Belgische kortfilm voor : ‘On Attend’, daar wachten we al lang op. Dimitri woonde zes jaar in Leuven, studeerde filosofie aan de universiteit en was zelfs nog als vrijwilliger aan de slag tijdens het IKL.  Het wordt dus een beetje een thuismatch voor deze immigrant. Velen zullen wellicht op hem wachten en veel verwachten. Maar in afwachting bezorgde Dimitri ons al zijn antwoorden op onze vragen. Waarvoor dank, Dimitri.

Waarom hebt u deze kortfilm gemaakt? Wat wilde u vertellen?

‘On Attend’ is afgelopen jaar in februari begonnen als mijn bachelor-eindwerk voor het RITCS in Brussel. We werden aangespoord om iets rond het thema vluchtelingen te maken. Daar was ik aanvankelijk niet zo fan van, omdat de media rond die periode de kwestie serieus aan het uitmelken waren. Ik heb toen voor mezelf geprobeerd de kwestie uit te zuiveren en mezelf af te vragen waar het eigenlijk allemaal over ging: over grenzen en het verlangen naar een thuis. Daar heb ik abstractie van gemaakt en het proberen om te zetten naar een verhaal. Op dat moment stelde ik me voor hoe mensen zouden aanschuiven aan een oneindige, eeuwigdurende grenscontrole, volledig verduisterd en enkel bestaande uit gele lijnen, TL-lampen, douaniersdesken en douchecabines. In een kafkaëske arena ontworpen tegen het belang van diegenen die de grens willen oversteken. De rest kwam vanzelf. Ik heb het scenario in één nacht geschreven.

Wat is de synopsis/pitch van uw film?
‘On Attend’ is een film die de delicate problematiek rond vluchtelingen aansnijdt. We volgen het jonge Afrikaanse meisje Camille (Jennifer Heylen) die de grens probeert over te steken in de hoop haar familie terug te vinden, maar die tussen de douaneposten verstrikt raakt in een niemandsland. Na elke paspoortcontrole wordt Camille gedwongen door de douanier (Alain Van Goethem) om door een douche te lopen, waardoor de stempel op haar paspoort uitvaagt en de hele procedure opnieuw moet worden opgestart. On Attend is een donkere, conceptuele benadering van de bureaucratie en uitzichtloosheid voor zij die aan de grenzen staan zonder papieren. Een parabel die tot nadenken stemt.

Hoe hebt u uw cast en crew gevonden?
Mijn crew was een amalgaam van getalenteerde RITCS-studenten en “indie” filmmakers die ik de afgelopen jaren heb mogen leren kennen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om ervaren mensen rondom je te hebben die meedenken met je verhaal en die het verhaal vanuit hun eigen expertise naar een hoger niveau willen tillen. Het scenario stond er, maar het is dankzij de zeer strakke cinematografie van Dries Vanderaerden, het conceptuele design van Wouter Van Der Schueren, de montage van Bert Lachaert, de audiomix van Feras Daouk en de beklijvende muziek van Laurens Desmet dat ‘On Attend’ pas echt tot leven komt. Ook wat betreft de casting ben ik met mijn gat in de boter gevallen. Alain Van Goethem is terug van weggeweest in de Vlaamse film, maar kent nog steeds de kneepjes van het vak. En ook de hoofdactrice, Jennifer Heylen, zette een zeer straffe prestatie neer. Ze is er helemaal voor gegaan, wat niet evident was uiteraard, aangezien ze de volle vier draaidagen voortdurend door de koude douches moest lopen en stond te rillen van de kou. Method acting heet dat. Het strafste van al is dat het haar eerste filmrol ooit is. Ik ben heel benieuwd wat de toekomst voor haar gaat brengen.

Hoe bent u er in geslaagd uw film te financieren?

 

De film is een gezamenlijk eindwerk van mij, Dries Vanderaerden, Bert Lachaert en Feras Daouk. Dat maakte dat het RITCS ons een budget kon geven om de film te realiseren, zoals de vergoedingen voor de acteurs, de huur van het technische materiaal, verzekering en de transportkosten. Wat betreft de creatieve uitwerking en het conceptuele design van de film, hebben Dries en ik onze duit in het zakje moeten doen. Het was een ambitieus project en daarom zeker niet goedkoop, maar we zijn heel blij dat we het na veel tegenslagen – de originele draaiperiode was gepland rond de aanslag in Brussel – het toch tot een goed einde hebben kunnen brengen. Voor de postproductie en de finalisatie van enkele greenscreenshots hebben we last minute nog steun aangevraagd bij Artes Powered by Sabam. Dat was een serieus steuntje in de rug en ook al een zekere erkenning voor ons project.

