Kristof Hoornaert en zijn overpeinzingen bij de overgang (2016 – 2017)

Altijd een eigenzinnig figuur geweest, die Kristof Hoornaert.  Hield zich ver weg van de drukte van het filmleven, daar in het verre Oostende, waar hij gewoon als arbeider aan de slag ging om na de werkuren te kunnen doen wat hij het liefste doet : films maken.  Hij pakte uit met drie kortfilms, die anders waren, maar alle drie intrigerend en contemplatief.  En iedere keer kreeg hij straffe acteurs te pakken.  Omdat hij ook de acteurs weet te intrigeren.  Zijn films legden een mooi parcours af.  En nu vond hij ook een producent die het aandurfde om met hem een langspeler te maken.  Die krijgen we in 2017 te zien.  En het weinige dat we er nu al over weten, volstaat al om ons te laten popelen.

 

1) Was 2016 een goed filmjaar voor u en voor de Belgische film en waarom of waarom niet? (hoogtepunten, laagtepunten…)

In 2016 heb ik eindelijk mijn langverwachte langspeelfilm ‘Resurrection’ kunnen draaien. Het scenario dateert al van 2003 en heeft een lange weg afgelegd doorheen al die jaren. Het project werd verschillende keren ingediend bij het VAF. Is enkele jaren in ontwikkeling geweest bij Minds Meet, heeft daarna een paar jaar stil gelegen, om dan uiteindelijk in 2013 terecht te komen bij Fobic Films, waar producenten Mariano Vanhoof en Geoffrey Enthoven me de volle steun en het vertrouwen hebben gegeven om deze artistieke film eindelijk te kunnen realiseren. Ondertussen heb ik al die tijd als arbeider gewerkt in fabrieken en heb ik tussendoor 3 kortfilms gemaakt (‘Kaïn’, ‘The Fall’, ‘Empire’), met uiteindelijk als doel deze langspeler ooit te kunnen maken. Je kan dus wel spreken van een passieproject. Eigenlijk is het een mirakel dat deze film er uiteindelijk toch gekomen is. Ik kon rekenen op een fantastische cast en crew. Een meesterlijke Johan Leysen, een Gilles De Schryver zoals we die nog nooit hebben gezien en ook een heel overtuigende Kris Cuppens en Thomas Ryckewaert. De Litouwse Director of Photography Rimvydas Leipus (‘Khadak’, ‘N – The Madness of Reason’) heeft prachtige indrukwekkende beelden geschoten. Straf decor ook van Kurt Rigolle. Ook veel bijgeleerd van editor David Verdurme: een man met groot inzicht. En finaal was er de subtiele zoektocht naar de juiste geluidservaring met Raf Enckels. Dus met het uiteindelijke realiseren van ‘Resurrection’ was 2016 wel een topjaar voor me.

 

2) Wat zijn uw filmplannen voor 2017?

Ik ben vooral benieuwd wat ‘Resurrection’ zal doen in 2017. Voor de rest wil ik schrijven aan een nieuw scenario. Een eerste uitgeschreven versie ligt ook al sinds 2005 in de lade

3) Wie waren voor u de figuren van het jaar op filmvlak (Vlaanderen, België…)? (dat kunnen acteurs, producers, regisseurs, scenaristen, D.O.P’s, gaffers of om het even wie zijn uit de filmwereld)
Figuren van 2016 waren ongetwijfeld Pieter-Jan De Pue met ‘The Land of the Enlightened’, Fien Troch en Nico Leunen met de beste Vlaamse film ooit ‘Home’ en Peter Brosens en Jessica Woodworth met ‘King of the Belgians’. Ook straf dat Bavo Defurne met ‘Souvenir’ Isabelle Huppert heeft kunnen strikken.

 

4) Wie worden voor u de figuren van volgend jaar? Wie moeten we in de gaten houden?

Ik verwacht vooral grootse dingen van Sahim Omar Kalifa met ‘Zagros’ en Gilles Coulier met ‘Cargo’.

5) Welke vraag zou u zelf gesteld willen krijgen aan het eind van 2016 en/of het begin van 2017 en wat zou u er op antwoorden?
Vraag:
Wat zou je willen anders zien in het Vlaamse filmlandschap?
Antwoord:
Dat er meer of andere distributiemiddelen zouden zijn voor arthousefilms. Kijk maar naar ‘King of The Belgians’ die geen distributeur vond of ‘Le passé devant nous’? Waarom vinden die films geen distributeur in Vlaanderen?

We moeten de mensen laten weten dat die films bestaan en we moeten een manier vinden om het publiek opnieuw in de cinema krijgen. Veel van die films hebben gewoon de middelen niet om promotie te voeren en zijn dus niet gekend bij het publiek. De realiteit is ook dat het aanbod, zelfs in de arthousebioscoop, steeds commerciëler aan het worden is en dat distributeurs afhaken omdat het publiek niet komt. Toch geloof ik sterk dat er een groot publiek van jongeren en ouderen op hun honger zitten om een andere soort film te zien in Vlaanderen. Daarom is promotie van levensbelang. Als mensen niet weten dat deze films bestaan gaan ze er ook niet naar gaan kijken. En als die films al helemaal geen distributeur hebben, dan is het aanbod er zelfs niet.

Tegelijk is er ook geen echte filmeducatie meer in het secundair onderwijs. Veel 50-plussers met wie ik spreek weten, tot mijn grote verbazing, wel degelijk nog wie Pasolini en Bergman zijn. De nieuwe generatie kent voornamelijk Amerikaanse films. Dus meer promotie, educatie en screeningsmogelijkheden graag voor arthousefilms, zodat film terug meer kan zijn dan entertainment alleen en er terug een rijkere filmcultuur in Vlaanderen kan groeien.

6) Is er een vraag die je aan iemand uit de Vlaamse filmwereld gesteld zou willen zien? Zo ja, welke?

Geen vragen momenteel.

 

Zie ook : 

 

Anderen die onze nieuwjaarsvraagjes beantwoord hebben