Cinevox Le cinéma vu par les belges
Jean-Michel Balthazar is momenteel te zien in een bijrol in ‘Welp’. Hij speelt een flik op een brommertje. En ook in de films van de gebroeders Dardenne zie je hem wel eens in een bijrol. Maar in de nieuwste van David Lambert (‘Hors la loi’) speelt hij een hoofdrol : een bakker die een Argentijnse escortboy laat overvliegen om hem in zijn bakkerij en in zijn bed aan het werk te zetten. Maar als de jongen verliefd wordt op het verkoopstertje van de bakkerij, ontstaat een bizarre driehoeksrelatie. Die jongen wordt gespeeld door de Argentijnse acteur Nahuel Pérez Biscayart, die op het gerenommeerde festival van Karlovy Vary intussen al met een acteursprijs aan de haal ging.
Stagiaire Emma De Vleeschauwer had op het Filmfest Gent een gesprek met Ze hadden al enkele interviews achter de rug, hadden alles dus al een paar keer moeten vertellen. Maar ze vonden het helemaal niet erg om nog even bij mij te komen zitten. “We zullen nu alles anders vertellen”, zeiden ze lacherig. Deze twee mannen waren vooral blij om elkaar terug te zien.
Zijn jullie al in Gent geweest ?
JM: “Ik heb twee jaar in de zeevaart gewerkt toen ik jong was, bij een zeemacht uit Zeebrugge. En wanneer mijn fregat een defect had kwamen we naar Gentbrugge. Ik heb hier eens drie maanden aangemeerd gelegen. Dus ik ken Gent wel een beetje. En de Gentse Feesten in de zomer zijn super.”
En was jij al in Gent, of in België, Nahuel?
N: “Het is de eerste keer dat ik in Gent ben, maar mijn derde keer in België. De eerste keer was ik hier met familie, dan voor het draaien van de film, en nu ben ik hier terug.”
JM: “Dat wist ik nog niet. Kijk, dat is alvast iets nieuws.”
N: “Mijn familie leefde een vrij eenvoudig leven, maar elk jaar gingen we met het geld dat we gespaard hadden ergens naartoe. Zo’n beetje een hippie-trip, kamperen en rondtrekken met de auto, maar dan wel in Europa. En zo hebben we eens een reis gemaakt die begon in het Duitse Marburg. Daarna hebben we Nederland aangedaan, Brugge – we zijn niet langs Gent gepasseerd, sorry – Brussel, Italië. We zijn dus zoals de Japanners van Brugge naar Italië gereisd.”
Hoe was het om deze film te maken? Welk gevoel houden jullie er nu aan over?
JM: “Toen het draaien gedaan was voelde ik veel emotie, want ik had toch een belangrijk moment uit mijn leven gedeeld, uit mijn carrière, en ook als mens. En ik wist dat ik die mensen plots moest verlaten en zeggen “tot op de première”. Dat doet toch altijd een beetje raar. En dan zie je elkaar een jaar later opeens terug, in dit geval was dat op het filmfestival van Karlovy Vary, in Tsjechië, en herontdek je alles ook op groot scherm. Tijdens de montage is bijvoorbeeld een scène behouden waarbij je je niet zo goed voelde, maar die wel goed was voor de film of waarin je tegenspeler beter was. Of je herontdekt scènes die je je niet meer herinnerde. Je ziet wat David heeft overgehouden, en dat het goed is. En het is een plezier om de heer terug te zien die hier naast mij zit.”
N: “Voor mij was het een levenservaring en ik had het ook moeilijk toen het voorbij was. Soms gaat het draaien van films zeer goed, soms voelt het achteraf alsof er nooit iets gebeurd is, emotioneel gezien. Maar deze film was heel pakkend, heel ontroerend. Na elke draaidag voelde ik dat er iets magisch was gebeurd, als was het maar een klein moment van creativiteit, van iets dat aan ons ontsnapt. Dat doet veel. Het is voor die momenten dat we spelen.”
Komt dat ook doordat deze film zo intiem is?
N: “Ja, maar ook bij een heel intieme film kan het draaien slecht verlopen, als de omstandigheden, de regisseur, de ploeg niet aan elkaar hangt.”
JM: “Raar genoeg is het vaak bij een heel intieme, emotionele film dat de sfeer bij het draaien positief is. Het is natuurlijk ook dankzij David dat de sfeer zo gemoedelijk is. Terwijl je een komedie kan draaien in een heel gespannen sfeer. Hier was de sfeer heel ontspannen. Het voelde niet aan als naar je werk gaan.”
