Kris Dewitte toont zijn Aziatische foto’s in Turnhout

Voor het Filmfestival ‘Open Doek’ maakte hij tien jaar geleden de tentoonstelling ‘Uit de schaduw’, met portretten van filmmakers waarvan het festival in die eerste tien jaar films heeft vertoond. Naar aanleiding van de twintigste editie van het ‘Open Doek’ Filmfestival in Turnhout loopt van 14 maart tot 30 september  in het Kunstforum Würth een tentoonstelling van Kris Dewitte onder de noemer ‘Open Asia’.   De fotograaf die in 1967 in Veurne werd geboren, had in het verleden al wel vaker Aziatische filmers voor zijn lens, maar nu reisde hij speciaal naar Azië om er op de sets van onder andere Tzu Nyen Ho (‘Endless Day’), Tsai Ming-liang (‘Only You’) en Lee Chatametikool (‘Concrete Clouds’) momenten en gezichten vast te leggen.

Kris Dewitte werkt al jarenlang als filmfotograaf en heeft met zijn werk een stevige internationale reputatie uitgebouwd.  Zonder daarom veel lawaai te maken.  Kris Dewitte is de verpersoonlijking van de schuchterheid.  De ultieme observator.  Het bloempje op het behangpapier.  Hij is de ogen die we allemaal zouden willen zijn.  Zonder mensen te storen vangt hij hun beeld.  Hij doet dat in omstandigheden waar vaak met kunstlicht wordt gewerkt, even goed als in omstandigheden waarin hij zelf een spel met het licht moet creëren.  Hij heeft geleerd om zich aan te passen. Geen fotograaf die de realiteit naar zijn hand zet.  Hij bedient zich van de realiteit.  Maar hij maakt er zijn eigen realiteit van.  Zijn portretten dragen allemaal zijn stempel : discreet, warm en gestileerd.  Wij stelden hem tien vragen.  En beleefd als hij is, gaf hij netjes antwoord.

 

1. Ben je altijd geïntrigeerd geweest door de Aziatische cinema?  Of zijn het de gezichten die je boeien?

Kris Dewitte : “Met regisseurs als onder meer Zhang Yimou, Wong Kar-wai, Tsai Ming-Liang en Ang Lee kende de Aziatische cinema een 20 jaar geleden een felle opmars.  Ze wonnen de hoofdprijzen op de belangrijkste Europese filmfestivals en ook in Amerika werden ze opgemerkt.  Sommigen onder hen mochten zelfs het podium beklimmen bij de uitreiking van de Oscars.  Vele van die cineasten heb ik ontmoet om voor tijdschriften een portret van hen te maken.  Tijdens die vaak woordeloze korte ontmoetingen waarbij de instructies vaak in gebarentaal plaatsvindt, is er geen plaats om jezelf voor te stellen als stills-fotograaf. Dit is bijna ook een ander vak : werken als set- en stills-fotograaf heeft een groot deel met vertrouwen te maken, opgenomen worden in de “familie”.

Naast de wondermooie films die vaak uit Zuid-Oost-Azië komen, ben ik ook vooral gefascineerd door hun gebruik van licht, die toch wel anders is dan bij ons. Nog een belangrijk aspect is de eetcultuur die heel vaak aan bod komt in hun films en soms ook het hoofdonderwerp van de film is. In de tentoonstelling ‘Open Asia’ toon ik ook een reeks portretten van Aziatische actrices. Vaak grote sterren in eigen land of zelfs wereld wijd. Maar namen die niet onmiddellijk gekend zijn. Wel allemaal zeer fascinerende gezichten. Zo was ik in Tokyo om er Rinko Kikuchi te fotograferen, de actrice die voor een Oscar genomineerd werd voor haar vertolking in de film ‘Babel’ van Iñárritu.”

 

 

2. Je bent onlangs setfotograaf geweest op een Chinese film.  Hoe ben je daar terecht gekomen?

Kris Dewitte : “Door het zorgvuldig opbouwen van contacten, vertrouwen en geduld. Daar is het even moeilijk als hier om een arthouse film geproduceerd te krijgen, zelfs al heeft de regisseur een Gouden Palm, Leeuw of Beer gewonnen. De aanwezigheid van iemand uit het Westen vinden ze enorm belangrijk maar tegelijk willen ze geen pottenkijkers. Willen ze volledige onafhankelijkheid. Zelfs al is er een Westerse producent. Vaak komen de films in Azië tot stand door financiële middelen vanuit het westen,waar bv. een Filmfestival als Rotterdam een heel belangrijke rol in speelt. Daar heb ik ook tien jaar geleden  voor het eerst Apichatpong Weerasethakul ontmoet, en hem in de loop van de jaren meermaals opnieuw ontmoet. Na zijn Gouden Palm in Cannes voor ‘Uncle Boonmee’ was hij te gast in de cinema Studio Skoop in Gent, waar ik hem sprak over mijn project. Hij had me reeds eerder willen vragen om stills te komen maken op de film waarmee hij de Gouden Palm won, maar doordat er werd gedraaid in het Noord Oosten van Thailand, op zich een vrij onherbergzaam gebied, durfde hij dit risico niet nemen. Hij stelde me voor om stills te komen nemen op ‘Concrete Clouds’, een film die hij produceerde en de eerste langspeelfilm is van zijn vaste monteur Lee Chatametikool met vooral nationale sterren in de hoofdrol.”

