Kate Voet over The Tears of Things!

In december won The Tears of Things van Kate Voet de Persprijs op het Kortfilmfestival in Leuven. De film is op 12 augustus te zien op de Zomer van Antwerpen, als voorprogramma van Les Olympiades.

Waar gaat je film over?

Mijn film gaat over Anna, een vrouw die een brief schrijft aan haar man. Ze schrijft eigenlijk een dagboek, waarin ze op zoek gaat naar het punt waarop hun relatie uiteen begon te vallen. Sommige mensen noemen het een gedicht, maar het is een portret van de intimiteit tussen hen en van het einde van hun liefde. Het wordt verteld in een vorm waar realiteit, herinneringen en verbeeldingen samenkomen.

Ik wou eigenlijk vooral vertrekken van mijn fascinatie voor eenzaamheid in relaties. Ik wou op zoek gaan naar een vorm om de stilte tussen die twee personages, terwijl ze uit elkaar aan het groeien zijn, te vertalen naar een film. Eenzaamheid komt steeds terug in mijn films. De eenzaamheid van onze gedachten ook, dat is iets wat heel erg speelt tussen hen. Ik zie dat veel terug in mijn omgeving: twee geliefden die elkaar steeds minder begrijpen, er niet in slagen om te communiceren en elkaar niet meer aanvoelen. Elkaars verlangen niet, maar ook elkaars grenzen.

Wie zijn je acteurs?

Ik heb Lydia Indjova leren kennen via After Dawn, een kortfilm met Tijmen Govaerts. Ik vond haar meteen één van de meest fantastische actrices die ik ooit aan het werk had gezien, dus ik wilde heel graag met haar werken. Ze is Bulgaars-Russisch en woont in België, ze is voor de liefde naar hier gekomen. Jakub Kotynski heb ik eigenlijk heel toevallig ontdekt op Instagram, hij is afkomstig van Polen.

Je personages spreken geen Vlaams, waarom die keuze?

Het Pools en het Bulgaars zijn prachtige talen, ik vond het ook intiemer om het in hun eigen taal te doen. Ik was echt op zoek naar die intimiteit en naturel. Ze spraken allebei ook Frans, dat was dus de gemeenschappelijke taal waarvoor we gekozen hebben. Die verschillende talen dragen ook bij aan de afstand die ik in beeld wilde brengen: elkaar niet kunnen begrijpen, jezelf soms ook niet kunnen begrijpen. Niet de juiste woorden vinden of durven uitspreken.

Had je dan een tolk op de set?

Nee, maar er zit ook een voice-over in en die hebben we wel pas achteraf opgenomen. Daar heb ik wel mensen voor geconsulteerd, maar die waren niet op set en dat is toch vooral gevoelsmatig gebeurd. Als je de taal niet spreekt ga je naar de textuur, het ritme en het gevoel van een taal luisteren. Ik vond dat een fijne manier om iemand te regisseren. Als je echt scènes moet regisseren kan ik me voorstellen dat dat een andere soort van uitdaging was geweest.

Was het een professionele productie?

Nee, het is mijn bachelorfilm aan Sint-Lukas, maar ik heb hem samen met Eyeworks gemaakt. Peter Bouckaert heeft mee gecoproduceerd, hij ondersteunde de ontwikkeling van de film.

Waar ben je nu mee bezig?

Ik ben mijn eerste langspeelfilm aan het schrijven met Nadja Dumouchel, daarvoor hebben we vorig jaar steun gekregen bij het VAF. Ik ben ook een geanimeerde Virtual Reality-ervaring aan het maken, over een 72-jarige vrouw met Alzheimer. Het is niet echt een film, het is interactief met game-elementen. Dat coregisseer ik samen met Victor Maes en daarvoor zit ik bij Casettes for Timescapes, met de fantastische producentes An en Emmy Oost. Daarnaast representeert CZAR mij voor commerciële opdrachten en hopelijk werken we in de toekomst ook samen aan andere projecten. Ik ben ook nog aan een nieuwe kortfilm aan het werken. Die heb ik samen geschreven met Peter De Voecht.

Die nieuwe kortfilm, gaat die ook over eenzaamheid?

Nee, over twee vriendinnen waarvan één de draagmoeder is voor de andere.

En de langspeelfilm?

Daar kan ik nog niks over vertellen, maar eenzaamheid heeft er zeker wel iets mee te maken.

The tears of things  is ook geselecteerd voor het 42^e Nederlands Film Festival in Utrecht in september. Hier vind je meer informatie over de vertoning op 12 augustus op de Zomer van Antwerpen.