VAF Wildcard verandert het leven van Ada Güvenir!

Zaterdag werden op Kortfilmfestival Leuven de jaarlijkse VAF Wildcards uitgedeeld, die voor animatie ging naar Would you please? van Ada Güvenir. 

Je reactie toen je het hoorde was ontroerend, wat is er zo belangrijk aan deze prijs voor jou?

Ik zat op een kritisch punt in mijn leven, omdat ik beslissingen moest nemen over mijn toekomst. Na mijn master heb ik mezelf ingeschreven voor een lerarenopleiding, maar dat was eigenlijk niet echt wat ik wilde doen.

Ik was wanhopig op zoek naar een kans die op mijn pad zou komen, om in België te kunnen blijven. Eerst en vooral om mijn visum op orde krijgen, zodat de nadruk niet voortdurend ligt op het feit of ik nog een jaar kan blijven of niet. En ook omdat ik echt graag een andere film wou kunnen maken.

Het is ongelooflijk dat, van de ene dag op de andere, deze droom uitkomt. Ik was van plan om terug te gaan naar Turkije, om een restaurant te openen, maar had het gevoel dat er nog veel meer op me wachtte in België. Ik heb hier de voorbije zes jaar een leven en vriendschappen opgebouwd, het zou dus erg zijn om nu weg te moeten.

Wat betekent deze prijs precies?

Ik won 6.000 euro… sorry, 60.000! Het is nog steeds moeilijk te geloven dat het zoveel geld is… 60.000 euro dus, om een nieuwe film te maken. Ik zal ook een coach krijgen en voor het eerst kan ik met een productiehuis werken. Bij deze film heb ik alles tot in de kleinste details zelf gedaan, ik had alleen een muzikant die met mij werkte. Nu kan ik me gewoon concentreren op het regisseren, schrijven en animeren.

Ik heb al veel ideeën, maar het hoofdpersonage zal waarschijnlijk hetzelfde blijven. De stijl ook en ik zou ook graag mijn muzikant Arne Nuyts terug aan boord hebben. Hij is mijn huisgenoot en kent me dus heel goed. Wat er dan deze keer anders zal zijn: ik denk dat ik wel klaar ben om een film te maken die meer ingaat op sociale en politieke thema’s.

Ik zou graag een heleboel worstelingen willen gebruiken waar ik doorging: over een buitenlander zijn en het omgaan met visumproblemen, of het queer zijn. Mijn werk gaat altijd over de liefde, maar deze keer zal het met een diepere wending zijn én een heleboel grappen. Ik kijk er ook naar uit om een verbeterde stijl van animatie en visuals te ontwikkelen, want ik ben erg slecht in computerprogramma’s.

Toen ik deze film aan het animeren was, heb ik gewoon een programma geopend en gewerkt met de standaardinstellingen. Ik heb het meeste geanimeerd met de eerste borstel die ik vond, maar deze keer wil ik er echt voor zorgen dat alles er uitziet zoals ik het wil.

Why change a winning team?

Misschien moet ik nog steeds weigeren om alle computerprogramma’s te leren en me houden aan de eenvoudigste versies van alles. Ik zou graag elk frame zelf tekenen in plaats van op de computer, maar dat kost veel meer tijd. Ik hou wel echt van de textuur van krijtjes en potloden, dus ik zou het ook op papier kunnen doen.

Mijn stijl is minimalistisch, ik denk dat het een stijl is die we veel zien op Instagram. Ik teken alles binnenin vierkanten, dat geeft het gevoel dat je naar iets kijkt door een raam. Ik geef mezelf graag dit soort constructies waar ik binnen moet blijven en breek die alleen als het zin heeft om ze te breken. Ik houd ervan om die ruimtes te transformeren, als het iets toevoegt aan het verhaal dat ik probeer te vertellen.

Ik kwam ongeveer vier jaar geleden tot deze stijl. Ik tekende deze gezichten met dikke wenkbrauwen en zwart haar op alles, bijvoorbeeld op fruit of meubels. Een vriend van me maakte grapjes dat die kenmerken op mij lijken, dus ben ik gewoon begonnen om er een karakter van te maken en beginnen schrijven over dingen die mij overkomen zijn.

Het personage deed dan gewoon de hele tijd domme dingen en op een bepaalde manier zat daar veel humor in. Tragi-komische kleine dagelijkse levensscenario’s, zoals alleen in een café zitten en de muffin laten vallen die de enige reden was om die dag gelukkig te zijn. Toen evolueerde het gewoon langzaam naar de manier waarop het er nu uitziet.

