IKL : Hans Vannetelbosch over ‘Sons of no one’

Hans Vannetelbosch ziet voor het eerst een film van hem geselecteerd voor het Kortfilmfestival van Leuven.  En meteen mag hij met enige verwachtingen naar het festival trekken. Want zijn film ‘Sons of no one’ won op het Film Fest Gent onlangs nog de publieksprijs in de competitie van de Vlaamse studentenfilms. 

1)      Waarom heb je deze kortfilm gemaakt?  Wat wilde je vertellen?

Het idee voor de film kwam na een bezoek aan de jeugdinstelling in Everberg. Na een gesprek met de opvoeders kwam ik er achter dat sinds kort geen bewakers meer aanwezig waren in de instelling. Volgens de opvoeders was dit een zeer welgekomen verandering. Enerzijds omdat de sfeer in de instelling draagbaarder geworden was en het dus makkelijker werd om met de jongeren te werken en anderzijds ook omdat sommige bewakers soms wel eens hun boekje te buiten gingen. Dit laatste gaf me de creatieve vonk voor deze film. Ik was de laatste tijd zelf meer en meer begaan met de verschillende vormen van machtsmisbruik en sociaal onrecht over de hele wereld op verschillende niveaus van de samenleving. Met dit verhaal had ik een manier gevonden om dit soort onrecht aan te kaarten met de instelling als een soort allegorie voor de wereld waar we vandaag in leven. Een wereld waar zij die de macht hebben met alles weg kunnen en zij die het willen aanvechten vaak machteloos toekijken.

2)      Wat is de synopsis/pitch van je film?

Eva werkt als opvoedster in een gesloten instelling voor jongeren. Ze bijt zich vast in haar werk en stelt rechtvaardigheid en het welzijn van de jongeren voorop. Na een incident tussen een bewaker en één van de jongens trekt Eva het verhaal van de bewaker sterk in twijfel…

3)      Waarom moeten mensen je film zien? 

Omdat het thema van machtsmisbruik vandaag meer dan ooit zeer actueel is. Politiekers en CEO’s misbruiken vandaag de dag zodanig hun macht voor eigen belang dat het bijna hallucinant is. Kijk maar naar Amerika, waar de huidige regering op zijn zachtst uitgedrukt kan worden als kafkaiaans. Waar grote tegenhangers van het klimaatakkoord aan het hoofd staan van hun milieubeleid, om maar één van de vele voorbeelden te noemen. Machtsmisbruik moet meer besproken worden zodat het bestreden kan worden. Het jammere aan de zaak is dat meeste van ons er wel van op de hoogte zijn, maar veel te weinig willen er iets aan doen. Uit angst om bestraft te worden of gewoon uit onverschilligheid. Het komt er op neer dat we meer Eva’s in de wereld nodig hebben.

4)      Hoe heb je cast en crew gevonden?

Voor het grootste deel van mijn main cast moest ik niet ver zoeken. Het is ondertussen al de 3^de film waarin ik samen werk met Nora Alberdi en Jacqueline Ghaye. Ook met Marcel Gonzalez had ik in mijn vorige film “Penitence” al mee samen gewerkt. Deze 3 acteurs heb ik ontmoet tijdens een workshop onder begeleiding van Miel Van Hoogenbemt en Gust Van den Berghe. Ik merkte meteen hun talent en wist dan ook dat ik heel graag met hen wou samen werken. Gelukkig klikte het ook nog enorm goed tussen ons en sinds dan heb ik steeds met hen blijven werken. Ditmaal had ik echter een veel grotere cast nodig waarvoor ik ben gaan aankloppen bij ADK-Casting in Brussel. Een casting bureau met een enorm grote database aan fantastische acteurs en gepassioneerde medewerkers met sympathie voor arme studenten en die de ontwikkeling van talent voorop stellen. Ook mijn crew was groot en deels dezelfde als op de vorige films. Wat er voor zorgt dat er steeds een goede sfeer hangt op set. Ik zie mijn crew dan ook als zeer goede vrienden die mee achter mij en het project staan en die die hun dus steeds 100% inzetten waarvoor ik ze natuurlijk enorm dankbaar ben. Lino De Koninck is dan ook mijn vaste Director of Photography waar ik steeds op kan rekenen en waar ik graag nog lange tijd mee wil blijven werken. Ik besef ook dat cameraman zijn op mijn set lang niet vanzelfsprekend is. We draaien alles op schouder en daarbij kunnen het soms lange dagen zijn. Maar Lino blijft steeds even enthousiast doorwerken. Hij verstaat me, weet wat ik zoek en ondersteunt mijn visie, waardoor het eindresultaat er keer op keer weer mag staan.

