Met Wim Willaert op de set van ’Je suis mort, mais j’ai des amis’

Als een bende oude maten die al jaren muziek spelen op een gegeven moment de kans krijgen om uit hun kelder te kruipen en enkele concerten in Los Angeles te gaan spelen, lijkt een levensdroom in vervulling te gaan.  Maar het enthousiasme wordt meteen getemperd.  De drummer van de groep vindt zichzelf te oud om aan de andere kant van de wereld nog een beetje de rocker te gaan uithangen. Er moet dus naar vervanging gezocht geworden.  En dan moet de grootste tegenslag nog komen.  Aan de vooravond van hun vertrek valt de zanger dood.  Wat een tweede leven voor de groep had kunnen zijn, lijkt op het einde.  En dat is nog maar het begin van de film.

De grote consternatie volgt.  Wanneer de vier muzikanten vernemen dat hun copain, die jarenlang hun band aanvoerde getrouwd was met een homo die militair was.  Een grote schok.  Ze zijn nu wel heel open van geest, maar een militair, komaan!

Wanneer de militair in kwestie beslist om de groep te vergezellen om de as van de overleden uit te strooien in Los Angeles, is de domper op de feestvreugde nog sterker. En dat is nog maar het begin van het verhaal.

Philippe Pierquin, onze Franstalige collega, heeft het scenario al helemaal gelezen en hij is helemaal ingepakt.  “Het ruikt naar bier, zweet, het is geestig en ontroerend en vooral, het ontwijkt de platgetreden paden.”

Wim Willaert [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
Nog volgens Pierquin laten de opnamen, die onlangs in de buurt van Luik van start zijn gegaan, al het beste vermoeden. Bouli Lanners en Wim Willaert, voor wie de rollen zijn geschreven, amuseren zich alsof ze twee jongetjes die zijn losgelaten in Walibi. Willaert had het ons ook al gezegd : ”Bouli Lanners voelt aan als een broer van wie ik al die jaren niet wist dat hij bestond. We zijn wij twee handen op één buik.” En die indruk maken ze ook op Pierquin : ”Het is mooi om te zien hoe ze met elkaar opschieten. Ze hebben hetzelfde profiel, dezelfde humor, en ze kijken met dezelfde afstand — lees ’wantrouwen’ — tegen de wereld van de volwassenen aan. Zonder het nog te hebben over hun fysieke verschijning : weelderige baard en wapperende haren. Ja, we de Belgische ZZ Top gevonden, met een kleine ongebaarde noot achter de drums, in de persoon van Eddy Leduc, een jonge Franse acteur die hiermee zijn carrière meteen de nodige weerklank zal kunnen geven.”

Wim Willaert en Eddy Leduc [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
De rol van de militair die de pret deels komt bederven wordt ingevuld door een andere Franse acteur : Serge Riaboukine. En wie daar ook aan te treffen is op de set, is Mourade Zeguendi, tegenwoordig vaker aan het werk in Vlaamse dan in Franstalige films. Hij zat onder andere samen met Wim Willaert in ’Offline’.

Bouli Lanners, Wim Willaert en Mourade Zeguendi

 

De gebroeders Malandrin [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
Het is de tweede langspeelfilm die de broers Guillaume en Stéphane Malandrin samen regisseren. Hun eerste was ’Où est la main de l’homme sans tête’, een film waarin Bouli Lanners ook al meespeelde, naast Cécile de France en Jan Hammenecker. Guillaume regisseerde in 2006 ook al ’Ca m’est égale si demain n’arrive pas’, waar Stéphane het scenario had helpen schrijven. Hun nieuwste hebben ze samen geschreven en regisseren ze weer samen.

Bouli Lanners [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
Voor deze rockodyssée hebben ze steun gevonden bij Versus Production, de firma die dit jaar de productie doet van nog wel enkele prestigeprojecten. Zo waren ze de voorbije maanden in Marokko aan de slag om er de nieuwste van Joachim Lafosse in te blikken, en Bouli Lanners is zijn vierde film aan het voorbereiden, die hij zal regisseren : een moderne western.

Wim Willaert en Eddy Leduc [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
Bouli Lanners [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
De gebroeders Malandrin [Photo : © Kaos Films/ Cinevox 2014]
 

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …