Joachim Lafosse over het waarom van ‘A Perdre La Raison’ :

Hier leest u de vertaling van wat Joachim Lafosse in dit fragment zegt :

“De reden dat ik deze film heb gemaakt, is simpelweg omdat ook ik helemaal van de kaart en door afgrijzen bevangen was, toen ik over die affaire heb horen praten. Ik zat in de wagen toen ik voor het eerst over de affaire Lhermitte hoorde. En ik was sprakeloos. Toen ik iets later met enkele vrienden erover bezig was, zeiden ze allemaal hetzelfde : ‘Het is ondenkbaar, je kunt het je niet inbeelden, we begrijpen het niet.’  En toen drong het tot me door dat daar misschien een taak voor me weg lag, dat ik mijn werk kon doen. Er was een film over te maken.  Een film die de ontroering zou laten voelen die ik voelde toen ik over die pijnlijke gebeurtenis had gehoord. En tegelijkertijd moest hij filmisch zijn, gebruikmakend van de elementen van de Amerikaanse thriller, zodat er ook spanning en emoties zouden in zitten. Het moest een film worden die de kijker zou laten begrijpen hoe een vrouw een dergelijke daad kan stellen. Dat er angst bestond om dit onderwerp door een filmmaker te laten behandelen, komt vooral doordat het hier rond het thema ‘kindermoord’ draait en dat ‘kindermoord’ een heel complex onderwerp is. Hoewel, zo complex is het niet.  We hebben allemaal een mama en papa.  Beeld je eens in dat je mama of papa je als kind zouden kunnen vermoorden. Men zegt vaak dat men zich dat niet kan inbeelden.  En ik wou het gewoon minder onbegrijpelijk maken. Samen met de coscenaristen hebben we ons geïnformeerd. We hebben alles gelezen wat er in de pers verschenen is, we zijn het proces gaan bijwonen, we hebben heel het gerechtelijk onderzoek gevolgd en we hebben zo een verhaallijn uitgetekend.  Op zich was dat geen werk, we hebben gewoon de logica, het verhaal gevolgd. Toen we er zelf het verhaal nog eens op nalazen, beseften we hoe buitengewoon het wel was.  Het is als een legende.  En toen hebben we ons aan het werk gezet. We hebben personages gecreëerd met wie de kijker empathie zou kunnen hebben.  Complexe personages die het beste wilden voor mekaar.  In het begin houden ze van mekaar.  Dat is ook wat een echte tragedie nodig heeft : voor het drama plaatsvindt is er een een liefdeshistoire. Die is er nodig om de tragedie te laten werken. We beseften ook dat de mensen die de film zouden bekijken hoogstwaarschijnlijk de afloop van het verhaal zouden kennen. En we keken daarbij vooral naar films als ‘Titanic’ en ‘Kramer vs Kramer’, goed beseffende dat we de technieken van de Amerikaanse thriller zouden moeten toepassen. De vraag voor de kijker is niet : ‘Wat is er gebeurd?’, maar wel ‘Hoe is het kunnen gebeuren?’ Daarom wou ik na het opzoekingwerk te hebben verricht, ook nog Thomas Bidegain bij het project betrekken, de scenarist van Jacques Audiard, die ons geholpen heeft om het verhaal in een cinematografische taal te gieten. In een taal die iemand die niet vaak naar de bioscoop gaat kan begrijpen. Ik wilde een film maken die zowel vormelijk als verhaalmatig toegankelijk en populair zou zijn. Een film voor een groot publiek, die iemand die niet vaak naar de bioscoop gaat ook kan snappen. Een film die iedereen kan meeslepen.”

 

Check Also

Johan Heldenbergh is master in Oostende en is daar blij om

Ieder jaar is er op het Filmfestival van Oostende een master.  Die mag een eigen …