‘La fille inconnue’ is geen onbekende in Cannes

Nog maar twee jaar geleden waren ze ook nog in Cannes met ‘Deux jours, une nuit’ en hier zijn ze alweer op de Croisette.  Gewoonlijk nemen ze meer tijd voor een film.  Maar het verhaal van de huisdokter die haar deur niet opent voor een meisje dat na de werkuren bij haar aanbelt, dateert van 2008.  Ze waren er dus al wel langer mee bezig.  De nieuwe film is een typische Dardenne-film. Een sociaal drama dus. Maar het is ook een detectivefilm. Jawel.

De derde film op rij waarin een vrouw de hoofdrol speelt.  Na Cécile De France in ‘Le Gamin au vélo’ en Marion Cotillard in ‘Deux jours, une nuit’ is het dit keer de beurt van Adèle Haenel in ‘La fille inconnue’.  Geen toeval. Want zoals Luc Dardenne tijdens de persconferentie al zei : ‘We houden van vrouwen, in geval van onrecht nemen vrouwen de zaken in handen, zijn verantwoordelijk en vrij. En ze zorgen voor verandering.”

Tijdens de persconferentie wou een Arabisch journalist weten waarom de Dardenne’s nog nooit een film rond een Arabisch hoofdpersonage hadden gemaakt.  ‘De politie-inspecteur in de film is een Marokkaan,’ zei Luc.  Maar de journalist protesteerde : ‘Een hoofdpersonage?’  ‘Wat niet is, kan komen’, antwoordde Luc.  ‘Misschien doen we wel eens een film over een moslimvrouw.  Vrouwen zijn de toekomst.’

De huisdokter die Adèle Haenel speelt is piepjong, maar heel plichtbewust.  Als iemand na de werkuren aanbelt, verzuimt ze open te maken omdat ze ervan uitgaat dat als het echt dringend zou zijn, dat de persoon in kwestie wel een tweede keer zou aanbellen. Maar er gebeurt niets en de volgende morgen wordt een jonge Afrikaanse vrouw iets verderop dood aangetroffen.  Jenny Davin, de huisdokter, voelt zich schuldig.  Daarom wil ze alles in het werk stellen opdat het slachtoffer geïdentificeerd kan worden, zodat haar familie niet in het ongewisse blijft.

“Het beroep van huisarts brengt je met iedereen in contact,” aldus Jean-Pierre. “We dachten er eerst over om ze in een groepstherapie onder te brengen. Maar dan stonden we voor de vraag : waarom praat ze niet met anderen? We wilden dat ze haar eigen geweten aansprak. Dat ‘het onbekende meisje’ de dokter in beslag zou nemen. Ze kan niemand anders verwijten dat hij of zij de deur niet heeft geopend. Ze voelt zich zelf verantwoordelijk voor de dood van dat meisje. Ze is alleen met haar patiënten. Ze luistert naar de ademhaling van de mensen.”

Kathryn Shoard van The Guardian feliciteerde de broers eerst met hun film alvorens volgende vraag te stellen : wat denkt u moet er gebeuren opdat er iets verandert in Europa aan de attitude van mensen die geen verantwoordelijkheid nemen?

 Luc : “Als we een film af hebben is het aan de kijker om ermee te doen wat hij wil.  Maar voor ons is het een verhaal over een persoon die haar verantwoordelijkheid neemt, die zich niet laat inslapen, en die niet zegt: ik heb niets gezien, ik weet van niets. Zij grijpt in.  Je kunt haar gedrag  als een voorbeeld nemen. Dat is je eigen verantwoordelijkheid als kijker. Wij zeggen niet : dit is dokter Jenny en het is zo dat je je leven moet leiden. Wat ons interesseert is hoe die jonge dokteres na verloop van tijd als het ware bezeten geraakt door de foto van dat jonge meisje. Niet alleen vanuit schuldgevoel. Nee, ze handelt. Ze beweegt. Ze toont de foto aan andere mensen. En uiteindelijk krijgt ze ook andere mensen in beweging, brengt ze een verandering teweeg. Dat is de grote hoop die van de film uitgaat : dokter Jenny doet de mensen veranderen.”

En waarom weer Seraing?

Luc : Moesten we weten wat ons daar houdt, zouden we er misschien vluchten.”

Jean-Pierre : “Maar wellicht heeft het er mee te maken dat al die buurten verbonden zijn met onze jeugd. Het is daar dat we onze eerste dromen hebben gehad, onze eerste angsten hebben gekend, onze eerste verlangens.”