N: “Ja, elke dag was een kleine uitdaging. We wisten niet wat er ging gebeuren. De sfeer was hartverwarmend. En dus was het afzien wanneer het draaien afgelopen was. Ik kon me niet voorstellen dat ik nooit meer dat personage zou spelen.”
Was het in het begin niet moeilijk om zulke intieme scènes te spelen? De beginscène is bijvoorbeeld erg expliciet.
N: Er is altijd de energie van cinema. Alles is gekadreerd, er wordt zorgzaam omgegaan met zulke scènes. En dus voelde ik me telkens zeer welkom om te spelen en om mezelf bloot te geven. Het ergste is wanneer je bereid bent om te spelen, maar dat voor een filmmaker die niet van je houdt. Dat is niet het geval met David, die er erg van houdt om met acteurs, met ons, te werken. Zo voelden we ons altijd klaar om te spelen.”
JM: “En niet alleen David, maar ook de hele ploeg. Tijdens de scènes waarover u spreekt was de ploeg erg beperkt. Het was niet voyeuristisch, misschien voelden ze zich zelfs ongemakkelijker dan wij. We deden het samen, het was niet zij aan de ene kant en wij aan de andere. We hebben geen moeilijkheden ondervonden.”
David Lambert heeft er niet zoveel tijd in moeten steken om jullie te overtuigen om mee te werken aan zijn film?
JM: “David en ik kenden elkaar al enkele jaren. We hebben elkaar ontmoet op het theater, waar hij videast (EDV: een cineast die gebruikt maakt van videobeelden) was voor het stuk ‘Faust’ van Marlowe. Daarna hebben we samengewerkt voor zijn kortfilm ‘Vivre encore un peu’, waarin ik bakker was in dezelfde bakkerij in Hermalle. Ik denk dat er een wederzijdse waardering is en dus vinden we elkaar graag terug wanneer de gelegenheid er is.”
N: “Ik kende David dan weer niet. Ik heb hem leren kennen via een castingbureau in Argentinië, waar ze een Argentijn zochten die het personage Lucas kon vertolken. En dan waren we toevallig allebei op het filmfestival van Cannes. Daar hebben we twee, drie dagen de tijd genomen om rond het script te werken. En we bleken elkaar goed te verstaan.”
Nahuel, gaat u in de toekomst nog in Europese films meespelen?
“Ja, maar die films liggen nog niet 100% vast, want er wordt nog financiering gezocht, zoals altijd.”
En ook projecten in Argentinië?
“Er zijn Argentijnse projecten, en ook een Frans-Argentijnse film.”
Nahuel, wat vind je van het “nomadenleven” dat je leidt?
N: “Als de projecten elkaar te snel opvolgen wordt het wat vermoeiend. Maar wat zou ik anders doen? Heel mijn leven in dezelfde stad blijven? Dat is niks voor mij op dit moment. Films maken is het beste excuus, de beste motivatie om te reizen. Je beleeft plaatsen op een manier die je niet kan beleven wanneer je gewoon op reis bent.”
En heeft u tussen twee films door momenten om even niks te doen?
N:” Ik ben onlangs zes weken naar Griekenland geweest, om niks te doen, om te kamperen op het strand, te lezen, te zonnen. Maar het was zes jaar of meer geleden dat ik zoiets gedaan had. Want ik ben zo gewoon om te reizen dat ik meestal geen vakantie neem om op reis te gaan. Maar nu had ik niks te doen en ben ik vertrokken, om te lezen, te zonnen …”
JM: “En om tomaten te eten.”
N: “En om heerlijke tomaten en komkommers te eten. Ik gebruik mijn vrije tijd altijd om dingen te doen waar ik tijdens het draaien geen tijd voor heb: studeren, lezen, een nieuwe taal leren, en om dicht bij de natuur te zijn, dat is het belangrijkste.”
Hoelang heb je erover gedaan om zo goed Frans te leren spreken?
N: Ik heb het drie, vier jaar geleden geleerd, toen ik in een Franstalige film speelde maar nog geen Frans kende. Na die film was ik er een beetje mee weg en besloot ik nog drie maanden in Parijs te blijven voor een intensieve cursus. En daarna ben ik blijven oefenen door films te maken. En zo heb ik van Jean-Michel nu weer heel wat woorden geleerd.”
Zie ook :
– Patrick Duynslaegher over ‘Je suis à toi’
