Cinevox Le cinéma vu par les belges
Kort nadat Kristof Bilsen (40) in 2002 een bachelor audiovisuele kunsten behaalde aan het Luca Arts in Brussel ging hij al aan de slag als cameraman en regisseur. Daarna vervolledigde hij zijn studies met een master Documentaire-regie aan de Britse National Film and Television School. Sindsdien was hij actief als videoregisseur, monteur en theatermaker, inmiddels schopte hij het tot documentaire-regisseur en –producent.
Drie Vrouwen, Kristofs eerste documentaire, werd genomineerd voor de Henri Storck Prize 2005 en vertoond op Canvas. In 2014 ging de bioscoopdocumentaire Elephant’s Dream in première en won hij daarmee de Buzz Wilson Award op het Traverse City Film Festival van Michael Moore. In 2019 zag zijn documentaire Mother het levenslicht.
Kristof sleepte een resem internationale prijzen in de wacht, zoals onder andere de Grand Prize Nanook-Jean Rouch in Parijs, Magic Hour Awards op Docs Ag in Warschau en de Special Mention Bertha Best International Documentary op de One World Media Awards in het Verenigd Koninkrijk. We vroegen hem of hij enkele tips heeft om de tijd door te komen tijdens de lockdown (die stilaan begint te versoepelen…)
© SeppevG
Als jonge vader wil het cliché: “het liefst naar de film van mijn dochter en dat iedere dag opnieuw.” Maar daartussen is er zeker nog tijd om The Lighthouse eindelijk te zien. Goeie dingen over gehoord. Cemetery of Splendour van Apichatpong Weerasethakul wil ik ook heel graag opnieuw zien. Parasite eigenlijk ook. En nu we toch bezig zijn, de supermooie Apu-Trilogie van Satyajit Ray eigenlijk ook. Er ligt dus wel één en ander op de plank.
‘The White Tiger’ van Aravind Adiga vertelt het verhaal van Balram Halwai, een dorpsjongen die eerst naar Delhi reist, waar hij werkt als chauffeur voor een rijke huisbaas, en vervolgens naar Bangalore, de plek waar hij naartoe vlucht nadat hij iets ergs op zijn kerfstok heeft. Supergoed debuut. ‘De Magische Lantaarn’, de autobiografie van Ingmar Bergman. Dan zeg ik meteen: ook Fanny en Alexander nog es herbekijken dan.
Recent ontdekte ik Unorthodox (Netflix). Het is een waargebeurd vierluik over een meisje Etsy die opgroeit in de streng orthodox-Joodse gemeenschap van Brooklyn. Super geacteerd en gedraaid. Ik ben sowieso altijd een fan van miniseries, eerder dan langlopende series – die ga ik redelijk snel voorspelbaar vinden.
Wat zijn jouw favoriete gezelschapspellen?
Vliegtuigje spelen met dochterlief – het kan niet anders dan goed zijn voor het milieu, wanneer alle vliegtuigen aan de grond staan. En voor mijn armspieren, die ook. En zij vindt het super. Welles-nietes is gelukkig nog niet aan de orde.
Welke podcasts, radio- en tv-programma’s wil jij zeker niet missen?
Eerlijk: TV kijk ik nauwelijks, want alles gaat nu bijna 100 % over een zeker virus dat de ronde doet, dus het wil me niet echt bekoren. Maar BBC Radio 4 staat hier bijna dag en nacht op. Heerlijk gewauwel over zowat alles en nog wat, maar af en toe erg mooie ontmoetingen en leerrijke ontdekkingen zoals “A Guide to Farmland Birds” waar ze altijd wel een nieuwe vogelgroet ontdekken op het Britse platteland. Voorgaande tip was redelijk “tongue in cheek” want voor het ietwat serieuzere werk blijven Radio Lab en This American Life toch mijn favorieten, hoor.
