Cinevox Le cinéma vu par les belges
Brugge 16 april 2013 – De hoogste toppen zijn niet hoog genoeg voor Gilles Coulier. Zijn kortfilm ‘Mont Blanc’ tilt hem nog een stuk hoger dan hij in korte tijd al geklommen was. Gilles Coulier werd vanmorgen, 16 april, door een vrouw van het Festival van Cannes, uit bed gebeld met de mededeling dat zijn ‘Mont Blanc’ geselecteerd is voor de officiële competitie van het Filmfestival van Cannes. Het is niet de eerste keer dat de jonge filmmaker uit Jabbeke zijn opwachting maakt in Cannes. Voor zijn eerste film, ‘Ijsland’, was hij al geselecteerd voor de Cinéfondation, de studentencompetitie op ’s werelds meest befaamde festival. Maar toen stond hij nog zelf in voor de productie. Dit keer kan hij rekenen op Dirk Impens van Menuet, de producent van Felix Van Groeningen, en een man die alle in en uit’s zeer goed kent in Cannes. Hij fietste zelfs ooit in zijn bloot gat over de Croisette.
‘Mont Blanc’ ging vorig jaar in wereldpremière op het Festival van Oostende, waar de film op de openingsavond voor de aanloop zorgde naar ‘Little Black Spiders’ van Patrice Toye. “‘Mont Blanc’ vertelt het verhaal van een zoon en zijn bejaarde vader die een laatste reis maken naar de Alpen,” vertelde Coulier ons toen. Maar hij voegde er meteen aan toe : “Het is altijd moeilijk om met de kleine verhalen die ik vertel veel informatie weg te geven in de synopsis. Daarom hou ik het graag kort.” Na enig aandringen geeft hij graag toe dat de thema’s ‘roots’ en ‘identiteit’ in zijn werk blijven terugkeren.
Als het over de synopsis van zijn film gaat, houdt hij het graag kort, maar leidt daar vooral niet uit af dat Coulier een man van weinig woorden is. Wel integendeel. Na de vertoning in Oostende haalden we hem al voor de camera. Het filmpje kan je HIER bekijken. Of via de link onderaan.
Jean-Pierre Lauwers en Wim Willaert
In ‘Mont Blanc’ worden de hoofdrollen vertolkt door ene Jean-Pierre Lauwers, een niet-professionele acteur uit Oostende, en natuurlijk ook door de fetisjacteur van Coulier, Wim Willaert. “Ik geloof Wim. Ik geloof zijn spel, ik geloof zijn mimiek, ik geloof hoe hij meedenkt over een scenario én ik geloof hoe hij emotioneel een personage neerzet. Emotie. Dat geloof je of dat geloof je niet. En ik ben er weg van,” zo zegt hij over Wim Willaert. Ook over Jean-Pierre Lauwers is hij zeer tevreden. ”
Jean-Pierre is een fantastische man die gereageerd had op een van mijn publieke castings. Ik wist meteen, al bij het zien van zijn foto, dat dit de man was die ik zocht. Het is niet makkelijk om een vader voor Wim Willaert te vinden. Ik had Wim gevraagd om zijn baard te laten staan (om het ‘wegsteken’ in zijn personage te benadrukken), dus had mijn ideale vader ook de slordige bebaarde look. Maar ik vond hem niet. De vader moest West-Vlaams zijn, of op zijn minst daarvoor kunnen doorgaan. En hij moest ook fysiek de trip aankunnen. En mentaal gezond zijn, helder van geest. Ik had iemand nodig die het scenario zou begrijpen. En ik vond hem niet. Tot plots Jean-Pierre opdaagde. Hij was niet alleen uiterlijk de man die ik zocht, hij had ook een naturel die velen niet hebben én hij wist mij al van bij het eerste gesprek te raken met opmerkingen over zijn personage. Gevoelens en gedachten. Ik had het niet beter kunnen treffen.”
David Williamson
Het camerawerk was opnieuw van David Williamson. Op basis van de schitterende beelden die hij eerder in zijn eigen kortfilms afleverde en natuurlijk in het eerdere werk van Coulier versierde Williamson ook al een opdracht als D.O.P. van de nieuwste van Caroline Strubbe.
