Cinevox Le cinéma vu par les belges
Lucas Belvaux, oudere broer van één van de jong gestorven acteur en regisseur Rémy Belvaux (één van de regisseurs van ’C’est arrivé près de chez vous’), was zelf ook acteur voor hij films begon te regisseren. De eerste film die hij in de jaren ’90 regisseerde, waren nog lichter van toon, maar vanaf 2003 zijn befaamde trilogie (’Un couple épatant’, ’Cavale’, ’Après la vie’) was het duidelijk dat hij hogere ambities had. Dat hij films wou maken die iets te zeggen hadden. Er volgden films als ’Rapt’ en ’38 témoins’. Films die allemaal meer wilden dan ons als kijker zomaar wat verstrooiing te bieden. Zijn nieuwste, ’Pas son genre’, lijkt op het eerste gezicht een ongewoon lichtgewicht naar zijn doen. Maar schijn bedriegt. O, and by the way, Emilie Dequenne is weer formidabel.
In zijn film heeft hij het over een professor filosofie (Loic Corbery) die nadat we hem in de opening van de film met zijn partner hebben zien breken, overgeplaatst wordt van Parijs naar Arras. Daar moet hij les geven aan leerlingen die beneden zijn niveau staan. Gelukkig heeft hij nog zijn publicaties waarin hij onder meer zijn theorieën over het liefdesleven kwijt kan. Hij gelooft niet in de ware liefde. Een man die zich wil ontwikkelen, moet evolueren en iedere relatie is slechts tijdelijk. Wanneer hij begint op te trekken met een kapstertje dat op alle vlakken zijn tegengestelde is, maakt hij zich dan ook weinig illusies. Alles is tijdelijk. Maar zij denkt er anders over. Ze heeft een zoontje en wil niet meer aan relatie beginnen die maar tijdelijk is.
Emilie Dequenne is wat ons betreft de wereldkampioene acteren
Emilie Dequenne zet in de gedaante van het kapstertje een zorgeloos dametje neer wiens gedachten even diep gaan als een hoovercraft. Ze houdt van stationsromannetjes en van de films van Jennifer Aniston. En soms denk je dat ’Pas son genre’ ook niet meer is dan zo’n licht komedietje waarin Aniston de hoofdrol had kunnen spelen. Maar dat had niet gekund. Aniston kan niet tippen aan Dequenne. Weinigen kunnen dat. Niemand misschien. De actrice die op jonge leeftijd er nog van verdacht werd gewoon zichzelf te spelen toen ze voor haar vertolking in ’Rosetta’ de prijs voor de beste actrice won in Cannes, blijkt na jaren werk in tal van films in Frankrijk en menig theaterstuk uitgegroeid tot zo’n schitterend actrice dat we eenvoudigweg niet zien welke film ze niet zou aankunnen. Ze was al verbluffend in ’A Perdre La Raison’ van Joachim Lafosse, en al laat ’Pas son genre’ haar veel minder kans om hier een bravourevertolking neer te zetten, het is in de kleine details dat het dit keer zit. Ze vindt een menselijkheid in Jennifer die weinig anderen zo mooi, zo geloofwaardig hadden kunnen uitbeelden. Voor ons is ze de wereldkamioen acteren.