 

 

Kris Dewitte : “Deze foto nam ik toen ik een wandeling maakte met Apichatpong, vlakbij zijn huis, in het Noorden van Thailand.  Deze foto is ook te zien op de tentoonstelling.”

3. Je werkt als setfotograaf, maar je werkt ook voor de media. Wat doe je het liefst?

Kris Dewitte: “Als fotograaf ben je vaak alleen aan het werk, daarom vind ik, het aspect om in groep te werken op een filmset een leuke uitdaging en ervaring.”

 

 

(met componist Shigeru Umebayashi aan tafel)

4. Hoe lang ben je nu eigenlijk bezig?

Kris Dewitte : “Soms heb ik het gevoel dat ik al een eeuwigheid bezig ben, maar eigenlijk valt het best mee: een jaar of twaalf.  Maar mijn eerste setbezoek waar ik foto’s nam gaat veel verder terug. Tijdens mijn studies bezocht ik de set van ‘Blueberry Hill’ van Robbe De Hert. Dit moet zowat de eerste zijn geweest. Wat ik nu nog altijd doe, sets bezoeken, ben ik van het eerste jaar van mijn studies beginnen doen. Mijn allereerste portret was er één van Jan Decleir.”

5. Leer je nog veel bij?  Evolueer je?

Kris Dewitte : “Zeker, iedere film is terug opnieuw beginnen, je hebt ervaring en kennis maar de aanpak en zeker de stijl van de film is anders. In mijn eigen fotografie ben ik in de loop der jaren ook meer en meer beïnvloed door het gebruik van licht zoals op een filmset. Het mooiste licht is het tegenlicht.”

6. Een fotograaf als Anton Corbijn is zelf films gaan maken.  Speel je ook niet met die gedachte?

Kris Dewitte : “Ik vind het fantastisch wat hij doet, zijn films zijn het verlengde van zijn werk als fotograaf. Ik ben niet zo’n verteller. Ik zou dan eerder D.O.P. (director of photography) kunnen worden dan regisseur. Maar voorlopig vind ik het vooral zeer fijn om met die meesters in het manipuleren van licht te kunnen samen werken. En dit was tevens in Azië een zeer verrijkende ervaring.”

7. Je bent ook vaak op Vlaamse filmsets aan de slag.  Wat waren daar je beste herinneringen?

Kris Dewitte : “‘Unspoken’ van Fien Troch, haar tweede langspeelfilm met een Nederlands, Vlaams, Waals en Franse ploeg. Waar je de sfeer echt optimaal en zeer fijn was. De fotografie van D.O.P Frank van den Eeden die zo dicht op de huid zat van de twee hoofdacteurs Emmanuelle Devos en Bruno Todeschini dat er een vreemde intimiteit werd gecreëerd op de set. Fien ging zeer gerelaxt te werk en de hoofdactrice die zich evengoed probeerde zich uit te drukken in een paar woorden Nederlands, “Mijn naam is Devos, ik ben een Vlaamse” was bij momenten zeer grappig. Maar er zijn heel veel mooie momenten geweest.”

8. Merk je dat er in het buitenland ook meer vraag is naar foto’s van Vlaamse films?

Kris Dewitte : “Ik neem meestal de foto’s in opdracht van de producent, zodoende is het hij de voor de verspreiding van het beeldmateriaal zorgt. Leuk is natuurlijk als een foto die dient als affiche een nieuw ontwerp krijgt in het buitenland en als je die plots ziet hangen in de metro van Parijs bv. zoals nu met ‘Hasta La Vista!’ het geval is.”

9. Trek je tegenwoordig meer naar het buitenland omdat je wat uitgekeken bent op Vlaanderen?

Kris Dewitte : “Ik ben gewoon een heel erg nieuwsgierig iemand, dit lag ook aan de basis van ‘Open Asia’, ik wou die filmsets gaan verkennen door middel van mijn camera in het verre Oosten.  Maar ik vind het evengoed zeer fijn om met mensen als Caroline Strubbe, Patrice Toye of Hans Herbots te kunnen werken.”

 

 

10. Wat is voor jou het belang van een tentoonstelling?

Kris Dewitte : “Het plaatst je werk in een ander kader, vaak is het zo, als dit in functie van de productie of voor media is, dit in toegepaste vorm wordt gebruikt, een cover, een illustratie van een artikel, een affiche. Hier kan je de foto’s uitvergroot aan de muur komen bekijken. En hiervoor je tijd nemen. Het is de eerste keer dat ik mijn werk op dit groot formaat toon. Om een beetje een cinema gevoel te creëren. En hangen een paar foto’s van meer dan vier meter, een geslaagd experiment, wetende dat we vertrokken zijn van een kleinbeeld negatief (24 x 36 mm).”