Vanavond zijn in de Square in Brussel — het vroegere Congressenpaleis — voor de 3de keer de Magritte’s van de Cinema uitgereikt, de tegenhangers van de Ensors.  De jury van de Magritte’s werd dit jaar voorgezeten door Yolande Moreau.  De genomineerden waren eerder bekendgemaakt. U kunt hier nog de lijst bekijken. De twee films die zich de winnaars van de avond mochten noemen waren ’A Perdre La Raison’ van Joachim Lafosse’, een Belgische film waarin heel wat Fransen te zien zijn, en ’L’Exercise de l’Etat’ van Pierre Schoeller, een Franse film waarin heel wat Belgen een belangrijk aandeel hebben.

De eerste prijzen waren voor de beloften van de toekomst. David Murgia, die we nog kennen uit ’Rundskop’, schitterde dit jaar in ’La Tête la Première’ en mocht de prijs van de ‚meilleur espoir masculin’ mee naar huis nemen.  De Magritte voor de vrouwelijke belofte van het jaar was voor Anne-Pascale Clairembourg voor haar vertolking in ’Mobile Home’. Ze mocht haar trofee ontvangen uit de handen van Thomas Doret.  Meteen daarna was het Lucas Belvaux die het podium mocht beklimmen.  Dat voor het scenario van zijn film ’38 Témoins’.  De prijs voor de mooiste beelden (D.O.P.) ging vervolgens naar Hichame Alaouie die inderdaad wel schitterend werk verrichtte in ’L’Hiver Dernier’ — al hadden wij ook wel graag Danny Elsen op het podium gezien voor zijn werk in ’Dead Man Talking’ —  terwijl Sophie Vercruysse de Magritte in ontvangst mocht nemen voor de beste montage, en dat voor haar knip-en plakwerk van de film ’A Perdre La Raison’.  Ludo Troch was in die categorie dan weer genomineerd voor zijn montage van ’38 Témoins’ en zou zeker ook niet misstaan hebben op het palmares van de Magritte’s. Tussendoor was er een ere-Magritte voor een legendarische figuur uit de filmwereld : Costa Gavras.  Naast zijn trofee kreeg hij ook nog een staande ovatie. Het was een andere levende legende, Salvatore Adamo, die de Magritte voor het beste geluid kwam overhandigen aan Olivier Hespel en Julie Brenta voor hun werk in ’L’Exercice de L’Etat’. In de categorie ‚’Beste Filmmuziek’ waren er twee kansen op drie dat we een woordje Nederlands zouden horen op het podium.  Arne Van Dongen was genomineerd voor zijn score van ’38 Témoins’, de Antwerpse mannen van Die Anarichistische Abendunterhaltung voor hun muziek in ’L’Hiver Dernier’.  Maar de prijs ging naar Coyote, Renaud Mayeur, François Petit en Michaël de Zanet voor de muziek die ze maakten voor de film ’Mobile Home’.  Bouli Lanners, vorig jaar nog de grote winnaar van de Magritte’s als regisseur van ’Les Géants’, mocht naar voor komen om een Magritte in ontvangst te nemen voor de beste mannelijke bijrol, voor zijn vertolking in ’De Rouille et d’Os’.  Dat de kledij opvallend was in de film ’Le Grand Soir’, dat zal je ons niet horen ontkennen. Florence Laforge hield er de prijs voor de beste kostuums aan over.  En met Alina Santos op het podium, die een prijs voor de beste decors mocht afhalen, was er meteen ook een bekroning voor ’Dead Man Talking’.

De voorzitter van de jury mocht nog eens het podium.  Niet als voorzitter.  Maar om de prijs van de beste actrice in een bijrol af te halen : Yolande Moreau voor haar rol in ’Camille Redouble’. Beste kortfilm was – lang geen verrassing – voor ’Le Cri du Homard’ van Nicolas Guiot. En wij weer vloeken toen de prijs voor de beste documentaire werd uitgereikt.  Niet voor ’Cinema Inch’Allah’ – wat logisch zou geweest zou geweest zijn, maar voor ’Le Thé ou L’Electricité’ van Jérôme Lemaire.  Waarmee het stilaan tijd werd voor de echte grote prijzen.  Zoals de prijs voor de beste regie.

A Perdre La Raison winnaar van de avond

En die prijs voor de beste regie ging zeer terecht naar de grote favoriet : Joachim Lafosse.  De man die verantwoordelijk is voor het zonder meer schitterende ’A Perdre La Raison’.  Waarna er eindelijk ook een man het podium op mocht die ook onze taal machtig is.  En wel om de prijs voor de beste co-productie in ontvangst te nemen.  Nog een regisseur die zijn vak kent : Nic Balthazar voor ’Tot Altijd’, eerder dit jaar ook al de grote winnaar van de Ensors.  Ook Emilie Dequenne is het intussen gewoon om prijzen in ontvangst te nemen. Maar nooit was een bekroning voor haar meer verdiend dan die voor de Magritte die ze overhandigd kreeg voor beste actrice voor haar vertolking in ’A Perdre La Raison’.  Waarmee de film van Joachim Lafosse zich als grote winnaar van de avond ontpopte.  Dequenne werd eerder in Cannes al bekroond voor haar vertolking.  Pierre Schoeller is een Franse regisseur, maar hij mocht ook het podium op. Want zijn film ’L’Exercise de L’Etat’ werd bekroond als beste buitenlandse co-productie.  Wij waren aan het duimen voor Matthias Schoenaerts die een serieuze kans maakte om twee jaar op rij tot beste acteur te worden verkozen, maar Schoeller werd meteen afgelost op het podium door Olivier Gourmet, de hoofdrolspeler uit dezelfde film, die de fel begeerde prijs voor de beste acteur in ontvangst mocht nemen.  Waarmee de stand ’A Perdre La Raison’ en ’L’Exercice de l’Etat’ meteen 3-3 was.  Maar in volle sprint naar de eindmeet was het uiteindelijk de film van Joachim Lafosse die zich tot winnaar van de avond mocht kronen, want zijn film werd uitgeroepen tot dé beste Franstalige Belgische film van het jaar.  Terecht, als u het ons vraagt.