Waar hebt u gedraaid?
We waren aanvankelijk van plan om de film te draaien in een grote, verlaten hangar, maar doordat die zoektocht tegenviel en de deadline naderde, moesten we op zoek naar een alternatief. Uiteindelijk zijn we beland in de grote filmstudio’s van NEP Group in Londerzeel en in retrospect zijn we heel blij dat we die beslissing genomen hebben. Het was alleszins geen evidentie om op zo’n korte tijd nog een filmstudio te pakken te krijgen die groot genoeg en vooral betaalbaar was. We waren wel goed voorbereid. We hadden de setting en het decor van onze film volledig uitgetekend in een 3D-programma en konden duidelijke visuals geven van wat de exacte look van onze film moest zijn. We wisten de verantwoordelijke van de NEP studio in Londerzeel ermee te overtuigen en voor een uiterst zacht prijsje mochten we maar liefst vijf dagen ons ding doen in een speeltuin van 1024m2. En het heeft deugd gedaan! Hopelijk niet een once in a lifetime experience, want het smaakte zeker naar meer!

Wat betekent voor u de selectie voor het IKL?
Ik heb maar liefst zes jaar in Leuven gewoond en gestudeerd – de tijd vliegt echt voorbij! – en ik heb het IKL dus altijd op de voet gevolgd. Ik zat vaak in de zaal, maar heb zelf ook een paar jaar als vrijwilliger mijn steentje bijgedragen, dus op een bepaalde manier voelt dit wel aan als een “thuismatch”. Dat stelt me dus gerust, want het is altijd een beetje eng als je film gescreend wordt. Je weet nooit wat de mensen ervan zullen denken en zij weten zelf ook vaak niet dat de regisseur in de zaal zit, dus een mogelijk moment voor feedback gaat meestal een beetje verloren. Ik hoop daarom dat ik in Leuven genoeg respons krijg, want ik ben altijd heel benieuwd hoe mijn idee overkomt bij het publiek. Er is een momentje voorzien waarop ik wat extra uitleg over de film kan geven na het filmblok ‘Vlaamse Competitie: Fictie 3’ op vrijdag 9 december om 20u00 in de Soetezaal.

Waarom moeten mensen uw film zien?
Ik denk zelf dat het visueel en conceptueel gezien de sterkste film is die ik tot hiertoe heb gemaakt en dat wil ik natuurlijk met zoveel mogelijk mensen delen. Los van mijn eigen belang, ben ik er ten volle van overtuigd dat de film gaat over een gevoel dat van belang is in onze huidige maatschappij. Er hangt de laatste tijd veel onweer in de lucht en de mensen zijn nogal snel geneigd om binnen te schuilen tot het allemaal weer overwaait. Voor mij is dat eerder een moment waarin we allemaal doorheen de regen en de bliksem moeten gaan; een periode waarin de stemmen gehoord moeten worden. Dat is waar On Attend over gaat, misschien niet in de letterlijke zin, maar het stuurt, denk ik, het publiek wel richting een moment van kritische zelfreflectie. De film biedt absoluut geen antwoorden, maar dat moet ook niet volgens mij. Ik geef het publiek gewoon een duwtje in de rug.

Wat is voor u het droomparcours voor uw film? Waar wilt u hem nog vertoond zien?
Ik zou liegen als ik beweer dat ik nog geen speech voor Cannes in mijn lade heb klaarliggen en dat ik nog niet heb geoefend voor de spiegel. In the mean time, zijn er veel haltes waar ik onderweg wel even een tussenstopje zou willen doen, maar zoals de Griekse dichter Konstanínos Kaváfis ooit eens heel treffend beschreef: “Het doel is absoluut niet belangrijk; het is de reis ernaartoe die telt.” Filmfestivals voor mij zijn hoofdzakelijk gelegenheden om je film te vertonen. Het draait voor mij niet zozeer om erkenningen. Ik ben heel blij en trots op wat ik gemaakt heb en dat staat los van eventuele nominaties of awards. Mijn doel is de film aan zoveel mogelijk mensen te laten zien. Ik ben het IKL dus heel dankbaar dat ze me wel vier keer die kans geven. Het belangrijkste is dat de boodschap begrepen wordt. Zolang ik daarvoor kan zorgen, ben ik ne contente mens.

Is het maken van een kortfilm een stap in de richting van het langere werk? Of wat is uw uiteindelijke ambitie?
Da’s een moeilijke. Dat wordt nogal snel verwacht, heb ik de indruk. Het is alleszins soms een beetje verwarrend wat ik juist wil. Als ik aan een kortfilmidee schrijf, denk ik vaak dat ik te weinig tijd ga hebben om het allemaal uit te leggen, maar als ik dan met een langspeleridee in mijn hoofd zit, weet ik niet zeker of ik dat allemaal wel gevuld ga krijgen. Kortfilm voelt alleszins veiliger aan momenteel. Het is op een bepaalde manier ook uitdagender. Het komt er echt op neer om zo efficient mogelijk je verhaal te doen. Het hangt er ook allemaal maar van af wat je juist wil vertellen, maar ik heb al kortfilms van 1 minuut gezien die veel meer indruk nalieten dan een film van tweeënhalf uur. We’ll see. Momenteel ben ik drukbezet genoeg: ik zit voor een jaartje in London, waar ik de masteropleiding Film Directing aan MET Film School bij Ealing Studios volg. Een heel leerzame en intensieve training. Ik hou van een uitdaging alleszins en ik denk dat dat de rode draad zal zijn voor mijn toekomstige projecten. 🙂

Hebt u een eigen site?

Eigen site : Dimitri Sterkens

Facebookpagina : On Attend

Op Vimeo : Dimitri