Leni Huyghe en de Vlaamse films die je volgens haar eens moet herbekijken deze zomer

We gaan de vraag aan wel wat meer mensen uit de filmbranche stellen, de komende maanden : Welke Vlaamse film zou je eens willen herbekijken? Want qua nieuwe Vlaamse bioscoopfilms is het wachten tot een stuk in september.  Een kans om eens wat oudere films op te diepen. We begonnen de reeks met Vincent Bal en Lukas Dhont, we gaan verder met Leni Huyghe, een jonge regisseuse die eerder met één van haar kortfilms naar het Festival van Cannes mocht.  Dit weekend liet ze haar nieuwste, ‘Seascape’, met succes aan medewerkers en symphatisanten zien in de Sphinx in Gent, en wij haalden haar voor onze camera.  Luister goed, want in de rumoerige Aerteveldestad — sinds de opmars van de citymarketing meer en meer een pretpark voor volwassenen — lukte het ons niet om het lawaai in de buurt van de Korenmarkt te dimmen. Niettemin verstonden wij duidelijk wat Leni ons voor een zomervisie aanraadde : ‘Battles’ van Isabelle Tollenaere, ‘Behind the Redwood Curtain’ van Liesbeth De Ceulaer en ‘Violet’ van Bas Devos. 

Hier de uiteenzetting van Leni Huyghe zelf.

 

‘Battles’ is een film van Isabelle De Tollenaere. Ook in vredestijd klinken de echo’s van oorlog. ‘Battles’ kijkt met veel geduld en gevoel voor tragiek en komedie naar de sporen van strijd in het landschap. Een bunker in Albanië die als koeienstal gebruikt wordt door een gezin. Oude munitie die door het Belgische leger tot ontploffing wordt gebracht. Een legertje Russische naaisters dat opblaasbaar oorlogsmaterieel fabriceert. En een toeristische attractie in Letland waar mensen tijd in een militair trainingskamp kunnen kopen.
Sporen van strijd, die weer een plek krijgen in het alledaagse leven, maar ook iets vertellen over de absurde verhouding tussen die twee. De debuterende Vlaamse regisseur Isabelle Tollenaere voert je mee naar een schemerwereld waar heden en verleden, oorlog en spel, dreiging en onschuld samenvallen en observeert alles met evenveel rust en oog voor detail. Als vanzelf zie je in die decors schimmen uit het verleden verschijnen, maar ook zij weten er de weg niet meer.

‘Behind the Redwood Curtain’ van Liesbeth De Ceulaer.  Het Amerikaanse Redwood Forest in Californië is een besloten wereld die tot de verbeelding spreekt. Het woud is uniek in zijn soort en bevat torenhoge bomen die wel duizend jaar oud kunnen worden. Tegelijk geeft het onderdak aan verschillende gemeenschappen; het bos sluit de bewoners van de buitenwereld af. Hier zijn geen Walmarts of Starbucks te bespeuren, het landschap wordt gevormd door kleine dorpjes, grote bomen en letterlijk en figuurlijk een dikke mist. Maar de verstedelijking rukt genadeloos op en steeds meer bomen dreigen plaats te moeten maken voor bredere wegen en ronkende trucks.

Terwijl regisseur Bas Devos in zijn eigen Brussel zijn volgende langspeler ‘Ascension’ aan het voorbereiden is, draait zijn eerste langspeler ‘Violet’ momenteel in tal van Amerikaanse en Canadese steden.  Drie jaar nadat de film op het Filmfestival van Berlijn de grote prijs won in de Generation 14 Plus competitie. Beter te wachten op de juiste gelegenheid en dan een kans te geven aan een kleine, tedere film die mensen van over de hele wereld kan aangrijpen.  En dat ze niet onbewogen blijven, blijkt ook uit enkele van de ronduit uitbundige perscommentaren die ons via virtuele wegen bereikten.

Destijds was het Amerikaanse filmvakblad The Hollywood Reporter al ten zeerste onder de indruk van het camerawerk van Nicolas Karakatsanis en de veelgelaagde vertolking van de jonge hoofdrolspeler Cesar De Sutter en was dat andere toonaangevende Amerikaanse filmvakblad Variety mogelijks nog uitbundiger.  ‘Intens gestileerd, hoogst origineel en een ronduit hypnotiserende ervaring’, zo zei men toen.  En datzelfde Variety voegde er toen aan toe de film arthousebezoekers over de hele wereld kon verbluffen. En dat blijkt dus wel degelijk zo te zijn.

Zoals ook blijkt uit de volle vijf sterren en een lyrische en zeer goed geschreven recensie van Greg Klymkiv van The Film Corner uit Toronto. Een quotering die is voorbehouden aan wat op TFC als ‘classic’ bestempeld staat. :”Violet is vertelkunst in beelden op de meest krachtige en suggestieve manier,” is maar één van de quotes uit die lange lofrede.

Check Also

Thibaud Dooms over zijn hoofdrol in ‘Skunk’!

Niet alleen werd ‘Skunk’, met Thibaud Dooms in de hoofdrol, na de première op Filmfestival …