Om de toekomst van de Belgische Film te zien moet je naar Het internationaal Kortfilmfestival van Leuven (van 29 november tot 7 december 2013)

november 29, 2013 Festivals, Nieuws

Winnen in Leuven moet je niet doen voor een ontmoeting met Louis Tobback. De man stamt nog uit de tijd van de zwart-witfilms. Nee, de hoofdvogel op het festival vliegt je meteen de oceaan over. Winnen betekent dat je film op de shortlist voor de Oscarnominaties belandt. Sinds het festival de pretentie heeft om zich ‘international’ te noemen in plaats van ‘Leuven Kort’, draagt het met trots een nieuw epitethon : Oscarqualifying festival. Een kleintje kan soms ver schieten. De ene dag sta je nog met een Stella in Leuven, de volgende met de sterren in Los Angeles.

Actrice Maaike Neuville zal er ook bij zijn met een zelf gemaakte kortfilm in Leuven. Het is haar tweede al. De eerste was ‘Terug Weg’. En nu is ze terug van weggeweest. Als regisseur. Tegenwoordig ben je zo rap weg uit de aandacht dat je wellicht ook rap weer bent.

Maaike op de set van ‚Goltzius and the Pelican Company’ van Peter Greenaway

Haar nieuwe heet ‘Sonnet 81’ en gaat over vergankelijkheid. Wellicht een film vol mooie gedachten. Want Maaike is zo iemand die denkt. Dat voel je. En dat weet ik. Ze schrijft haar gedachten ook op. Om ze te ordenen, zegt ze. Het moet zijn dat het er veel zijn, anders zou ze ze niet moeten ordenen. Ze schrijft ook gedichten. Waarom weet ik niet. Maar het zegt wel dat haar radertjes blijven draaien. Ze wandelt vaak, heeft ze me ooit verteld en op haar wandelingen neemt ze foto’s. Veruiterlijkingen van wat er in haar hoofd zit, zo zegt ze. Het is ook zo dat ik weet dat er veel in haar hoofd zit. En daarom verwacht ik ook veel van haar kortfilm. Ik weet niet of ze er zelf in meespeelt. Hopelijk. Het is lang geleden dat ik haar nog heb zien acteren. Al van ‘Clan’. Tijd voor een comeback. Dat ze weer terug is. Van nooit weg geweest.

Als ik het programma van het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven bekijk, dan valt het me op dat er eigenlijk wel veel gevestigde acteurs zijn die in kortfilms meespelen. Het zijn wel altijd dezelfde namen : Sam Louwyck, Wim Willaert, Jeroen Perceval, Geert Van Rampelberg, Natali Broods, Wouter Hendrickx… Voor het geld moeten ze het alleszins niet doen. Ze doen het omdat ze het niet kunnen laten, omdat de goesting gewoon te groot is. En omdat je best kwistig mag zijn met je talent. Dat is zo mooi aan de kortfilm, dat het een kunst is van en met mensen die popelen van de goesting. En die vooral niet kortzichtig zijn. Vandaar dat je van velen onder hen nog lang en veel zult horen. Eigenlijk moet iedereen die wil weten hoe de toekomst van de film eruitziet dezer dagen naar Leuven. Want je weet wat ze zeggen : de korte van vandaag, is de lange van morgen.

LEUVEN IS EEN TRENDSETTER

Let er maar eens op als je de komende week in Leuven bent. Je zult er trends ontwaren. Was het je bijvoorbeeld al opgevallen dat de nieuwe Belgische films alsmaar vaker in kleur zijn? De acteurs hebben al eens een tintje of de regisseurs hebben een vreemde achternaam : Adil El Arbi, Bilall Fallah, Roman Klochkov, en noem maar op. Nauwelijks een paar jaar geleden sleepten Adil en Bilall met hun kortfilm ‘Broeders’ de publieksprijs in de wacht, en intussen hebben ze met minder dan geen geld een tv-serie gedraaid voor ‘Acht’, met en over mensen die we geen allochtoon meer mogen noemen, en ze blikten met een budget van twee keer niets ook een langspeelfilm in. ‘Image’ zal die heten. Over het verkeerde beeld dat we van migranten hebben. Ze weken zoveel enthousiasme los bij crews en acteurs dat iedereen graag voor een habbekrats voor hen werkt. Het zijn mannen die je wil zien slagen. Net als Bülent Öztürk. Hij won eerder dit jaar een echte grote prijs op het Festival van Venetië met zijn ‘Houses with Small Windows’. Terwijl de Antwerpse Koerd bij zijn aankomst in onze contreien niet eens wist dat bewegende beelden op grote schermen konden worden geprojecteerd. De meest bekroonde Vlaamse kortfilms zijn gemaakt door Sahim Omar Kalifa, die al blij was dat hij een cursus boekhouden kon volgen toen hij aan zijn Vlaamse leven begon. Hij is dit jaar artist in focus in Leuven en presenteert er zijn nieuwe film ‘Bad Hunter’. En onthou de naam van de Albanees-Vlaamse Arber Alaij ook al maar. Hij acteert en regisseert. Loopt over van het talent. Kader Balci begint binnenkort aan zijn tweede langspeelfilm na ‘Turquaze’. En in Wallonië zijn Ismael Saïdi en Nabil Ben Yadir intussen vaste waarden. Die laatste was nog in de waan dat Truffaut een soort chocolade was toen hij ‘Les Barons’ maakte. Intussen draaide hij in Frankrijk ‘La Marche’ met een budget van 11 miljoen Euro. Zijn volgende zal grotendeels in het Vlaams zijn en zal gaan over wat hij zelf het D-gevaar noemt : Dewever, Dedecker en Dalrymple. Met Decleir in de hoofdrol. Al die Belgen met exotische namen, ze zijn voor de film in ons land wat Fellaini, Witsel en Kompany een jaar of tien geleden waren voor het voetbal in ons land : de toekomst. Het mag dan goed gaan met de Vlaamse film, een beetje extra kleur, het kan nooit kwaad.