Reinhilde Decleir topambassadeur voor het klimaat!

Sinds kort is Reinhilde Decleir topambassadeur voor het klimaat. Voor het goede doel besloot ze onlangs haar schouders te steken onder Grootouders voor het klimaat. Deze beweging vraagt aandacht voor de klimaatsverandering en het verlies van biodiversiteit. Ook in vele andere landen is zo’n beweging actief, en daar werken ze nauw mee samen. Een pluspunt, aangezien ze zich bekommeren om een planetair probleem. Omdat het aantal ouderen steeds groter wordt, willen ze dat het beleid rekening houdt met hun geïnformeerde mening. Want zij baren zich zorgen over de gevolgen van de klimaatverandering voor de toekomstige generaties. Andere topambassadeurs zijn onder meer Jan Hautekiet, Kristien Hemmerechts en Jean-Paul Van Bendegem.

Waarom besloot je topambassadeur te worden?
Als kind zwom ik in de vaart. We picknickten in het bos of aan de rand van een watervlakte. Er zwommen vissen tussen waterlelies en moerasplanten. In beekjes konden we zorgeloos pootjebaden. We vingen er om ter meest dikkoppen en we jaagden op meikevers. Zonder televisie, computer, gsm en iPad volgden we de dans der seizoenen, die toen nog seizoenen waren. De winters waren meedogenloos, met breugheliaanse sneeuwtapijten en bevroren sterren op de ruiten. De lente geurde heerlijk groen en deed ons verlangen naar zwoele zomerdagen. Af en toe bracht een onweer koelte en werden we vergast op de heerlijkste geuren. Ten slotte volgde het kleurrijke afscheid van al die zomerse weelde, de herfst. Wat verlang ik soms naar die tijden. Misschien waren er toen al tekenen van verval, helaas.

Wat me nu zo verwondert, is dat veel mensen de natuur niet kennen. In paniek slaan van gras, niet weten waar de melk vandaan komt. En zich daarom waarschijnlijk weinig bekommeren om het klimaatgebeuren.

Ik droom dat onze klein-klein-kleinkinderen mogen leven in peis en vree. Ver van een wereld vol drukte, rook en stank, geweld en doodslag. Een wereld die niet ten onder is gegaan aan deze steeds matelozere vervuiling.

Mijn nostalgische herinneringen doen me beseffen hoe wonderlijk deze wereld kan zijn. Daarom besloot ik topambassadeur van de Grootouders voor het klimaat te worden. Voortaan ben ik de ‘Moemoe’ voor het klimaat, zeg maar.

Om het met L.P. Boon te zeggen: ‘Schop de mensen een ‘klimaat’-geweten!’