5)      Hoe ben je erin geslaagd jouw film te financieren? 

Het begon allemaal met een ambitieuze crowdfunding campagne die jammer genoeg ver van het geoogde doel strandde. Gelukkig had ik al een tijd liggen sparen zodat ik toch al een groot deel van het budget had. Enkel bleek later dat het geschatte budget lang niet genoeg was en dus heb ik wat geld moeten lenen van mijn vader om de overige kosten te kunnen betalen. In kort heb ik dus het grootste deel van het budget uit mijn spaarcentjes gehaald of ben ik momenteel nog steeds aan het terug betalen.

6)      Waar heb je gedraaid?

Toestemming krijgen om te filmen in een gevangenis of gesloten instelling hier in België bleek haast onmogelijk te zijn. Daarvoor zijn we dus op zoek gegaan bij onze buren in het noorden. In Nederland staan verschillende oude gevangenissen leeg die je kan huren voor verschillende evenementen. Het grootste deel van de film is gedraaid in de oude gevangenis van Alkmaar, waar de Nederlandse serie “Cell blok H” nog ooit gefilmd is. Enkel was deze gevangenis vrij klein en dus moesten we voor andere scenes naar de oude gevangenis van Rotterdam. Als ik het goed voor heb zullen wij de laatste zijn die in beide gevangenissen ooit zullen gefilmd hebben gezien beide nu worden gerenoveerd tot luxe hotels. Verder vonden we nog enkele andere locaties hier in België zoals in het Lemmens Instituut in Leuven, de Ursuline School in Mechelen en zelfs de sporthal in Boortmeerbeek.

7)      Wat betekent voor jou de selectie voor het IKL en is er eerder een film van jou voor het festival geselecteerd?

Het is de eerste keer dat mijn film geselecteerd is voor het IKL en ik voel me dan ook enorm vereerd. Het festival is misschien wel het belangrijkste kortfilmfestival van België dat ook enorm veel aandacht krijgt in het buitenland. Met een selectie op het IKL kan je toch al wat meer beginnen hopen op belangstelling van andere grote festivals in het buitenland. Daarbij voelt het dan ook nog een beetje extra speciaal aan voor mij omdat ik ook in Leuven geboren ben en er een groot deel van mijn leven heb doorgebracht. Hoewel ik ben opgegroeid in een dorp niet ver van hier is Leuven altijd mijn favoriete uitgangsplek geweest. Toen ik opgroeide ging ik samen met mijn ouders dan ook steeds naar Supercity, nu Kinepolis, om naar alle nieuwe films te gaan zien. Van de Oude Markt tot mijn favoriete restaurants, Leuven zal voor mij altijd een beetje als thuis aanvoelen.

8)      Wat is voor jou het droomparcours voor je film?  Waar wil je hem nog vertoond zien?

Momenteel is mijn droomparcours alvast al aan het uitkomen. Met de Publieksprijs op het Filmfestival van Gent en nu ook de selectie op het IKL ben ik al enorm in de wolken. Graag zou ik natuurlijk nog wel even willen door blijven gaan op dit elan en mijn film zien op één van de grote internationale buitenlandse festivals zoals Berlijn of Cannes. Ook de grote buitenlandse kortfilmfestivals zoals Tampere, Oberhausen en Clermond Ferrand spreken me enorm aan. Ook in Amerika zou ik graag mijn film zien op Tribeca in New York of Sundance in Utah. Ik besef daarbij ook wel dat ik enorm hoog mik maar ik zou het vooral jammer vinden moest ik niet eens proberen. Moest het er toch van komen zal ik wellicht een gat in de lucht springen.

9)      Is er een site of een facebookpagina gewijd aan je film en/of je werk?

Voor alle informatie over de film kan je terecht op onze Facebook pagina die we regelmatig onderhouden met links naar recensies, behind the scenes foto’s, verslagen van festivals en ander nieuws over de film.

 

https://www.facebook.com/SonsOfNoOneMovie/