Ik woon in Gent en dat is een vrij kleine stad, dus mensen begonnen het karakter een beetje te herkennen. Toen ik begon te tatoeëren, mocht ik het op mensen hun lichaam zetten. Ik verander dan wel het kapsel en de wenkbrauwen, zodat het op hen lijkt. Eigenlijk is het lichaam een blanco doek en het haar bepaald de persoon.

Ik zag je naam ook op de aftiteling van de webserie brak.

Ja, ik was eigenlijk de striptekenaar achter het hoofdpersonage Bobbie. Ik heb ze een hoop van mijn kunstwerken geleend, heb haar huis versierd en was een paar keer op de set om iets te tekenen in een scène. Ik hou van de reeks en hoop dat ze wordt vernieuwd voor een tweede seizoen, ik zou graag verder werken met Charlie Dewulf en Joke De Bruyn.

De serie is gemaakt door Charlie Dewulf, die zichzelf als non-binair persoon definieert, hoe belangrijk is het voor jou om dit soort thema’s in je werk op te nemen?

Toen ik nog niet echt uit de kast was en ik niet wilde dat mensen het wisten, dacht ik daar veel over na als ik iets schreef. Ik twijfelde omdat ik niet te veel persoonlijke informatie wilde geven in mijn tekeningen. Maar later werd ik zo comfortabel met de personages van mezelf en mijn partner, dat ik vergat dat het allebei vrouwen waren.

Uiteindelijk denk ik dat de personages er niet echt uitzien alsof ze een geslacht hebben, omdat ze geen genitaliën hebben of iets anders dat volgens de sociale norm je geslacht vertegenwoordigt. De mannen, vrouwen en alles daartussenin zien er allemaal hetzelfde uit. Dat geeft een soort bevrijding, om te kunnen tekenen wat ik voel.

Eén van mijn vorige projecten was een Instagram pagina met een geanimeerd dagboek, met kleine animaties van 20 à 30 seconden. Die gingen allemaal over dezelfde soort worstelingen: daten, familie, depressie, … Charlie was me toen al aan het volgen. We hadden wat gesprekken, maar later verloren we het contact. Toen ik van Charlie hoorde over brak, dacht ik: “Ja, dit is een persoon waar ik graag mee zou willen werken”.

Would you please? eindigt met: ‘For Kerry’, wie is dat?

Kerry is sinds twee jaar mijn partner, ze is een groot deel van mijn leven. Haar karakter en het mijne zijn heel verschillend, we zijn eigenlijk het tegenovergestelde. Ik ben een erg emotioneel persoon en zij is vrij rationeel, ze houdt me bij mijn verstand als ik gek aan het worden ben. Toen ik de film begon te maken, werd ik geïnspireerd door hoe we ons in bepaalde situaties gedroegen. Er is een personage dat de andere echt nodig heeft en de andere is heel onafhankelijk en reist rond.

Uiteindelijk wilde ik dat het publiek wist dat het een echt persoon was, een echt liefdesverhaal en niet gewoon een verzonnen script. Ze vindt het wel gênant dat ik dit aan haar heb opgedragen, ze gaat me nu echt haten als je dit publiceert. Gelukkig spreekt ze geen Nederlands, dus ik zal haar gewoon vertellen dat het over mij gaat.

Waar kunnen mensen de film nog bekijken?

In februari wordt hij online vertoond op Anima in Brussel. Op dit moment gaat de film rond op festivals en mag het dus niet online staan. Je kan wel de trailer zien. Mijn film is vier minuten en de trailer is één minuut, dus veel verschil is er niet. Het zijn drie minuten extra van hetzelfde.

Maar je kan veel andere werk van me zien op sociale media, mijn film is gewoon een deel van alles wat ik heb gedaan. Ik heb zoveel tekeningen dat ik soms niet weet wat ik ermee moet doen. Vorig jaar heb ik ook een boek gepubliceerd en ik gaf tentoonstellingen, ik denk dat de volgende stap misschien een televisieserie is. Als mensen dit lezen en het interessant vinden om mijn Instagram te volgen, zou dat ook al gunstig zijn voor mij.

Je kan Ada Güvenir hier volgen, tickets voor Anima kan je vanaf 30 janurari kopen. De webserie brak is hier te bekijken.