Een gevaarlijke gok
Coulier werd al van bij zijn debuutfilm, ‘Ijsland’ dus, beschouwd als een talent om in de gaten te houden en won toen meteen de VAF Wildcard. Ook zijn tweede, ‘Paroles’, werd heel enthousiast ontvangen, en won onder meer de juryprijs op het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven.
Nu bleef het na de voorstelling in Oostende en enkele vertoningen op het Kortfilmfestival van Leuven stil rond ‘Mont Blanc’. Bewust. Coulier mikte samen met producent Dirk Impens van Menuet resoluut op het Filmfestival van Cannes. Toch wel een heel gewaagde gok, wetende dat duizenden filmmakers hun werk indienen in Cannes in de hoop op een selectie.
“Je weet eigenlijk dat je niet mag hopen op zo’n selectie. Het hangt van zoveel factoren af.
Maar het probleem is dat ik ondertussen weet hoe leuk het daar is. Dus hoop je toch. Het is contradictorisch. Je moet hopen en je mag niet. Als je je film inzendt, dan moet je uiteraard hopen, anders zou je hem niet inzenden. Maar je mag niet hopen, want als je er niet bij bent, dan mag je eigenlijk niet ontgoocheld zijn. We hebben de film bewust niet naar andere festivals gestuurd, om een kans te maken op een selectie voor Cannes. Want als je film getoond is op een festival dat niet in het land van origine ligt, dan mag je een selectie sowieso vergeten. We hebben dus gewacht. Zeiden ze van neen, dan zaten we met een probleem. Want de Belgische première ligt intussen 8 maanden achter de rug en je hebt dan intussen geen noemenswaardige buitenlandse selectie versierd. Dat hebben we meegemaakt met ‚Paroles’, mijn vorige film. Ook in première gegaan in Oostende, en dan gewacht tot Cannes om hem in het buitenland aan te bieden. Maar toen werd hij niet geselecteerd en bijgevolg werd het moeilijk om de film achteraf nog op grote buitenlandse festivals vertoond te krijgen. Het is een risico dat je neemt. Dit keer met succes (lacht).”
De film werd samen met negen andere korte films gekozen uit zo’n 3.500 inzendingen en maakt kans op de Palme d’Or voor Beste Kortfilm. De jury van de kortfilmcompetitie bestaat uit vijf prominente figuren uit de filmwereld en wordt dit jaar voorgezeten door Jane Campion (‘The Piano’, ‘In The Cut’, ‘Bright Star’).
Slecht voor De Wereldvrede
Begin dit jaar richtte Gilles Coulier nog maar pas een productiemaatschappij op samen met onder meer Gilles De Schryver, en hun eerste volwaardige project moet een tv-serie worden, genaamd ‘Bevergem’. Een project waaraan ze momenteel volop aan het werken zijn. Dreigt die productie nu geen vertraging op te lopen met die selectie voor het grote Festival van Cannes?
Gilles Coulier : “Ik ben niet onvervangbaar hé. We zorgen er wel voor dat mijn eventuele afwezigheid wordt opgevangen. Maar natuurlijk zullen we nu even wat harder moeten werken dan we gepland hadden. Maar die selectie is natuurlijk een geseling waard.”
Of die selectie voor Cannes nu betekent dat hij sneller die eerste langspeelfilm gaat draaien.
“Ik had twee jaar geleden al scenariosteun gekregen voor ‘Cargo’, mijn eerste langspeler. Maar net daarna besliste ik om eerst nog een kortfilm te maken. Ik was er nog niet klaar voor. Nu, de steun die blijft geldig. Ik ben ondertussen volledig vertrokken met het scenario voor ‘Cargo’ en het voelt goed. Soms is het interessant voor een project om het even te laten liggen. Maar nu is het tijd.”
Dirk Impens van het Gentse productiehuis Menuet (‘The Broken Circle Breakdown’, ‘Dura Lex’) produceerde de film en kon daarbij beroep doen op de VAF Wildcard die Coulier in 2009 won met ‘IJsland’, goed voor een startbudget van € 60.000. Daarbij kon Coulier ook rekenen op de coaching van Felix van Groeningen. Via het systeem van de Wildcards biedt het Vlaams Audiovisueel Fonds jonge filmtalenten de kans om een eerste buitenschools filmproject te realiseren.
Zie ook :
