Michael R. Roskam schets een verkeerde toekomst!

Michael R. Roskam zet zijn schouders onder de sensibiliseringscampagne die 11.11.11 lanceert naar aanleiding van de verkiezingen. Dat doet hij aan de hand van de kortfilm Een Verkeerde Toekomst, met Jan Decleir (Niet Schieten, Daens), Natali Broods (De Helaasheid der Dingen, Façades) en Romy Louise Lauwers (My First Highway, Het Leven is Vurrukkulluk) in de hoofdrollen. Het camerawerk werd opnieuw verzorgd door zijn trouwe bondgenoot Nicolas Karakatsanis (Rundskop, The Drop) .

Met de film Een Verkeerde Toekomst van Michael R. Roskam wil 11.11.11 inbreken in de hectiek van de laatste verkiezingsweken. Het klimaatthema mag dan naar de achtergrond zijn geschoven in het politieke debat, dat is het niet in de hoofden van vele burgers. En zeker niet in de realiteit. Het klimaat gaat op 27 mei niet afdruipen en in zijn schulp kruipen. Het klimaat is geen verkiezingsstunt. 11.11.11 maakt zich dan ook zorgen over het gebrek aan politieke daadkracht. Zo vlak voor de verkiezingen is de boodschap van Een Verkeerde Toekomst niet mis te verstaan. Want de keuzes die kiezers en politici op 26 mei en daarna (niet) maken, zullen we met zijn allen voelen.

Welke erfenis willen onze politici nalaten? Dat is de grote vraag die 11.11.11 en Roskam in de film stellen. De klimaatverandering slaat nu al hard toe, vooral in ontwikkelingslanden. Dat is geen doemdenken, maar de realiteit. 11.11.11 roept politici op om moed te tonen. Om niet terug te plooien binnen de eigen grenzen, maar voluit te kiezen voor internationale samenwerking en solidariteit. En om op lange termijn te durven denken. Dat is niet alleen nodig voor het klimaat, maar ook voor het aanpakken van armoede, ongelijkheid, migratie en mensenrechten.

Michael R. Roskam: Toen Absoluut Agency, die de sensibiliseringscampagne voor 11.11.11 bedacht, mij vroeg of ik als onderdeel daarvan een kortfilm wilde maken, was ik gecharmeerd. Mede omdat ik werd uitgedaagd om na te denken over aan welke kant ik precies sta. Instinctief wist ik dat er iets schort aan het klimaat en vond ik de wetenschappers die ons voor de klimaatsverandering waarschuwen geloofwaardig klinken. Maar beweren dat ik een klimaatactivist was of ben, is iets te kort door de bocht. Toch besef ik dat het stilaan tijd wordt dat we met zijn allen een duidelijke stelling innemen.
Wat mij frustreerde is de tegenstelling van het grote gelijk, die wordt gecreëerd door de klimaatactivisten enerzijds en de realisten anderzijds. Daarom ging ik de zaak andersom bekijken. Aan welke zijde wil ik staan als een van beide partijen ongelijk krijgt? Wat als we de klimaatproblematiek behandelen als een chronische longontsteking, zoals de klimaatactivisten beweren, terwijl het inderdaad slechts een banaal griepje is, zoals de realisten beweren? Wat hebben we dan? Te veel windmolens, te veel zuivere lucht? Dan wordt snel duidelijk dat in het andere geval, als we allemaal blijven beweren dat het maar een griepje is en het als dusdanig behandelen, de chronische longontsteking evolueert naar een terminale kanker.
Op basis van die redenering besloot ik deze sensibiliseringscampagne te steunen. De film Een Verkeerde Toekomst is mijn manier om de gevolgen van de klimaatproblematiek te tonen. Dat wilde ik niet doen via typische apocalyptische doomsday-toestanden. Dat laat ik liever aan de verbeelding van de kijker over. Wel wilde ik de aandacht vestigen op hoe spijt zich manifesteert en nog het meest bij die mensen die het verschil hadden kunnen maken.
Bij het schrijven van het scenario heb ik me zonder enige reserve laten inspireren door de werkelijkheid. Maar om te zeggen dat ik een allegorische vertelling heb gemaakt tussen de figuur Bart De Wever en de dochterfiguur Anuna De Wever, is niet doelbewust. Net zoals het feit dat er in de film sprake is van een tweeling op toeval berust. Het is simpelweg een feit dat jongeren om de zoveel tijd ouderen op het verzaken van hun plichten gaan wijzen. Dat heb ik willen tonen. En stiekem hoop ik dat alle politici die naar deze film kijken, zich zullen afvragen of ze zich niet laten verblinden door de retoriek die ze voeren om hun gelijk te onderstrepen. Of ze ook bereid zijn om de mislukking ervan te dragen. Of dat de prijs is die ze in de toekomst willen betalen voor een overwinning vandaag.

Met de film film lanceert 11.11.11 zijn politieke boodschap in het kader van de federale, regionale en Europese verkiezingen van 26 mei. Het verleden toont dat investeren in internationale samenwerking én solidariteit loont. Op 20 jaar tijd halveerde de extreme armoede wereldwijd. Vandaag geniet 90% van de meisjes basisonderwijs, de toegang tot elektriciteit steeg en enkele gaten in het fiscaal systeem werden gedicht. De millenniumdoelstellingen, mensenrechtenverdragen en onderhandelingen binnen de EU en VN waren hiervoor cruciaal. Maar er zijn vandaag uiteraard nog veel uitdagingen. Het is onaanvaardbaar dat nog steeds 1 op 10 personen in extreme armoede leeft, waarvan de helft in Sub-Sahara-Afrika. Ook in België steeg het armoederisico tot 16%. Er zijn 68,5 miljoen vluchtelingen wereldwijd en door de klimaatverandering zal dit aantal alleen maar toenemen.

11.11.11 is ervan overtuigd dat we énkel door op lange termijn te denken én door de mens en planeet centraal te stellen tot duurzame oplossingen komen. Want we mogen niemand achterlaten. Dat is het engagement dat beleidsmakers in 2015 zijn aangegaan met de goedkeuring van de Sustainable Development Goals onder Agenda 2030. De tijd dringt: Nog twee legislaturen en de deadline van 2030 is bereikt!